Druk jaar

Het jaar 2009 is bijna voorbij en hoewel ik wel vaker stil sta bij de dingen die ik aan het doen ben en heb gedaan, zeker sinds mijn ziek zijn, is het einde van het jaar altijd wel een mooi moment.

Ik kan denk ik wel zeggen dat 2009 het drukste jaar van mijn leven is geweest. We begonnen het jaar goed met veel wintersport en de blijdschap dat de medicijnen aansloegen en ik weer van alles kon. Naast het wintersporten kon ik ook mijn gewone sporten weer een beetje oppakken. Tijdens de wintersport heeft JW mij ten huwelijk gevraagd en de maanden april, mei en juni zijn we daar heel druk mee geweest. Tussendoor bezochten we de ene stad na de andere ( Talinn met de neefjes van JW, Rome met onze vrienden uit Heemstede, af en toe een Fontana bezoek).

In juli zijn we getrouwd en het was mooier dan ik had kunnen denken. Het feest met al onze vrienden was geweldig en ik heb er ontzettend mooie herinneringen aan. Daarna zijn we naar Noorwegen gegaan en toen ik eind juli weer een goede scan had was ik best verbaasd.

Ik denk dat sinds juli zowel JW als ik over de eerste schok heen zijn gekomen van mijn diagnose en konden we ook wat meer de euforie van het aanslaan van de medicijnen naast ons neer leggen. We kwamen echt in een fase waarin het leven weer opgepakt moest worden. JW werkte alweer maar ik zat en zit ook nog wel echt te struggelen met mijn dagindeling.

Eind Oktober hadden we weer een scan en ook die was goed. Vrij snel daarna zijn we naar Parijs geweest en Berlijn. Zowel JW als ik merken dat de uitstapjes ons heel goed doen, net als in het begin van het jaar. Maar ook daar wordt wel steeds duidelijker hoe verdrietig we zijn. Het begint door te dringen wat er ECHT aan de hand is. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten maar ook steeds vaker zak ik weg in een kleine depri bui en is het moeilijk voor JW om mee te dealen.

Dit jaar is ook een jaar waarin ik afscheid heb moeten nemen van mensen. Het grootste verlies is mijn oma die in September overleed. Ik denk nog heel veel aan haar en mis haar ook. Mijn oom overleed nog geen week later. Wat me ook heel erg heeft aangegrepen is het overlijden van G, van de jongerengroep en het lotgenootje Sandra. Aan het begin van dit jaar overleed ook een lotgenootje Nel, nu bijna een jaar geleden en ik hoop echt dat haar man en kinderen het goed gaat.


Erg materialistisch maar voor toch een hoogtepuntje die ik wil noemen is de aanschaf van mijn auto. Ik ben zo blij dat ik die gekregen heb van mijn ouders. Het geeft me veel meer vrijheid.

Terugkijkend en teruglezend is het een jaar van scan naar scan, uitstapje naar uitstapje. We doen veel en zijn soms te druk. Het jaar overdenkend realiseer ik me ook dat er ontzettend veel mensen zijn die JW en mij steunen. Ik heb er echt vrienden BIJ gekregen en bestaande vriendschappen zijn versterkt. Natuurlijk zijn er ook vrienden waarmee de band door mijn ziekte is verwaterd. Het ziek zijn heeft me wel laten inzien wie ECHTE vrienden zijn.

Het komend jaar hoop ik net zo in te gaan als het afgelopen jaar met af en toe wat meer rust en hopelijk ook wat meer rust in mijn hoofd en een beter gevoel over mijn tijdsbesteding. Ik heb er wel vertrouwen in. Er zal ongetwijfeld genoeg gebeuren, de kans dat de kanker weer actief in mijn leven komt is behoorlijk groot. Mijn vertrouwen wordt mede gevormd door een voorbeeld aan mijn lotgenoten te nemen waarvan sommigen er nu zelfs slechter voorstaan dan ik, ook zij gaan vol goede moed het nieuwe jaar in. Zeker met JW aan mijn zij kan ik het nieuwe jaar wel overleven denk ik.