Het gaat de laatste tijd erg goed met mij en als het goed gaat met mij dan gaat het over het algemeen ook goed met JW.
Allebei zijn we redelijk goed in staat om het verdriet een plek te geven en niet teveel bij de pakken neer te gaan zitten.
Toch leef je in een waas en is het niet alsmaar mogelijk om dat positieve gevoel vast te houden. Soms is het of je aan een heel groot elastiek vastzit. Je loopt lekker in de richting die jij wilt en kan daar ook wel komen, maar je voelt altijd dat je vast zit en soms kom je totaal niet verder hoe hard je ook probeert. Des te harder je soms trekt en hoe verder je probeert te komen, des te harder je juist wordt teruggetrokken. Het beste kun je dan maar even helemaal terug lopen, het elastiek ontspannen en langzaam weer laten oprekken stapje voor stapje tot je weer een keer niet verder kan.
Vandaag zijn we door het elastiek teruggetrokken.
Na het opstaan zijn we naar de zus van JW gegaan en daar hebben we op JW's neefje gepast. Dat was heel gezellig en zo'n kleintje maakt wel dat je je weer stukken beter voelt.
Na het opassen zijn we boodschappen gaan doen en vervolgens meteen de keuken ingedoken om een appeltaart te maken en een ovenschotel. De appeltaart is erg goed gelukt, beste ooit. Ofwel van de 3 die we tot nu toe gemaakt hebben was dit de winnaar denk ik ;)
Gedurende alle leuke dingen die we vandaag hebben ondernomen kwamen de tranen soms zomaar tevoorschijn. Je realissert op die momenten steeds meer hoe leuk alles is, hoe blij je eigenlijk bent met alles om je heen en hoe bang je bent dat dat over gaat en dat je straks niet meer kan doen wat je zo graag wilt.
Ik verplaats me op die momenten ook vaak in JW, hoe moet het wel niet voelen om straks alleen verder te gaan? Het proces waar we nu doorheen gaan maakt dat je alleen nog maar meer naar elkaar toegroeit. Wat krijgen mijn ouders wel niet allemaal te verwerken en mijn zusje? MIjn ziek-zijn zorgt dat je intensiever met elkaar omgaat en dat je je meer dan ooit realiseert hoe dierbaar je familie je is.
De tranen hebben we aan het einde van de dag maar even de vrije loop gelaten. We willen niet wegzakken in verdriet en dat gaat ook niet gebeuren, maar zo af en toe lucht het wel op om het elastiek even te ontspannen..
PS:
Om mijn ietwat treurige verhaal iets op te vrolijken heb ik er maar een foto van de appeltaart bijgedaan:)
6 opmerkingen:
Helaas de appeltaart heeft niet geholpen.
Misschien dat de geur van appeltaart beter werkt!
En anders de smaak!
Veel liefs,
Hey lieverd, je verhaal is niet treurig, maar het is de realiteit. Fijn dat jullie kunnen genieten van de gewone dagelijkse dingen en ja, die gaan steeds belangrijker worden. Ze zijn ook heel fijn en je beseft hoe geweldig jullie het hebben. Probeer dat ook vast te houden en daar ook energie uit te halen. Meis, het is zo fijn dat jij je goed voelt. Dat je uiteindelijk gewoon de aller daagse dingen kunt doen. Langzaam zul je dan ook in staat zijn om te vergeten dat je ziek bent. en volop kunt genieten van het leven van jullie samen. Daaruit kun je de energie halen om door te gaan, om positief te blijven en te genieten van de dingen die jullie kunnen doen, van alle lieve familie en vrienden die om jullie heen staan. Blijf vetrouwen op de tarceva, mij heeft het heel lang heel veel goeds gegeven en mijn prof had het erover om opnieuw eventueel te beginnen met tarceva omdat mijn weefsel er heel goed op moet reageren. Probeer de KUKA op een zijspoor te zetten en je dagelijkse dingen belangrijker te vinden. Geniet van jullie samen zijn, want dat is het mooiste wat er is en probeer optimistisch te blijven. Je bent jong, sterk, belangrijke ingredienten om door te gaan, probeer je conditie te behouden, maar vooral probeer te genieten van alles wat jullie samen hebben en kunnen doen. Natuurlijk zijn daar af en toe de tranen, maar die mogen er ook zijn. Laat ze lopen geef toe aan je verdriet, want het is zo normaal dat het er is. Dat het jou overkomt is zo abnormaal, natuurlijk heeft iedereen er verdriet van. Wat ik eigelijk wil zeggen, ik wens je alle goeds, veel kracht en moed, veel liefde en energie om door te gaan en dat 2009 voor jullie een heel liefdevol, waardevol en hoopvol jaar mag worden.
Liefs Ibella
Een indrukwekkende blog, Karin. Jullie zijn zo dapper, petje af!
Dag Karin!
Prachtige blog, en prachtige beeldspraak, dat 'rekje'. En het rekje is de baas, geloof ik, niet? Dus deins inderdaad af en toe met het rekje mee terug, zodat je daarna - te voet of op de ski's - weer vooruit kan.
Ik hoop dat 2009 een goed jaar voor jullie wordt, Karin!
Liefs, Jeanet
"Rekje" is zojuist toegevoegd aan het Online Drents Woordenboek!
(nu wel met werkende hyperlink :-))
Een reactie posten