dinsdag 28 juli 2009

En toen ..

Het leven lijkt weer zo vrolijk verder te gaan en natuurlijk ben ik weer even blij, maar ook komt er nu weer ruimte voor rust, de dagelijkse dingen en me afvragen wat ik allemaal wil. De stress is weer even van de baan, de vakantie zit erop, JW is weer aan het werk en ik was vandaag weer een dag alleen.
Vanmorgen had ik een gesprek met de psychologe bij het Behouden Huys waarin we het ook hadden over zingeving, wat wil ik nou nog graag doen met de tijd die ik heb? Het is best lastig om je leven te leven zoals je wilt en je af te vragen of je alles wat je nog kan en wil doen ook wel doet. Leven zoals je dat het liefste wil is al moeilijk als je niet geconfronteerd wordt met een ongeneeslijke ziekte.

Vanaf mijn diagnose tot een aantal maanden terug leefde ik heel impulsief en dacht ik heel vaak pff wat kan mij het schelen. Bijvoorbeeld als we voor de tigste keer uit eten gingen, als ik weer kleren kocht en geld uitgaf, kan het mij schelen, sparen is niet meer nodig. Ik word nog steeds niet beter, maar het is wel zo dat de situatie anders is dan een jaar geleden. Steeds meer is mijn leven met de kuka een leven waaraan ik toch een soort van gewend raak. Je krijgt behoefte aan ritme, leeft minder in een roes en minder impulsief. Ik denk zelfs weer een beetje in de toekomst. Ik ga ervan uit dat ik volgend jaar nog wel leef.

Nu ik meer tijd heb denk ik weer na over de tijd die voor me ligt en vraag ik me af wat ik nog wil. Zeker vlak na een scan die uitwijst dat het allemaal nog stabiel is komen die gedachten omhoog. Ik onderneem ontzettend veel met JW en ik vind ook dat we heel veel ontzettend mooie dingen hebben gedaan en hele waardevolle momenten hebben samen. Al die vakanties... we moeten de koffers na een vakantie leegmaken de was doen en de voorbereiding voor de volgende begint alweer. Lijstjes maken wat we mee moeten nemen is bijna niet meer nodig, inmiddels weet ik het uit mijn hoofd;)

Vooral de periodes dat ik thuis ben en JW aan het werk is, vind ik het moeilijk om mijn tijd te besteden aan dingen waarvan ik het gevoel heb dat het goed is. Creatieve therapie bij het Behouden Huys en thuis wat bezig zijn, daar ga ik meer tijd in steken, maar ik zit ook te denken aan vrijwilligerswerk. Wil ik bijvoorbeeld niet iets doen met mijn heftige ervaringen van het afgelopen jaar? Meteen denk ik dan tja..weer iemand met kanker die daar wat mee doet. Wil (en kan) ik dan misschien meer tijd besteden op mijn werk? Zijn er dingen die ik beter nu al kan regelen voor als ik er niet meer ben? Het zou me rust gevel als ik alles geregeld had, maar ik kan nu nog niet met doodgaan bezig zijn als het leven nog zo in mij zit. Zijn er landen , steden die ik echt nog wil zien? Zijn er dingen die ik nog wil opschrijven, mensen die ik wil ontmoeten? Als ik mezelf de bovenstaande vragen stel dan word ik onrustig en gestressed, het zijn vragen waar ik (nog) geen antwoorden op kan geven.

3 opmerkingen:

marjolijn zei

Lieve meis,
Jouw gevoel is erg herkenbaar en ik kan me o zo goed voorstellen, dat het je benauwd zoals je aan het eind van je verhaal schrijft.
Maar geloof me, de stappen die hier in genomen moeten worden wijzen zich wel. Als bijna vanzelf zou ik bijna zeggen.
Doe de dingen die in je opkomen en goed voelen. Wat je verstandelijk denkt te moeten doen, maar nog niet goed voelt, dat ook nog naast je laten, dat komt wel. En als de tijd daar is voelt het wel goed.
Kan je zeggen doe niets geforceerd want dan loop je de kans dat je er geen weg mee kunt. En dat schiet helemaal niet op en is heel moeilijk.
Dus volg je hart en doe wat goed voelt.
Alle goeds meis...!!!
Liefs Marjolijn.

Marjo zei

Lieve Caroline,
Logisch dat je gevoelens heen en weer geslingerd worden tussen wat je nog wil en kan. Het is een heel proces waar je door heen moet. Doe wat je zelf wilt en waar jij je fijn bij voelt. Het is fijn om veel op vakantie te zijn en te gaan maar het is tegelijkertijd een belemmering om een leefritme te vinden wat jij prettig vindt. Ik vind overigens dat je gewoon moet blijven reizen. Je kunt het nu nog doen. Niemand weet wat de toekomst je zal brengen.
Hou je goed.
Dikke knuffel, Marjo

Anoniem zei

he meis,ik ben heel toevallig hier terecht gekomen.Mijn zusje kreeg ook kanker toen ze 29 was en ik herken zoveel van je gevoelens.
Het is gewoon zo oneerlijk als je zo jong zo ziek wordt en eigenlijk onvoorstelbaar.Zij had baarmoederhalskanker maar later uitzaaiingen in de longen dus ongeveer dezelfde klachten zoals dat hoesten.Er zijn zoveel dingen die heel moeilijk zijn,bv dat iedereen op die leeftijd bezig is met de toekomst en met het krijgen van kinderen.Dat vond zij het ergste.Er hing altijd een waas van angst en verdriet om haar heen,ook tegen mij kon ze zich niet echt uiten.Bij haar was het iets anders want aanvankelijk had ze nog kansen,de kanker kwam pas terug toen ze 32 was. Maar ook toen kon ze absoluut niet accepteren dat ze dood zou gaan en het was dan ook niet bespreekbaar en het woord kanker wilde ze niet horen.
Ze miste haar werk en haar jonge vriendinnen die steeds meer in een andere gezonde wereld leefden.
Ook voor een partner is het heel erg moeilijk.Doe in ieder geval alleen waar je zin in hebt. Ook al heb je soms helemaal nergens zin in,mijn zus luisterde dan naar muziek. Ik vind je ontzettend moedig en positief,petje af voor je echt waar!! Ik wens je heel veel goeds. Katie