Struisvogel

Vanmorgen ben ik weer een ochtend op mijn werk geweest en dat was leuk. Ik ben ook echt weer begonnen aan een klusje. Ik kon me goed concentreren en was weer even met mijn hoofd bij hele andere dingen. De ochtend ging snel en met een goed gevoel ging ik naar huis.

Ik hoop echt dat ik het werken een tijdje kan blijven volhouden want ik heb toch het gevoel dat het goed voor me is. Goed, ik ben nog maar net een weekje bezig en ik weet nog niet hoe het op de lange termijn gaat, maar ik ben blij dat ik de stap heb genomen om twee ochtenden naar mijn werk te gaan.

Vanmiddag heb ik even gesport. Ook het sporten gaat nog steeds goed. Tja alles lijkt gewoon zijn gangetje te gaan en ik doe zoveel dingen die ik ook voor de kuka deed.
Des te meer alles normaal wordt, des te beter af en toe de harde waarheid naar binnen schiet. 'Ha ha meisje, geniet er nog maar van, want zometeen dan pakken we je weer'. Soms kan ik echt die stem op mijn schouder horen, een gemeen (sorrie) ventje die me lekker maakt met allerlei leuke oude vertrouwde dingen en me straks weer in het diepe gooit. Ik probeer me er wel eens op voor te bereiden, maar hoe doe je zoiets? Moet je elke dag maar stilstaan bij de dingen die kunnen komen? Misschien is het wel goed om je kop maar even in het zand te steken en net te doen alsof er niets aan de hand is...