woensdag 17 juni 2009

Moeilijk maar fijn

Vanmiddag ben ik samen met een anders meisje van de jongerengroep naar de jongen geweest die erg ziek thuis is. Ik zag er best wel tegenop. JW was zo lief om ons heen te rijden, als je na zo'n bezoekje een beetje van slag bent is het niet zo fijn om terug te moeten rijden.

Hoe was het bezoek? Het was erg fijn, ik schrok eerst enorm toen ik hem zag. Erg afgevallen, verzwakt, veel hoesten en hees. Hij heeft veel last van zijn longen, vooral het benauwd zijn en ligt aan de morfine. Ik werd erg geconfronteerd met mijn eigen ziekte.

Het is bijzonder wat voor gesprekken je krijgt over bang voor de dood, de rust hebben gevonden om dingen achter je te laten, of je nog wel zin hebt om door te leven op deze manier. Wat mij opviel was zijn rust, totaal niet bang en toch nog steeds genietend van de dingen die nu nog steeds kunnen.

Hij vond het echt leuk dat we er waren en het was gewoon gezellig. Er hing zo'n bijzondere sfeer, zo'n onderlinge verbondenheid en rust ik kan het eigenlijk niet beschrijven. Ik ben zo blij dat ik hem nog heb gesproken en zo blij dat hij nog kan genieten van de dingen en niet bang is.

Met hem kan ik praten over de meest beangstigende dingen waar je met andere mensen niet zo snel over praat. Hij weet hoe het is om bij de dood te staan, benauwdheid te zijn, morfine te krijgen, verdriet van mensen om je heen zien. Natuurlijk is elk mens anders en reageert iedereen op zijn of haar manier, maar we hebben best wat dingen gemeen. Niet iedereen met een vergelijkbare ziekte zou je opzoeken en je zo aangrijpen. De manier waarop hij zijn ziekte ondergaat en erover praat maken me rustig en geven me vertrouwen dat als het eenmaal zover is dat dat ook goed is en misschien soms wel mooi...

Ik ga hem nog mailen dat ik het jammer vind dat ik hem straks niet meer kan spreken, dat ik echt steun aan hem gehad heb en dat ik hoop die laatste fase net zo in te gaan als hij.

6 opmerkingen:

Esther zei

Ohhhhh, Carolientje, dit is heftig zeg!
Ik herken dit van vorig en dit jaar. Vorig jaar ben ik ook 1 keer wezen kijken bij iemand die uitbehandeld was en longkanker had en in maart naar een condoleance geweest van iemand met longkanker, die een jaar later de diagnose te horen krijgt en na 4 mnd er niet meer is. Dat is heel moeilijk. dus ik kan mij voorstellen dat dit vanmiddag ook heel emotioneel was. Maar wel super dat je het gedaan hebt. Maar jij bent nog lang niet bezig met je laatste fase. Je bruiloft is veeeeeel belangrijker hoor. Groetjes aan JW en dikke knuffel.

marjolijn zei

Lieverd,
Ja, dit soort bezoeken zijn fijn, maar heftig, heel heftig.
Maar wat Esther al zegt, jij bent nog lang niet zover.
Sla deze ervaring ergens op, en haal hem later als het nodig is weer boven.
Je mag eerst nog door op jouw manier.
En dat is vooral nu eerst met je bruiloft, en de dag van vandaag en morgen.
Liefs voor jullie beidjes.
Marjolijn.

Ibella zei

lieve Caroline,
Goed dat jullie gegaan zijn en heel bijzonder dat jullie zulke gesprekken hebben gehad, ja, dit neem je mee en geeft je zelf kracht en een beetje rust om wat die eindfase betreft minder bang te zijn. Een ervaring die je meedraagt in je hart. Nu kun je helemaal gaan voor de trouwerij en er 100% van genieten.
Liefs Ibella

Anoniem zei

Hallo Karin, gemiddeld eens per week lees ik je blogs en zo blijf ik op de hoogte van jullie wel en wee. Jullie trouwdag komt al aardig dichtbij en voor mij heeft dat al prettige bijkomstigheid, dat Erin en Mark ook komen en we hen weer kunnen ontmoeten. Ze komen 1 juli aam en vertrekken 5 juli maar dat weten jullie waarschijnlijk al. Momenteel zijn ze met vakantie tot de 23e juni. West Yellowstone is de plek waar ze nu zitten.

Ik wens JanWillem en jou succes met alle voorbereidingen en ik hoop, dat je lichaam je daarbij niet in de steek laat.

Groetjes,
Berend Nijmeijer

Anoniem zei

Lieve Caroline,
Wat goed dat je bent geweest.Ik begrijp wel een beetje wat je bedoeld denk ik,drie jaar terug,toen ik al longkanker had is mijn moeder overleden aan kanker,samen met mijn zusjes ben ik de laatste dagen bij haar geweest.Enorm confronterend,moeilijk en zwaar,maar toch ook zo bijzonder.
Die sfeer zal ik nooit vergeten.
Veel sterkte om ook dit een plekje te geven.

hendrike zei

O,mijn naam vergeten,dat was ik dus.