Vragen

Het wordt er niet makkelijker op, het lijkt wel nu ik weet dat de kanker weer groeit dat ik mij ook echt vermoeider voel. Ik vind het ontzettend moeilijk om de draad op te pakken. Ik kan midden in de nacht wakker worden en denken aan de kanker in mijn lijf, de plekken waar het heen kan gaan en zo gefocused zijn op mijn lichaam. Ik wil echt proberen de draad weer op te pakken , leven en dingen blijven doen is het beste medicijn tegen angst en depressie. Afwachten op wat komen gaat helpt niet en maakt dat ik mij nog rotter voel. Mooie woorden maar echt niet zomaar uit te voeren. Even niet aan denken als je weet dat je ziekte stabiel is en doorleven is al moeilijk, maar weten dat de medicatie niet meer optimaal aanvalt en dan hetzelfde patroon aanhouden vergt veel.

Vooral vandaag had ik echt even de rust en de tijd voor mezelf nodig. Ik ben de deur niet uitgeweest en heb dingen gedaan die me in ieder geval een beetje rust geven. Ik heb mijn arts gemaild en gevraagd waarom we 2 maanden wachten , of hij spectaculaire groei verwacht, of mijn scan in oktober eigenlijk wel goed was. Hij was er toen niet en ik begin me ineens af te vragen of hij die wel beoordeeld heeft ( ik denk het wel hoor maar ik ben iets meer paranoïde momenteel )

Ook heb ik gevraagd waarom hij me steeds naar mijn werksituatie vraagt. Ik vind het maf dat hij er steeds op terugkomt. Ook dat is paranoïde want ja iemand kan ook gewoon geïnteresseerd zijn he ; )

Ik wacht zijn mail maar af, het verandert niet zo veel aan de situatie. Het is gewoon al heel fijn dat ik altijd alles kan vragen en mailen wanneer ik wil.