De ene dag is de andere niet

De ene dag is de andere niet. Ik kabbel op zich redelijk door. Ben aan het wachten op een punctie, nieuwe medicijnen en ondertussen probeer ik maar gewoon door te leven. Ik onderneem van alles , maar merk toch ook wel onrust in mezelf. Ik vraag mezelf af of ik niet teveel in een sleur kom. De dagen lijken zo voorbij te gaan en ik heb soms het gevoel dat ze gewoon maar langs me heen glijden. Doe ik wel wat ik echt wil? Wat wil ik nog doen?

Mijn humeur word er ook niet echt beter op als ik me zo voel, ook niet leuk voor JW en zeker ook onverdiend. Juist nu hij nog thuis is gaat het beter met me dan als ik alleen ben. Toch ben ik niet altijd de meest gezellige thuis.

Ik vind het moeilijk om nog richting te geven aan mijn leven en het zinvol besteden van mijn dagen. Juist als het wat rustiger is komen die gevoelens naar boven. In tijden van onderzoeken en stress heb ik in mijn hoofd geen ruimte om na te denken over de indeling en besteding van mijn tijd. Als ik dan weer de ruimte heb in mijn hoofd na de stress-periodes ga ik eerst vooral heel veel leuke dingen doen totdat ik weer even in een gat val en denk: 'Je bent ziek Karin, wat wil je nou? Ik val dan opeens in een soort angst of ik het wel goed aanpak allemaal.
Echt een vicieuze cirkel van-> scans->uitslagen->stressen->opluchting->even niet nadenken->leven->afleiding->back to reality->nadenken->wat wil ik?-> doe ik het wel goed?

Misschien moet ik wat meer tijd voor mezelf nemen,meer rust, nadenken en voelen wat ik nog echt wil en vooral ook genieten van wat er nog wel kan. Misschien..ik weet het eigenlijk ook even niet meer.