Zo de erlotininb zit er weer in en het is nu precies een week dat ik de medicijnen slik. Ik heb geen idee of je na een week al iets zou moeten merken. Ik denk het niet eigenlijk, voor zover je het al KAN merken. Met mijn hypochondrische gedrag van de laatste weken is het ook niet echt betrouwbaar meer om aan te geven of ik me misschien al iets beter voel na een weekje erlotininb.
Ik zie er tegenop om naar bed te gaan merk ik. In bed voel ik me zo naar. Ik heb het volgens mij al wel tig keer verteld op het log. Ik probeer wel verschillende dingen om er wat aan te doen.
-Heeel laat naar bed gaan en hopen dat je omvalt van vermoeidheid
-Praten met JW
-TV kijken in bed
-Oxazepam nemen, maar slaap je niet van in en ik pieker nog steeds
-Proberen me niet te concentreren op de KUKA en de steken (ofwel net doen of ik gek ben)
Er zijn verschillende dingen die ik overweeg om te gaan doen. Ik wil vragen in het VU of ik af en toe en slaappil mag gebruiken. verder wil ik misschien iets van ontspanningsoefeningen gaan doen
Wat ik ook heel bijzonder vind is de manier waarop mijn omgeving reageert op de pijntjes die ik beschrijf en hoe negatief ik daar dan vervolgens over denk:
OOO pijn in je oor, maar de griep gaat ook rond! Oo maar je rug komt ook nog door de embolie! Je hebt 4 weken plat gelegen! En misschien voel je wel de medicijnen die inwerken op de tumoren!
De medicijnen doen vast wel iets al want je hoest veel minder! En je klinkt ook veel minder kortademiger!
Ik kan soms heel moeilijk meegaan in die gedachten omdat ik bang ben om teveel te verwachten, durf bijna niet meer positief te zijn. Ik heb nu keihard ervaren dat ik 'zelfs' kanker kan krijgen in een vorm die niet mis is . En alsof het nog niet genoeg is om te horen komt daar dan ook nog een longembolietje bij. Dit betekent niet dat ik geen kracht meer heb en niet strijd voor wat ik waard ben. Ik stond gewoon nooit stil bij zulke erge dingen en als er dan ineens zoveel gebeurt dan heb je ervaren dat het niet zo is dat ' Jou' niets gebeurt en houd je rekening met het ergste.
Naast het moeilijk positief kunnen blijven kan ik me ook niet meer goed herinneren of de pijntjes die ik nu voel ook al aanwezig waren in het ziekenhuis. Toen heb ik natuurlijk zo'n beetje de hele tijd plat gelegen en was ik niet in beweging. Ik kan niet goed zeggen hoe ik me nu voel in vergelijking met 'in het ziekenhuis' omdat ik nu meer actief ben en dat kan ook een rol spelen bij het vermoeid zijn en de rugpijn.
De strategie van het chunken (alles stapje voor stapje aangaan) lukt minder goed omdat er geen aaneenschakeling van stapjes is. Er zijn nu niet veel dingen die ik ivm de KUKA moet doen waar ik mij stapje voor stapje op kan richten. Het is een periode van rust waarin de medicijnen wat zouden moeten gaan doen.
Het is wel duidelijk dat ik op zoek ben naar een nieuwe strategie om het wachten vol te houden zonder die tijd in angst door te brengen.
1 opmerking:
Hi karin,
Ik begrijp heel goed, nee ik denk heel goed te begrijpen dat je alle pijntjes anders ervaart, niks is meer zeker.
Ik vind het ook heel logisch dat je nu steeds het ergste denkt.
Maar volgens mij zitten mensen nu eenmaal zo in elkaar, dat ze overal een oplossing voor willen.
Of het ergste niet willen inzien en daarom voor het minder erge gaan.
Ik betrap mezelf er ook steeds op, dat ik je kwaaltjes goed wil praten met griep, spierpijn, stress etc.
Maar in mijn hoofd zegt dan steeds een stemmetje het is gewoon die KUKA, hoe kan je nu denken dat het een andere oorzaak heeft!
Jij bent ook geen pijntjes gewend, voordat je er achter kwam dat die Kuka er was, ben je nooit echt ziek geweest.
Jij was altijd de gezonde, fitte Karin!
Nu heb je in een paar maanden tijd zoveel pijntjes gevoeld dat je hier inderdaad knettergek van moet worden.
Toch moeten we hopen op een wonder.
En sterk ben je zeker ook al denk je zelf van niet.
Sorry voor de niet echt opbeurende reactie, je weet nu wel dat je niet de enige bent ;)
Veel liefs Martine
Een reactie posten