Zowel JW als ik zijn behoorlijk moe. De stress van de afgelopen week hakt er meer in dan je denkt. Vandaag hebben we de administratie gedaan en aan het einde van de dag lekker samen in de stad gegeten. We zitten druk te praten over een vakantie die we graag willen regelen. Eind volgende week gaan we naar Oostenrijk, maar dat is niet samen.
Ik denk dat we in september echt een langere periode weg gaan. Waar naar toe is nog steeds niet zeker. Ik vind het erg moeilijk en ben er ook nog niet veel mee bezig geweest. Ik denk dat het soms moeilijk voor te stellen is voor andere mensen hoezeer het ziek zijn je leven beïnvloedt. Ik lijk wel zo makkelijk door te leven, maar heel veel plannen staan toch wel in het teken van scan-uitslagen. De MRI van morgen is toch ook wel weer spannend, niet zozeer de procedure zelf, maar wel de uitslag. Je weet het nooit zeker, stel dat het niet goed is, dan kan ik de vakantieplannen wel weer vergeten. Stiekem houd je toch rekening met de uitslagen voor je echt durft te boeken.
Heel soms voel ik me ook een zeikerd dat er zoveel in het teken van ziek zijn staat in mijn leven. De hele week stress om de scan, bij kleine klachten meteen angstig, plannen niet goed durven maken. Vooral net na uitslagen die goed zijn of in ieder geval niet echt ernstig zijn, dan voel ik me erna zo'n aansteller. Aansteller is niet het goede woord, maar ik zie dan wel in hoeveel ik toch bezig ben met klachten, ziek zijn, piekeren en dat vind ik eigenlijk zo zonde. Stel dat ik nou met de start van de tarceva geweten had dat ik me twee jaar zo goed zou voelen, dan had ik me heel wat stress kunnen besparen. Helaas werkt het niet zo, maar het is wel eens frustrerend.
Al bijna twee jaar lang leven tussen hoop en vrees, steeds langer op medicatie die redelijk intensief is met steeds gekkere bijwerkingen. Soms denk ik echt: jee ik ga maar door met leven hoe kan dat nou? Hoe langer het goed gaat hoe meer je het leven wil oppakken , maar hoe meer je ook ondervindt hoe zwaar het is om het op te pakken als je toekomst gewoon helemaal weg is. Ik ben ontzettend blij hoor dat ik zo mijn tijd nog mag doorkomen, dat ik nog zo kan functioneren en van alles mee kan maken, maar het is wel ontzettend moeilijk om mentaal te snappen wat er aan de hand is, niet te kunnen doen wat je in je hart het liefste wil en van de ene emotie naar de andere gesleept te worden.
3 opmerkingen:
Zo moet je het niet zien meis.
Jij bent jij, en op deze manier kun jij het handelen. Als je deze rotziekte krijgt moet je een manier zoeken om door te kunnen en er het beste van te maken, zolang het kan. En dat doe je...!!
Geloof me er zijn mensen die voor veel minder dagen in de stress schieten.
Blijf dicht bij jezelf en volg je hart.
Dan blijf JIJ, Jij...en dat is het belangrijkste.
Succes vandaag met de scan.
Als je toch een verre reis wilt maken kun je overwegen om naar India te gaan. Mijn zoon heeft dat gedaan omdat hij antwoord wilde hebben op bepaalde levensvragen en dat heeft hij daar gevonden bij een baba(wijsgeer). Je kunt met zo'n man rondreizen en komt dan ook terecht in Ashrams (tempels). Je leert door middel van o.a.yoga om om te gaan met stress en die mensen daar hebben een hele andere visie op leven en gezondheid waar je misschien veel aan hebt en beter leert omgaan met deze situtatie die natuurlijk heel veel stress geeft, het zou wel raar zijn als dat niet zo was.
Hoi
Natuurlijk stel je je niet aan. Een vriendin (ook met ongeneeslijke kanker) zei eens, je leeft op een tijdbom. Je weet nooit wanneer hij afgaat. En zo is het. Zelf heb ik goede vooruitzichten en toch ben ik ook bang voor alles waar ik mee te maken krijg. Een longembolie, blijvende hoest, pijnlijke ribben. Ben ook steeds bang dat er toch ergens iets niet goed gaat. Ik voel mij dan schuldig tegenover jullie, mijn lotgenoten met minder goede of soms slechte vooruitzichten. Neem mij dan voor ook meer te genieten van wat wel gaat.
Dus Caroline, lekker genieten als het kan en lekker zeuren als het even moet.
groeten,
Loekie
Een reactie posten