En daar zitten we weer op de bank, moe maar voldaan na een paar dagen eruit. Het heeft me echt even goed gedaan en JW ook. We hebben ons heerlijk laten verwennen. Anders zouden we zoiets nooit hebben gedaan en zeker niet op een door-de-weekse dag. Er liepen vooral 'oude' mensen rond, maar dat mocht de pret niet drukken.
Wij waren eigenlijk nooit van die mega sauna gangers dus het was een groot avontuur hoe alles werkte. Wat ik eigenlijk het lekkerst vond was het zwemmen. Ik heb behoorlijk wat baantjes getrokken om mijn lichaam te testen en ik zwom als het ware door mijn angst heen (ik kon de opa's nog inhalen;)
Het baantjes trekken werkt ook door in de rest van de dingen die je doet. Ik dacht: 'Zo en nu kan ik ook zelf boodschappen doen en mijn pinpas laten deblokkeren', 'als je baantjes kunt zwemmen dan kun je dat ook!'
(Door de stress van mijn ziekenhuisperiode ben ik mijn pin vergeten, ook al was ik zo overtuigd van de pogingen die ik gewaagd heb)
De gedachten die ik na het zwemmen kreeg deden me ook denken aan een interview dat ik afgelopen zondag heb gezien met een hoogleraar oncologie van het VU (stond ook in de NRC). Hij zei op een bepaald moment: Ga gewoon zoveel mogelijk door met je leven zoals je dat deed! Vraag de patient wat hij weer op wil pakken, wat zijn dagelijkse bezigheden zijn en wanneer hij deze weer oppakt. Zo behoud je de meeste levenskracht en energie bij mensen.
Natuurljk is dit heel erg kort door de bocht , als je iets echt niet meer kan dan moet je je daarbij neerleggen, maar je kan wel zoveel mogelijk proberen om door te gaan met de dingen die je daarvoor ook deed.
Ik hoop dat ik de spirit van deze dagen een beetje kan volhouden dus ga morgen maar weer eens zelf mijn onbtijt maken;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten