En wat hebben we vandaag weer beleefd? Lang uitgeslapen en na het langzaam wakker worden, douchen , aankleden, medicijnen etc in de auto naar cafe Hamming om te luchen (getipt door vrienden, best leuk maar in de zomer vast leuker)
Einde van de middag nog bezoek gehad en daarna gegeten bij de zus van JW.
Nu thuis en redelijk moe. Ik heb toch nog wel last van mijn rug en maak me daar meer druk om dan misschien handig is. Ik keer dan in mezelf en zit steeds te denken dat de kuka als een gek aan het groeien is, ondertussen vrolijk zwaaiend naar de restjes chemo en de erlotinib. Heel negatief en ook absoluut niet slim om zo te denken. Feit is gewoon dat ik nu alles doe wat kan. Meer kan ik niet doen en we moeten afwachten.
Maar afwachten is moeilijk. Ik krijg de tijd om na te denken. Ik krijg de tijd om alles te voelen in mijn lijf zonder dat ik onder de medicijnen zit. En na alles wat er gebeurd is lukt het me niet meer goed om hier nuchter en rustig over na te denken.
Slapen wordt ook lastiger. Er maalt van alles door mijn hoofd en het liefst duik ik er zo laat mogelijk in, hopen dat ik dan zoo moe ben dat ik in slaap val.
Toch hebben we besloten om eerder naar bed te gaan en de wekker maar te zetten 's-ochtends. Je dag- en nachtritme omdraaien is niet slim..
Van de erlotinib begin ik inmiddels wel iets te merken. Mijn huid is heel geirriteerd, vurig en her en der komt de eerste pukkel de kop op steken. Het is nog niet heel erg, als het zo blijft dan klaag ik niet, als het maar WERKT!! Ik zie het ook maar als een bewijs dat de erlotinib in ieder geval in mijn lijf zit.
Fysiek vind ik wel dat de stijgende lijn doorzet. Ik moet ook niet meteen te veel willen natuurlijk. Mentaal is die lijn volgensmij een beetje wankel. Overdag sterk, 's-avonds niet.
Nu gauw naar bed voor het weer veel te laat is;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten