Per ongeluk uitgeslapen en zaterdag gevoel

Zaterdag ochtend 20 september

06:00 uur. Mijn arm wordt gepakt (en het is niet JW) en er wordt een antibiotica spuit op het infuus gezet. De zuster kan er niet goed bij want het is mijn linkerarm en aan de linkerkant van het bed heeft JW zich genesteld met de stretcher. En hij ligt nog behoorlijk te slapen. Dus het gaat allemaal wat te snel en te slordig. Eigen schuld moet ik maar geen mensen uitnodigen om te blijven slapen :-) Bovendien werk ik ook niet echt mee want ik lig ook nog half te slapen.

08:30 en de zuster komt binnen om de paracetamol te brengen. Djees 08:30 hoe kan dat? Ontbijt is normaal veel eerder... Het raadsel is snel opgelost. Ze waren mij vergeten. Nou prima, beetje uitgeslapen. JW ligt naast me wakker te worden en is dolblij dat hij ook koffie en een broodje krijgt.

09:00 De zaalarts stond alweer aan het bed. Niks bijzonders. En weg was hij weer.

Vriendin van ver is ook al vroeg bij me op bezoek met een enorme tas met tijdschriften (echt handig nu) en een enorm zachte knuffelbeer. Echt lief.

Ze krijgen weer niet echt goed vloeistof voor een kweekje uit mijn drain. De zuster die het nu doet ken ik als (hele lieve) nachtzuster van mijn eerste opname periode. Die laat het er niet zo 123 bij zitten en worstelt net zo lang tot ze voldoende (denkt ze) vloeistof heeft. Sjappoo.

11:30 JW houdt het niet meer en rent naar het restaurant om eten te halen EN een volkskrantje. Ik krijg zo eten uit "de kar".

Ik kan alweer zelf naar de WC lopen enzo. Ik heb weer energie. Prima allemaal. Maar hoe beter ik mij voel, hoe meer ik mij ongedurig voel. Ik heb toch het zaterdag gevoel van dingen willen doen. Het voelt alsof ik mijn tijd zit te verdoen. Dat het niet zo is weet ik ook wel, maar toch is het raar dat wanneer je je goed voelt dat je dan in bed moet blijven liggen. Daarnaast heb ik ook nog iets van ja, de dagen die ik me goed voel moet ik goed gebruiken!