Midden in het leven

Vanmorgen ben ik weer bij de aandachtstraining geweest in het Behouden Huijs. Het was een bijzondere morgen voor me. Ten eerste omdat ik bij mezelf merk dat ik het erg moeilijk vind om de rust in mezelf te vinden en niet weg te dwalen met gedachten en gedrag, maar ook omdat ik na de groep met een vrouw in gesprek kwam. Ze volgt ook de training en blijkt vlakbij me te wonen en haar man 3 jaar geleden verloren te hebben aan longkanker, eveneens een niet-rokers vorm en hij heeft ook tarceva gebruikt. Ze vertelde me hoe het proces was gegaan en hoe ze met het verlies omging. Het was heel fijn om even met haar te praten.

Tijdens de aandachtstraining merkte ik ook dat ik steeds moest denken aan de reactie die ik gisteren op mijn blog kreeg. Het heeft me aan het denken gezet. Ik ben gaan nadenken of ik echt wegloop voor mijn verdriet, me ervoor verontschuldig en de schone schijn ophoud.

Ik loop op mijn blog wel een beetje weg voor mijn verdriet, ik heb het er wel veel over maar probeer altijd met iets positiefs te komen en eindig bijna nooit negatief. Dat was mezelf ook al eens opgevallen. Niet alles staat echter op mijn blog en mijn verdriet komt echt wel naar buiten zo nu en dan, ik merk wel dat ik dan ook de neiging heb om snel weer door te gaan als het verdriet geweest is. Ik realiseer me dan ook wel dat ik zo nu en dan wegloop voor me verdriet,maar dat juist ook het proberen door te gaan een van de dingen is die ervoor zorgt dat ik doorkan.

Mij verontschuldigen voor mijn verdriet herken ik niet, maar misschien dat ik, door dat ik zo snel ook weer over de goede dingen begin, mij ervoor LIJK te verontschuldigen. Ik voel me niet schuldig over mijn verdriet en vind ook niet dat ik me moet verontschuldigen, maar ik vind wel dat je moet proberen niet in de slachtofferrol te gaan zitten.

Vandaag werd in het Behouden Huijs een gedicht voorgelezen die ik op het einde zal posten waarin misschien duidelijker wordt wat ik hiermee bedoel. Ik heb soms het gevoel dat als ik mijn verdriet uit dat ik dan snel medelijden opwek.

Een laatste opmerking op mijn blog, over de schone schijn ophouden. Ik vind niet dat ik de schone schijn ophoud. Mijn leven is niet alleen verdriet, maar ook nog heel veel leven, plezier en liefde. Ook dat staat in het gedicht heel mooi verwoord.

Ha meneer of mevrouw anoniem, de reactie heeft me duidelijk geraakt en aan het denken gezet. Ik heb het niet als negatief ervaren, maar ben me wel weer bewust geworden dat ik met mijn blog niet mijn volledige gevoel en gedachten kan weergeven en dat hoeft ook niet. Mocht meneer of mevrouw anoniem willen zeggen wie hij of zij is dan zou ik dat heel erg interessant vinden:) Mijn email is gewoon op mijn blog te vinden.

Zo en dan nu het gedicht. Vanmorgen gehoord en toepasselijk op mijn blog van vandaag over leven met ziek zijn zonder dat dat alleen verdriet en ellende betekent.


Midden in het leven sta ik
niet halfdood
omdat mijn einde
misschien dichterbij is het dan het jouwe
springlevend ben ik
ook in mijn ziekte
ik maak plannen
ben met belangrijke dingen bezig

geen tijdverdrijf
maar doelgericht
houd ik mijn koers

Wie mij met medelijden benadert
snapt niet waar het om gaat
springlevend ben ik
met zo iemand heb je geen mededogen

wie contact wil kan het krijgen
wie voor mij iets kan betekenen
is welkom
met hem of haar deel ik mijn
ervaringen en zoek de zin
een taak zie ik, een levensles

samen wijzer worden en begrijpen
als ik zoiets voor jou kan betekenen
is dat rijkdom voor mij

de ziekte
en de beperking van de levensduur
hebben een dimensie aan mij toegevoegd

zet me niet in een hoekje
maar zie de rijkdom

van een leven dat de dood integreren wil