VU

Wederom een redelijk zware nacht achter de rug (of liever gezegd maandagavond). Ik lag op de bank en kreeg een heel zwaar drukkend gevoel op mijn borst. Mijn ademhaling was verder normaal ik kreeg het niet benauwd ofzo. Wel had ik het gevoel alsof ik heel veel moeite moest doen om adem te krijgen. Ik werd er zo naar van dat ik in bad ben gegaan en ik heb een kalmeringsmiddel genomen. Op bed bleef de druk aanhouden, pas na rustig ademhalen en concentreren was het weg.
Vandaag overdag ging het wel dus (concludeer ik) de angst slaat echt naar binnen.

Vandaag overdag heb ik er bijna geen last van gehad. Ik heb soms wel de angst dat het opkomt.

Vanmorgen om 1130 vertrokken richting het VU. Geen files en lekker relaxed achterin gezeten .

De afspraak bij het VU is goed verlopen. Ik ging er natuurlijk vooral naartoe om het te hebben over mijn behandeling en de bijwerkingen van de medicijnen tot nu toe. Verder had ik een lijst met vragen die ik allemaal gesteld heb. Postmus heeft naar mijn longen geluisterd en concludeerde dat er nog vocht zat maar dat wist ik al, was twee weken geleden ook zo en 1 weekje medicijnen haalt het vocht niet weg. Als het maar niet erger is geworden. Onderin de rechterlong zat vocht, bovenin niet.
Daarna moest ik nog een foto laten maken. Op de uitslag hoefde ik niet te wachten in het VU. Mocht Postmus acute/afwijkende dingen zien, dan zou hij me nog bellen. Verder gaf hij aan dat het nemen van slaappillen geen oplossing is. Je lichaam went eraan en heeft steeds meer nodig (VNN-collega's kunnen dit ook in 1 woord omschrijven).
Postmus tip tegen slapeloosheid, (werkte ook bij zijn vrouw) was een luisterboek. Kan vanavond JW wel vragen of hij me voorleest.

Een belangrijke les vandaag was dat Postmus aangaf dat je heel moeilijk aan je lichaam kan merken of de KUKA beter of slechter gaat, aan de hand van bv minder hoesten of het krijgen van meer lucht. Les voor mij is dat focussen op je lijf echt geen zin heeft..

Na het gebruik van drie weken erlotinib zou iets zichtbaar moeten zijn. Ofwel op de foto zou je in ieder geval geen groei van de tumor moeten zien en het liefst een verkleining (want dat kan dus ook). Volgende week vrijdag heb ik weer een afspraak in het VU, inclusief foto en bloedprikken. Aan de hand van de resultaten daarvan krijg ik dan een beeld van de (hopelijk positieve) werking van de medicijnen.

Terug in de auto zat ik helemaal in de stress omdat Postmus terug kon bellen ivm genoemde foto-uitslag. Sjonge jonge zo'n afspraak maak ik dus niet weer, want ik kon niet lekker rustig achterover hangen en mezelf naar huis laten rijden. Bij elke tune van de Nokia schoot er een angstscheut door me heen. Helemaal toen een kennis, wonend in Amsterdam, (niet-mobiel) belde. De cijfers 020-etcetera flikkerden schreeuwend in mijn venster ZIE JE WEL HELEMAAAAAL NIET GOED!!! IK : O nee een nummer uit Amsterdam!
Gelukkig dus een goede kennis die mij nu nooit meer durft te bellen:)

Ik voel me goed na deze dag ook al heb ik geen nieuwe informatie en is het nog steeds afwachten.
De kop is eraf in Amsterdam, ik weet preciezer wanneer ik meer kom te weten en ik voel me fijn over het gesprek met Postmus.

Vanaf nu wordt mijn doelstelling om te leven en te genieten tussen de tijden van uitslagen en onzekerheid.