Dag 14 Zwembad en al weer twee jaar

Het is echt niet normaal hoe lang ik slaap. Ik werd vanmorgen gewoon pas wakker om 11:15. Ik ga dan slapen zo tegen 00:00. Sinds ik de dexa niet meer slik denkt mijn lichaam echt: pakken die slaap. Het is wel maf want de halve dag lijkt dan al voorbij en ik lijk ook wel uit een coma te stappen. Het is wel lekker zo op vakantie, doen wat je wilt, lekker slapen, ontbijten en dan zien waar je zin in hebt. Vandaag zijn we op de camping gebleven en bij het zwembad gaan liggen. Ik heb de hele middag mijn boek gelezen, daar kom ik ook eindelijk echt aan toe en kan me er ook op concentreren.
De vakantie is een goede stap geweest. Ik ben zo blij dat ik het heb gedaan. Even weg van de zorgen en de stress. Natuurlijk blijft die altijd aanwezig, maar het doet ons gewoon heel goed om even de zon de zee en de rust op te zoeken en een andere wereld in te stappen.

Ondertussen plannen we de vervolgstap in onze trip en we zitten er over te denken om richting Italië te gaan. Dan hebben we Frankrijk, Spanje en Italië gehad. Voor we vertrokken vond ik niet alle landen even fijn om te bezoeken i.v.m mijn gezondheid, maar het gaat best aardig en ik heb er wel vertrouwen in.

Met die gezondheid gaat het nog steeds hetzelfde. Mijn haar is eigenlijk nog steeds niet echt helemaal uitgevallen, ik zat me alweer druk te maken. O jee het valt niet helemaal uit, nu werkt het niet. (slaat nergens op). Vanmorgen lagen er allemaal zwarte haartjes op het kussen. dat ik zwart haar had wist ik ook niet, maar iets anders kan ik er niet van maken. Mijn hoofdhuid is nog niet echt beter aan het worden, er blijven kleine pukkeltjes komen en ik weet niet of het nou van de bestraling komt, of dat het komt omdat ik nu altijd iets op mijn hoofd heb, een shawl of een petje. Mijn pruik heb ik nog niet op gehad. Te onhandig en te heet op het strand en in het zwembad.

Hoewel ik vorig jaar erg stilstond bij het feit dat ik een jaar lang met longkanker had geleefd, terwijl mijn prognose erg slecht was, heb ik dat dit jaar helemaal niet zo. Begin september 2008 is de diagnose gesteld, nu al weer twee jaar geleden. Ik ben er nog steeds. Genoeg meegemaakt en wel een treetje lager, maar dit hadden we september 2008 niet gedacht. De hoop kwam met de tarceva, het ging zo goed dat je stiekem hoopte nog vele jaren erbij te krijgen. Je weet dat het zo fout kan gaan, maar het is erg moeilijk om je te realiseren hoe ziek je bent, als je zoveel kan.
Ik baal ontzettend van de laatste ontwikkelingen, maar ben ook dankbaar deze twee jaren gekregen te hebben. Ik wilde niet stilstaan bij 2 jaar, juist omdat er net negatieve ontwikkelingen zijn geweest, maar 2 jaar leven met stadium 4 longkanker en mijn prognose daar moet ik toch ook blij mee zijn. Ik heb zoveel gedaan en me vooral ook goed gevoeld. Mentaal was het niet makkelijk en dat is het nog steeds niet maar samen met JW en met alle liefde en steun van familie en vrienden houd ik me lekker niet aan de statistieken.