Heel slecht nieuws

Gisteren eindigde het blog met het hopen dat het nieuws niet heel slecht zou zijn. Dat is het dus wel. Een slechter resultaat is er waarschijnlijk niet. Waar ik ook altijd al bang voor was is mij nu toch overkomen. Uitzaaiingen in het hersenvlies ter hoogte van mijn schouderbladen en in de onderrug. Ik heb de medische termen niet precies onthouden maar om je hersenen en om je ruggenmerg zit een vlies, en in dit vlies heb ik metastasen. Deze uitzaaiingen veroorzaken mijn rugpijn.

De reden dat ik hier altijd al bang voor was is omdat er eigenlijk niet echt een goede behandeling voor is. Bestralen is moeilijk omdat de uitzaaiingen verspreid zijn. Dan moet de hele rug bestraald worden, wat erger is dan de kwaal. Wat er nu nog wel gaat gebeuren is dat er een lumbale punctie gedaan gaat worden. Hopelijk kunnen ze dan genoeg tumor weefsel vinden om op dezelfde mutatie te toetsen als een paar maand geleden. De reden hiervoor is dat wanneer deze tumoren de mutatie niet hebben een hoge dosis erlotinib\tarceva zou kunnen doordringen in het vocht en de kanker zou kunnen bereiken. Ik krijg morgen al een flinke doses erlotinib omdat het resultaat van het onderzoek een paar dagen op zich laat wachten en in het gunstige geval de erlotinib zijn werk vast kan doen. Ik ben er niet heel optimistisch over want er zijn nog al wat mitsen en maaren.

Alsof het nog niet erg genoeg is is het wel duidelijk dat ik opiaten erg slecht verdraag. Ze proberen van alles om de pijn te killen, oxynorm, oxycontin, morfine shots, morfine pleisters, shots van een spulletje waar ik de naam al weer van ben vergeten, methadon shots maar het resultaat is telkens misselijk en overgeven. Ik houd dus geen eten binnen. Ik knok er voor om een bekertje soep op te drinken en vijf minuten later ligt het weer in het spuugbakje. Dit draagt natuurlijk niet bij tot een beetje kwaliteit van leven. In plaats van dat ik kan genieten van lekker eten wordt ik al misselijk (Pavlov) als ik de trolley hoor van de catering.

Ik lig nog wel een paar dagen hier in het ziekenhuis. De arts wil mij zo goed mogelijk pijnvrij krijgen en mij weer wat laten aansterken voor hij mij ontslaat. Hij zei er wel meteen bij dat het makkelijker gezegd dan gedaan was. Toch stelt het mij wel gerust. Het lijk mij erg moeilijk om naar huis te gaan met veel pijn.

Ik denk niet dat ik ooit weer kan sporten, wandelen of ravotten met AS en P of R en N. Dat is natuurlijk niet leuk maar tot daar aan toe. Ik hoop wel heel erg dat ik nog wel een klein tijdje pijnvrij zal zijn en lekker bij JW kan liggen slapen en kan lachen en huilen met familie en vrienden.

To zover deze ramp blog. Ik leef nu al drie jaar met longkanker. Ik heb moeilijke tijden gekend en erg leuke tijden. Dit is echter een totaal nieuw hoofdstuk.