Gedachten

De inhoud van de BLOG wordt anders merk ik. De opeenvolging van rare dingen van de afgelopen weken blijven uit. Gelukkig. Maar er komt wel wat voor in de plaats.

Ook het patient zijn begint een beetje te wennen:
Wakker worden, hoe voel ik me? Ben ik misselijk? Kan ik mijn bed uitkomen om naar toilet te gaan?
Ben ik fitter dan gisteren?
Is JW al wakker? JW euuh sorrie wil je niet storen maar ik wil eigenlijk wel graag een broodje kaas!
JW zeurt nooit en doet alles voor me, zet koffie, smeert brood en gaat naast me zitten op de bank. TV aan op maandagmorgen , iedereeen naar het werk en wij lekker niet:)

En dan, de rest van de dag. Hoogtepuntjes zijn toiletbezoek, douchen, mezelf injecteren (went nog niet), bezoekjes, wat eten we vanavond vragen, komt er nog iets op tv?

Naarmate dingen gewoner worden en ik me iets beter voel is er tijd om onzeker te worden, na te denken en me soms zelfs te vervelen......

Des te fitter ik me voel des te meer doordringt dat ik niet meer de persoon ben die ik was. Ik moet echt mijn dagen gaan vulllen met dingen die ik leuk vind en die ik ook kan doen. Hetzelfde geldt voor JW, die het trouwens wel goed doet als verpleger, maar ik zie hem toch liever als de stoere consultant;)
Klinkt heel gek, maar het moeilijkste nu is het vinden van een dagritme zonder steeds aan die KUKA te denken, zonder alleen maar doelloos op de bank te liggen, ook al gaat lang uit bed zijn nog niet.

Met het fitter worden begint ook het nadenken over allerlei pijntjes in mijn lijf. Elk steekje , krampje voel ik en laat me te vaak denken dat de KUKA de spuigaten uitloopt..

Ook ben ik mijn vertrouwen in mezelf kwijtgeraakt.Ik vertrouw er niet op dat mijn lichaam me de trap op sleept. Ik kan met bewondering kijken hoe JW de trap op rent, vraag me af hoe ik dat in godsnaam altijd gedaan heb..

We gaan misschien een weekeindje weg aankomend weekeind, maar ik vertrouw mezelf niet een autorit te maken en naar buiten te gaan. Ben gewoon bang om in te zakken, geen adem te krijgen of een ander plots symptoom van de KUKA dat opduikt.

Ik begin na te denken over de chemo in mijn lichaam. Zou het wel werken? Wat nou als het helemaal niets doet? Gaan ze misschien zeggen: 'sorrie mevrouw maar we kunnen niets meer doen, helaas slaat de chemo bij u niet aan'. Zouden de medicijnen die goed zouden kunnen werken bij "mijn" mutatie bij mij ook werken?

Wat kan ik nog de komende tijd? Zou ik nog iets opknappen of wordt alles alleen maar erger?


Beetje deprimerende gedachten he..volgende blog maar even verandering in brengen