Vanmidag in de auto even kort gepost over mijn resultaten en tja je weet heus wel dat zulk nieuws er aan zit te komen maar als je het ontvangt dan is het toch een klap. Ik realiseer het me nog niet echt goed. In principe verandert er nog niet zoveel. Ik slik de tarceva door en hoef (in principe) pas over drie maanden terug te komen. Denkt mijn arts nu dat ik intussen vanzelf wel aan de bel trek als er klachten komen? Of verwacht hij geen spectaculaire groei?
Waarom niet meteen een chemo? Is het nog geen echte doorbraak of moet het eerst verergeren voor er een chemo wordt gegeven? Waaarom vragen ze me of ik nog werk? Met het idee stop ermee je hebt niet lang meer, of het gaat zo langzaam leef gewoon verder.. Ik word palliatief behandeld en de hoofddoelstelling is vooral dat ik me goed voel.
Toch zijn er nog weer vragen die ik wil stellen. Mijn arts gaf aan dat ik altijd kon mailen maar dat hij op mijn vragen niet altijd antwoord had.
Eigenlijk had ik al een voorgevoel. Ik voelde me niet heel slecht, maar was wel vermoeider en wist gewoon ook dat het statistisch gezien niet meer zo lang zou werken. Voor ik bij mijn arts terecht kon kwam de verpleegkundige nog even bij me die altijd kijkt naar de bijwerkingen van mij. Ze vroeg mij of ik met haar mee wilde komen omdat ze wat informatie van me wilde voor een publicatie in een medisch tijdschrift over mijn bijwerkingen na langdurig tarcevagebruik en ze heeft wat foto's gemaakt van mijn haar en teen.
Daarna dus naar mijn arts die eerst vroeg hoe het met me ging, hoe het met mijn teen was en mijn huid en hij vertelde toen heel voorzichtig dat de scan iets slechter was dan de vorige keer. ( Alsof het de volgende keer weer beter kan zijn ). Tja je krijgt wel een klap, toch ben ik wel verbaasd dat ik nog door kan gaan met de tarceva, blij dat het geen spectaculaire groei is en in ieder geval blij dat ik weer even weet waar ik aan toe ben.
Ik weet dat het mentaal vooral een strijd gaat worden nu. Bij het minste of geringste klachtje zit ik in de boom en ben ik bang dat het uitzaaiingen zijn. Ook zal ik wel vermoeider zijn, de kanker is actief dus echt fitter worden zit er ook niet in..
Vanavond zijn we nog wel even wezen eten met mijn ouders en de ouders van JW. Echt feest is het niet maar je voelt wel sterk dat je het niet alleen hoeft te doen. Ook heb ik heel veel lieve mailtjes, sms'jes ,telefoontjes en bezoekjes gehad. Het doet me echt goed en geeft me toch weer moed om de spirit erin te houden.
Moeilijk moeilijk ik moet echt even de klap verwerken samen met JW en zoals iemand het zo mooi noemde: Even herijken..
3 opmerkingen:
Ja, lieverd deze berichten kosten tijd om te verwerken.
Maar samen met JW lukt dat, jij/jullie zijn sterk genoeg om weer vanaf hier verder te gaan.
Hou goede moed meis.
Liefs Marjolijn.
Wat komen er opeens dan veel vragen, hè. Probeer niet zoals ik zelf het antwoord te geven, want dan kun je er helemaal naast zitten.
Fijn dat de familie zo om je heen staat. Deze klap moet eerst verwerkt worden, samen met JW. Jij , jullie, zijn heel sterk en ik heb er alle vertrouwen in dat het jou lukt.
Sterkte
Heel veel sterkte gewenst.
Ineke obs 'tKoppel
Een reactie posten