dinsdag 8 december 2009

Opmerking en teenvervolg

Op mijn blog van gisteren heb ik nogal wat reacties gekregen. Het was geen vrolijk blogje en ik twijfelde of ik hem moest posten. Al vaker heb ik gezegd dat ik lang niet alles KAN schrijven, je wilt mensen niet kwetsen en sommige dingen vertel je gewoon niet. De laatste tijd begon ik me alleen wel te ergeren aan mijn blog. De laatste maanden doorlezend is een soort weergave van alle leuke dingen die ik doe en vaak zwak ik de minder mooie momenten af, of ik denk ach laat ik dat maar niet opschrijven. Gisteren dus niet.

Ik kreeg ook een reactie van iemand in de vorm van een mail die een paar opmerkingen maakte die mij raakten. Niet perse negatief ,maar wel zodanig dat ik dacht mmm blijkbaar snapt niet iedereen hoe ik me voel en lijkt het soms wel alsof ik alleen maar bezig ben om leuke dingen te doen om zo zoveel mogelijk afgeleid te worden.
Ik citeer even twee zinnen uit de mail die ik kreeg, en geef mijn reactie daarop. Hierdoor lucht ik mijn hart en weet iedereen meteen hoe ik me echt over die punten voel. Dit is geen sneer naar degene die het mailde, ik heb er juist respect voor dat diegene de moeite neemt het mij te mailen en alles durft te zeggen wat zij denkt.

Citaat 1 ( schuingedrukt)

"Leuke dingen" zijn alleen maar leuk als je ook niet leuke dingen doet. Los van het ernstig ziek zijn, zijn er ook andere niet leuke dingen waar je ook verantwoordelijk voor bent. En dan kom ik weer uit op het werk. Verplaats je eens in je collega's. Hoe zeer ze ook met je meeleven, ze lezen natuurlijk ook wat je allemaal doet en ze zien je amper op het werk. Dat kan natuurlijk scheve gezichten zetten.


Hetgeen me raakt is 'de niet-leuke dingen los van het ziek zijn en verantwoordelijkheden nemen'. Ik neem alle verantwoordelijkheden die ik heb. Ik kan wel aan het werk gaan, maar als je weet dat je niet meer lang te leven hebt op een zeer jonge leeftijd en nog zoveel mogelijk wilt doen als je je goed voelt dan lijkt werken niet echt zinvol en is zeker niet meer een hoge prioriteit. Ik was altijd iemand die haar werk zeer serieus nam en ook met veel plezier werkte. Ik mis mijn werk dagelijks, de inhoud, de collega's en het werken aan een toekomst. Ik kan me echter zeer moeilijk concentreren op mijn werk en het zou niet verantwoordelijk zijn dingen op te pakken als je niet compleet met je hoofd erbij ben. Bovendien heeft werken toch ook te maken met werken aan een toekomst, zeker als je nog niet zo lang aan het werk was. Ik denk niet dat collega's met scheve gezichten kijken, niemand zou in mijn schoenen willen staan en ik zou graag met ze willen ruilen. Bovendien kan het me ook niet schelen als ze het wel doen, ik voel me absoluut niet schuldig of onverantwoord bezig. Om mij heen kijkend naar mensen met dezelfe ziekte is er eigenlijk niet 1 die nog werkt, ook niet de mensen met dezelfde medicatie als ik. Of ze werken thuis. Wel is het zo dat het me goed zou doen om wat zinvols op te pakken, mijn hersens weer te gebruiken en een doel voor ogen te hebben. Hoe ik dat moet vormgeven daar ben ik hard mee bezig en wie weet dat dat ook wel een aantal uur op mijn werk kan.


Citaat 2

Voor de rest lijkt het Blog wel eerlijk geschreven maar dat is het natuurlijk niet.

Mijn blog is eerlijk geschreven alles wat op mijn blog staat is waar ;) Heeel soms een klein verdraainkje dat dan weer wel ..
Dat wordt er waarschijnlijk niet bedoeld met de opmerking in de mail, het blog laat gewoon niet alles zien van wat ik allemaal voel en denk. Het brengt me bij mijn eerdere punt dat ik vaak de neiging heb om me flink te houden, de leuke dingen uitgebreid te beschrijven en de minder leuke dingen af te zwakken. Ik ga proberen ook de minder leuke gedachten te beschrijven, gewoon omdat ik het fijn vind dat mensen ECHT weten hoe ik me voel en misschien mijn gedrag dan ook beter begrijpen. Bovendien lucht het vaak erg op.


Nu nog een teen-mededeling. Vanmorgen bij het Martini ziekenhuis geweest. De conditionering zit er goed in, meteeen verdrietig bij binnenkomst. De chirurg was duidelijk: stuk van de nagel (en nagel eehm bed) af anders wordt het echt niet beter. Hij was superaardig en ik kan morgenvroeg meteen onder het mes, o o wat lief ;). Ik ben er dan wel twee weken zoet mee, morgen met de voet omhoog. Hier baal ik echt van maar ja het is niet anders. Ik hoop na een paar dagen in ieder geval weer een beetje te kunnen lopen en wel de deur uit te kunnen.


6 opmerkingen:

Esther zei

Lieve Carinolientje,

Moeilijk he? Nu laat je eens eindelijk je achterste van je tong zien en dan is het nog niet goed.
Jouw blog is de blog van jouw waarheid en daar is geen woord over gelogen. Krom gezegd he?
Het komt eigenlijk maar op 1 ding neer: JIJ beslist wat jij op je blog zet en als de reakties je niet bevallen, gewoon lekker verwijderen of met diegene in discussie te gaan. Diegene is waarschijnlijk niet ziek (ik heb stiekum gekeken wie van ons dit getypt had ;) niemand dus!!!) Ik hoop dat die opmerking van mij je niet overstuur heeft gemaakt. Eerlijk is eerlijk! Als ik van te voren had geweten, dat mij dit te wachten stond, dan was ik niet aan kinderen begonnen. Wat longkanker met kids is echt geen pretje, maarja ik heb geen keuze. En ik wil ze nog lang niet kwijt :) En zij zijn waarschijnlijk de oorzaak dat ik er nog steeds ben. Ze houden mij op de been. Maar ik begrijp jou ook heel goed en ook jouw reaktie naar JW en dat JW daarop precies zo reageert. Maar de liefde overtreft alles.
Geniet jij maar al jullie heerlijke reisjes die jullie maken, want daar genieten jullie allebei van. Als ik jou zo door die bergen zie wandelen, nou petje voor af hoor!!!!
Jij gaat morgen ff naar het ziekenhuis voor je teen en daarna heerlijk met je pootje omhoog en je laptoppie op je schoot en dan schrijf je maar al je shitzooi (of niet) van je af. Jij bepaalt wat je moet typen en zal ik je een geheimpje vertellen? Ik laat ook niet de achterste van mijn tong zien ;)
Suc6 morgen en een dikke knuffel

Es

marjolijn zei

Mogge lieverd,
Ja, een log of blog hebben is leuk, heel leuk, maar soms ook moeilijk. Ik moet soms ook echt nadenken, zet ik het er wel op.
Maar wat Esther ook al zegt, jij bent degene die bepaald hoe en wat je er op zet. en als jij je hart wil luchten, heel goed dat kan en mag hier. Het is jouw blog.
Meisje, schrijf wat en hoe jij wil, het is een uitlaatklep. En vaak brengt het jou de inzichten die je nodig hebt om verder te kunnen.

Succes vandaag,met de behandeling aan je teen.
Daarna met het pootje omhoog, een mooie film kijken of een logje schrijven.
Sterkte, maar het gaat goed komen..!!
Liefs Marjolijn.

Ibella zei

Lieve caroline,

Sommige stukken kon ik amper lezen, kreeg gewoon tranen in de ogen. Dit is zeker geschreven door iemand die niet ongeneeslijk ziek is en gewoon onbezorgd naar de toekomst kan kijken. Ik kan me voorstellen dat het je raakt. Met een blog ben je ook heel kwetsbaar, wat je er ook opschrijft en bij sommige mensen kun je het nooit goed doen.
Lieverd, geniet van de tijd die je hebt, doe zoveel mogelijk dingen die je interesse hebben en waarvan je geniet. Het is jou leven, samen met JW
Klopt een log is ook een goede uitlaadklep, je kunt niet altijd blij en positief zijn en bovenal moet je er je verdriet kwijt kunnen.
De mensen die om je heen staan zullen het begrijpen en meeleven, blij zijn wanneer jullie van een mooie reis terugkomen, meeleven en praten wanneer je verdrietig bent.
Hou je haaks en succes met je teen.
Liefs ibella

Esther zei

Heyyyyyy Carinolientje,

Ik kan jouw emailadres op jee blog niet meer vinden....stuur anders mij ff een berichtje ;)

Gr Esther

hendrike zei

Lieve Caroline,
Ook ik kan me niet voorstellen dat dit is geschreven door iemand die ziek is.Het is zo complex.Zelf zou ik graag willen werken,maar hoewel ik ook best veel doe,kan ik echt niet werken,werk geeft ook verplichtingen.En daarnaast,inderdaad als je weet dat je nog maar kort zult leven krijg je andere prioriteiten. Leef je leven zoals bij je past,dat is nu belangrijk!
En natuurlijk ben je eerlijk,wat Esther ook al zegt,het is jou waarheid!Zelf schrijf ik nogal veel,mensen denken weleens dat ze alles van me weten,maar niks is minder waar,want er is heel veel wat ik niet schrijf.
Maar wat er al is geschreven,een log kan je ook kwetsbaar maken,mensen die niet in een vergelijkbare situatie zitten kunnen dingen soms moeilijk begrijpen.Dat geeft niet,maar maakt wel dat opmerkingen pijn kunnen doen.
Ik vind het knap hoe jij het hebt beantwoord.
Blijf jij vooral maar leuke dingen doen,ellende heb je al genoeg!Ik vind het juist knap hoe jij je staande houd!
Heel veel succes met je teen!

Leo Sparreboom zei

Hoi Karin,
Alle respect voor hoe je met je leven (waar je werk een belangrijk deel van uit maakt) omgaat en hoe je daar je bloglezers (waaronder je collega's) deelgenoot van laat zijn. Bedankt daarvoor!
Tot gauw, Leo