Soms is het echt zwaar | Sometimes things are tough

Vandaag eigenlijk de hele dag in de pyama gezeten. Zo net na de chemo voel ik me fysiek nog wel aardig, maar mentaal gaat het niet zo lekker. Ik kan het gevoel moeilijk uitleggen, maar ik heb er gewoon even ZO genoeg van. Altijd maar die ziekte die je met je meedraagt, alles wat je wilt doen in het teken daarvan. Als ik het opschrijf voel ik alweer dat ik niet in de slachtofferrol wil gaan zitten, maar soms is het wel heel lastig om door te gaan met je leven zonder depressief te worden.

Op een dag als vandaag gaan er veel sombere gedachten door mijn hoofd:

• Is dit mijn laatste kerst?
• Nu ben ik lichamelijk nog goed, kleed je eens aan, ga doen wat je wilt doen, nu kan het nog
• Steek in mijn hoofd..zou het weer groeien daar?
• Wat ga ik doen vandaag?
• Hoe ga ik in godsnaam de dagen doorkomen als ik agv mijn hersenuitzaaiingen niet meer kan zien? Ach misschien gebeurt dat wel niet, misschien alleen maar doof, half verlamd, weet ik veel..

Lekker opbeurende gedachten en piekeren daar ben ik altijd al goed in geweest. Het punt is dat veel piekergedachten niet irreëel zijn, het is een feit dat het nog zwaarder gaat worden dan het nu al is en vandaag kan ik daar even niet mee omgaan.

--------
English:

Today I spent indeed the whole day in my pajamas. I feel physically allright now just after chemo, mentally things are not so well. It is diffucult to explain how I feel, but I am just fed up with everything right now. I have to deal with my disease all of the time, everything I do is in its context. When I want to write such things down I feel that I don't want to end up in the "victem role", but sometimes it is very hard to carry on without being depressed so now and then.

On a day like today there are many depressed thoughts going around in my head:

• Will this be my last christmass?
• Now I am physically ok so dress up, do want you wanto to do while I can
• Sting in my head, will the cancer growth?
• What is it that I want to do today
• What on earth will I do to pass the days when I can no longer see as a result of brain metastasis? Well maybe it never happens, maybe just deaf or partly paralyzed or whatever. 

Nice and cheerfull thoughts and I have always been the best in worrying. The point is that many worry thoughts are not unrealistic. Fact is that things will get tougher then they are already and today I just can not deal with it.