De eerste constatering was dat we de kaart van het gebied vergeten waren. Mooi. Gewoon skieen dus. Bij elke lift die ons verder het gebied in bracht vroeg JW "Wil je nog een lift verder?". Ik luisterde elke keer naar mijn lichaam maar ik voelde me goed dus ik zei elke keer "Ja". Totdat we niet verder konden. JW heeft toen toch maar een nieuw kaartje gevraagd en het bleek dat we aan het einde van de SkiWelt waren gekomen.
Op de terugweg moesten we omhoog in een of ander maf treintje in plaats van met een normale lift. We kwamen er al snel achter dat dat treintje stuk was. De hel begon. De massa wachtende mensen (waren er inmiddels 100 ofzo) kwam in beweging. Het bleek dat we in een bus moesten. De grote kluwen mensen met skistokken, ski's, snowboards en skischoenen begon te morren waar de bus bleef. Toen de bus er was werd deze bestormd door de zojuist beschreven kluwen. We werden in de kluwen meegevoerd en kwamen midden in de bus terecht. De bus was veel te klein natuurlijk. Wij zaten als sardientjes opeengepakt in de hete bus met twintig lagen kleding en een helm. We waren allebei bijna op het punt aangekomen om met de helm op de meute te lijf te gaan. Gelukkig waren we juist op de plek van bestemming toen wij ons kookpunt bereikten. Technisch beschouwd had ik waarschijnlijk voldoende zuurstof tijdens de veerit. Maar sinds ik een embolie heb gehad heb ik ook eeh... psychische ruimte nodig, anders krijg ik het benauwd. Het liefst heb ik altijd een raampje open en wil ik niet te veel in benauwde bedompte sjompige ruimtes zijn.
Na de uitgebreid beschreven busrit was ik moe en moest ik even bijkomen.
Eenmaal bij de auto, tocht voltooid, gingen we onze stoere tour beklinken in een apres ski-bar (radio Veronica kroeg) met voor JW een biertje en ik een colaatje. Opeens zaten we tussen de hossende en zingende mensen. Normaal hadden we vrolijk meegedaan, maar nu keken we er een beetje beduusd naar.. Wat er precies aan de hand was weet ik ook niet. Het zal iets zijn van heel veel onbezorgde vrolijkheid wat eventjes emotioneel aankwam bij ons dit keer. We wilden niet huilen in een overvolle kroeg maar de tranen kwamen toch.
Dat huilen is sowieso iets bijzonders, soms wil je niet huilen maar moet je toch. Soms wil je huilen, maar kun je het niet. Soms wil je huilen en kun je het ook en dan is het wel fijn.
Aan het einde van de avond op onze kamer was er een huilmomentje waarop je wilt huilen en waarop het ook kon. HEERLIJK GEWOON :)
De dag doornemende is de conclusie zoals de log begon: Ondanks de tranen een leuke dag!
Voor diegene die het interessant vindt (mijn vader bijvoorbeeld)... JW was nieuwsgierig naar hoeveel kilometer we nu geskied hadden en heeft een staatje gemaakt met de liftnummers en de lengte en hoogte van de liften. 17km in de lift en bus. Volgens JW betekent dit tussen de 26 en de 34 skikilometers. Dit vond hij best goed voor een kuka patientje ;-)
Op het plaatje onderaan staat onze route gestippeld. Beginnen bij A. Rood is heenweg tot T, blauw is terugweg. Als je op het plaatje klikt komt de grote variant tevoorschijn. Tot slot, als je de originele kaart wilt downloaden klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten