maandag 20 april 2009

Ronddwalende gedachten

Gisteravond konden JW en ik niet zo goed in slaap komen. Zo vlak voor een scan doemen er weer allerlei gedachten bij je op en sta je veel meer stil bij het ziek zijn en de gevolgen daarvan.

Er zijn best wel wat onderwerpen die ik niet zomaar op mijn weblog bespreek omdat ik ze heel lastig te beschrijven vind.

We hebben het bijvoorbeeld over het leven van JW als ik er niet meer ben en hoe we er nu al voor kunnen zorgen dat het verlies makkelijker te dragen is.

We hebben het ook vaak over kinderen die we graag hadden willen hebben , maar wat nu niet meer mogelijk is. Over het feit dat als we wel kinderen gehad hadden mijn ziekte misschien nog wel zwaarder zou zijn. Wie wil er nou zijn kinderen achterlaten en niet zien opgroeien? Aan de andere kant , wat geef ik door? Ik laat niets van mezelf achter, tenminste ik geef mijn genen niet door. Soms denk ik ook wel dat het voor JW heel fijn zou zijn geweest als hij een zoon of dochter had gehad. Iets van mij zou dan voortleven samen met hem.

Nog zo'n leuk onderwerp, wat moet JW met zijn leven. Wil hij nog kinderen dan zou hij die het liefst nu al wel willen "nemen". Hoe langer ik leef hoe moeilijker dat voor hem wordt. Natuurlijk laat hij mij nu niet in de steek , maar zijn leven staat wel stil. Kan hij dat "straks" zo weer oppakken? Ontmoet hij ooit nog iemand met wie kinderen krijgen een optie is? Een gedachte die zelfs wel eens opkomt is of hij wel op mij moet wachten. Ik weet dat dat heel gek klinkt, maar toch schiet het soms door mijn hoofd.

Het zijn allemaal onderwerpen die niet op te lossen zijn en die zowel mij als JW aangaan. Onderwerpen die moeilijk te bespreken zijn omdat er, vooral als je er langer over doorpraat, ook allerlei ethische vragen bij komen kijken. Het zorgt voor emoties waar je mee om moet leren gaan en veel over moet praten. Gelukkig kunnen we dat goed en na die gesprekken realiseer ik me heel erg hoe blij ik ben dat ik JW heb. Hoe ontzettend veel hij voor me over heeft en me steunt. Ik realiseer me ook dat dat een van de hoofdredenen is dat ik alle kracht die in me zit inzet om zo lang mogelijk op deze aardbol te blijven lopen ;)

Ik merk dat het gewoon heel moeilijk is om sommige gevoelens te beschrijven zonder dat ik rare of onbegrijpelijke dingen zeg. Ik voel heus niet de verplichting om deze gevoelens tot in detail te beschrijven, maar ik merk ook dat ik ze wel tot op een bepaalde hoogte wil delen. Tezijnertijd zul je er dus vast nog wel iets op mijn log over vinden:)

Goed , over mijn dag vandaag. Want los van de gedachten die ik beschreef was het best een fijne en actieve dag. Ik begin inmiddels te wennen aan het mooie weer en dat is bepaald geen straf. Ik had vanmorgen een gesprek bij het Behouden Huys en daar kon ik lekker met de fiets naartoe. Daarna ben ik mijn kledingkast gaan uitruimen en heb ik alle kleren die ik niet meer droeg in dozen gestopt, nu nog eens kijken wie ik er blij mee kan maken.

JW moest vanavond weg voor zijn werk en toen ben ik lekker even de sauna ingedoken. Als JW weer terug is gaan we meteen slapen want hij moet morgen alweer om 6.45 in de auto zitten. Hopelijk slapen we vanavond beter.

4 opmerkingen:

marjolijn zei

Ja, meis, ik snap wel dat er veel rond dwalende gedachten zijn.
Niet altijd leuk, maar toch wel goed dat alles doorgesproken wordt, zo samen.
Ook al is niet overal een antwoord of oplossing voor te vinden.
Samen kom je een heel eind, en dat is het meest kostbare gevoel, denk ik.
Sterkte, maar ook veel goede moed, meis.
Liefs Marjolijn.

Ibella zei

Het is al geweldig dat jullie deze zaken bespreken kunnen. Heel fijn voor JW om te weten hoe jij erover denkt. Dat alles zal voor hem dan toch makkelijker worden zijn weg verder te bepalen. Oplossingen zijn er waarschijnlijk nu niet, maar de gesprekken erover, de emoties brengen je dicht bij elkaar.Het belangrijkste dat jij je gesterkt voelt door JW om dit alles aan te gaan en door te gaan. Wat waardevol is dat ook.
Lieverd, zo te zien wordt het weer een mooie dag, geniet ervan. Liefs Ibella

hendrike zei

Lieve Caroline,
Wat ontzettend moeilijk,inplaats van je leven opbouwen kijk je de dood in de ogen.Toch is het fijn dat je er wel samen over kunt praten.
Je kunt de dingen helaas niet veranderen,wel samen een goede weg vinden om er mee om te gaan.
Als je behoefte voelt om het te schrijven moet je het zeker doen,ook al zullen sommige dingen voor andere misschien raar overkomen,het zijn jou gedachtes,jou manier.Volg ook hierin je hart.
Ik vind het heel knap hoe jullie hier samen mee omgaan!
Liefs Hendrike

Marjo zei

Lieve Caroline,
Bedankt voor je openhartige verhaal en het is goed om ook dit met ons te kunnen delen. Jij bepaalt zelf de grens tot hoever jij ons toelaat. Als ik zo de diverse weblogs lees deze maand is april wel de meest filosofische maand van 2009. Er gaan heel wat gedachten door onze hoofden heen. Het hebben van een levensbedreigende ziekte is al een heel ding maar nu zie je dat ook iedere leeftijdsgroep zijn/haar eigen problemen heeft.
Geef JW maar een knuffel van mij!

Veel liefs, Marjo