Niet veel te melden vandaag omdat ik ook echt niet veel heb gedaan. Veel geslapen,muziek geluisterd, gelezen en dat was het wel zo'n beetje..Wel fijn zo'n dagje niets en ook wel effectief, ik voel me echt wat minder opgefokt en moe.
Natuurlijk ben ik nog steeds bang en vannacht kon ik ook moeilijk in slaap komen. Ik sliep pas om 200 uur. Dat ik vandaag echt niets gepland had was dan ook erg fijn om de late nacht in te halen en me toch uitgerust te voelen.
Jw is weer terug uit Arnhem en samen gaan we nog een een filmje kijken ofzo en dan hoop ik dat ik er weer tegen kan :)
4 opmerkingen:
Heerlijk meis, zo'n dagje niks doen.
Is af en toe ook echt nodig...!!!
Nog lekker een filmpje kijken en dan heerlijk slapen.
Truste straks.
Liefs Marjolijn.
Ik voel me zijdelings bij je betrokken en wat me heel erg opvalt dat jij steeds je verdriet probeert weg te drukken. Als jij al geen verdriet mag hebben, wie dan wel? Laat dat toch toe en veronschuldig je er niet steeds voor. Dat je verdrietig bent, hoeft nog geen teken te zijn dat het slecht met je gaat. Juist het toelaten en erkennen van je verdriet maakt je sterker.
Lieve Karin, je kent me wel niet, maar ik leef erg met je mee. Meisje, durf eens voor jezelf te kiezen en houdt de schone schijn niet op (kost veel te veel energie)
Lieve caroline
Anomiem heeft wel een beetje gelijk. Verdriet hoort erbij, maar je hoeft je leven daardoor niet te laten bepalen.Gelukkig doe je dat ook niet en weet jij je gevoelens te verzetten. Elke dag boos en verdrietig zijn is onnodig en doet je jezelf geen goed. Het is vreselijk moeilijk om met ongeneeslijk ziek zijn te leven, zeker wanneer je zo jong bent
Ik weet dat dit een dagboek is en hierin schrijf jij je gevoelens van de dag. Wij lezen het allemaal en leveren soms commentaar. Ik vind dat je het heel goed doet, niet alleen het knap beschrijft, maar ook goed met je gevoelens omgaat, juist omdat het zo moeilijk is.
Fijn dat JW weer thuis is. Ik hoop dat je nu wel goed geslapen hebt en je dag ook zonnig mag beginnen.
Liefs Ibella
Het is wel erg gemakkelijk om anoniem het schrijven over de harde realiteit van kanker hebben en weten dat je niet weer beter wordt als schone schijn te kwalificeren. Ik weet uit eigen ervaring welke impact kanker op je (gevoels)leven kan hebben. Gelukkig ben ik hersteld. Dat perspectief heeft Karin jammer genoeg niet en ik vind de wijze waarop ze ons deelgenoot maakt van haar situatie, haar wisselende stemmingen en haar onzekerheden heel herkenbaar maar bovenal vind ik haar heel moedig. De reactie van Anoniem getuigt van weinig empathie, helaas.
Een reactie posten