Rustig zondagje vandaag. Beetje uitrusten. Het gaat wel redelijk, maar ja ik lig ook gewoon een beetje op de bank vandaag, dus dan kan je er ook niet zo heel veel over zeggen.
Enige minpuntje is dat ik verkouden ben. Ik had al de griep gehad, maar sinds gisteravond moet ik veel niezen en heb ik een loopneus.
De rest van de middag probeer ik een beetje te genieten van rusten, boek lezen (Lance Armstrong, door de pijngrens) en eind van de middag even eten bij de zus van JW. Tijdens het lezen / tv kijken dwalen de gedachten af en toe wel af ,als ik bijvoorbeeld weer een steek in mijn rug voel. Dan bekruipt je ineens weer de angst, duurt een minuutje en dan dwing ik mezelf weer om er niet aan te denken. Toch lijkt het wel alsof er cotinu een mannetje op mijn schouder zit, die de hele tijd heel zachtjes " kuka, kuka, " fluistert.
In het Boek van Lance herken ik heel veel. Hij heeft het over de keuze tussen artsen en wie dan het meest deskundig is en het beste met hem voor heeft. Hij heeft het over de spanning tussen hoop en angst. Te angstig verpest je leven en geeft je minder kracht, te veel hoop maakt je onrealistisch. Hij heeft het ook over het soms meer bezig zijn met troosten van anderen dan je eigen angst te erkennen. Ik moest lachen hoe hij de chemodruppels die via het infuus naar binen drupten telde per minuut en zo precies uit wilde rekenen hoe laat hij ' klaar was' met de kuur. JW deed precies hetzelfde toen het zakje platina bij mij naar binnen drupte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten