Vanmorgen werd ik wakker en had een heel naar gevoel. Echt een beetje verdrietig en ik snapte het gewoon niet zo goed. Natuurlijk ik heb genoeg om me verdrietig over te voelen, maar vanmorgen dacht ik echt he wat gek. IK denk onbewust toch de scan vrijdag, bezig met ziek zijn, ziekenhuisbezoeken en ook wel bang voor wat komen gaat.
Het mooie weer komt er aan , ik heb energie voor tien en zoveel zin om van alles te ondernemen. Ik hoop echt zo dat ik nog veel kan doen de komende lente en zomer. Ik wil ook heel graag lekker weg en ben druk aan het fantaseren over waar ik graag nog met JW voor een paar weken naar toe wil. Het beangstigt me dan wel dat vrijdag weer zo'n keurmoment is. Toch ben ik minder zenuwachtig dan andere keren. Er is wel een soort last van me af gevallen hoe gek het ook klinkt. Ik weet nu gewoon dat de kans erg groot is dat het gegroeid is. Ik zou me eerder verbazen als het niet zo is. De vraag is alleen hoeveel en wat zijn de behandelconsequenties.
In principe heb ik veel meer om me druk over te maken de komende scan, maar toch is het minder eng. Ik heb niet zoveel te verliezen voor mijn gevoel omdat ik nu echt van het ergste uitga. De vorige keren hoopte ik dat de goede scan van de keren ervoor zou aanhouden, nu heb ik de klap van een slechte scan al gehad en is het afwachten hoe snel het gaat. Een hele grote teleurstelling kan ik niet krijgen, het is meer kijken hoe erg de groei is.
Of ik dan niet stiekum hoop dat het helemaal niet gegroeid is? Natuurlijk ik hoop altijd, maar ik geloof het niet en tja dan wordt hopen ook wat lastiger:) Ik heb wel veel meer geleerd om te leren leven op basis van mijn gevoel sinds de laatste scan. Ik dacht steeds, ook al was de scan niet goed de vorige keer en ook al zal het wel weer groeien nu, ik heb er in ieder geval (nog) geen last van.
3 opmerkingen:
Ja meis, moeilijke dagen.
Toch hoop ik dat jouw lijf je nu niet in de steek laat, en dat het is zoals jij je voelt.
Goed en vol spirit, en laat jij jezelf maar verbazen.
Dat wens ik je van harte toe.
Liefs Marjolijn.
Lieve caroline, ik vind het heel knap hoe je hier mee omgaat. Al een tijdje weten dat de kanker groeit, maar hoe hard en wat er nu na de laatste scan gaat gebeuren weet je niet. Je laat je niet meeslepen in allerlei negatieve gevoelens, hoe moeilijk het ook is. Ja vrijdag komt dichterbij en dan is er duidelijkheid. Gelukkig heb je nu verder geen klachten en dat is heel veel waard.
Sterkt nog met het wachtenHeel goed dat je er zo over kunt denken.
Liefs Ibella
Hoi Karin,
Jacky vertelde net even dat ze bij je was geweest en toen bedacht ik me dat ik eigenlijk nooit iets van me laat horen, maar weet wel dat ik een heel trouwe lezer van je blog ben. Ik lees je blog eigenlijk iedere dag, evenals Nieska (hadden we het net over!). Dus weliswaar in stilte, maar we leven zeker met je mee!
Hartelijke groeten, Lianne
Een reactie posten