Soms ben ik echt bang..zo bang dat het plotseling heel slecht zal gaan. Vraag ik me af of ik wel door heb hoe ernstig ziek ik ben en weet ik even niet meer wat ik moet. Ik zit met tranen op mijn wangen op de bank, heb zojuist weer gekeken naar het programma over mijn lijk waar iemand overleed en het raakt me zo diep. Het is zo eng om te zien hoe snel het kan gaan, hoe dapper die mensen zijn en zo sterk en natuurlijk het gaat een keer fout. Ik vind het niet erg dat ik me nu verdrietig voel en eigenlijk ook niet dat ik bang ben, het lucht ook wel op om even aan he angsten toe te geven.
Vandaag had ik niets gepland, gewoon kijken waar ik zin in zou hebben. Om 11:00 uur werd ik wakkker, JW was al erg vroeg naar Utrecht. Ik heb heerlijk uitgeslapen dus, ontbeten en toen gesport. Daarna boodschappen voor het paaskweekeind en toen scones gemaakt om zondag bij de brunch te eten. Ik weet niet of ik er anders tijd voor heb want mijn zusje verwacht de zwangerschap wel echt een dezer dagen. De scones schijn je te kunnen invriezen. Ik vind ze niet zo heel goed gelukt, ze zien er niet zo mooi uit in ieder geval. Ik heb 1 geproefd maar de smaak was wel ok. Ha ha naja maar kijken wat de rest er van gaat vinden en anders maar aan de croissants .
Ik vermaak me wonder boven wonder toch weer vandaag en denk dat de tijd alleen ook goed is. Ik heb er ook behoefte aan, ik kan gaan en staan waar ik wil maar heb er voor gekozen naar niemand toe te gaan, alleen te zijn en dus zelfs over mijn lijk gekeken. Ik weet dat ik daar niet vrolijk van word, dat wordt niemand van dat programma ongeacht of je ziek bent of niet. Ik vind het zelfs wel mooi om naar te kijken, ik leer er van en het zet mij toch ook weer op gedachten die ik anders een beetje op de achtergrond laat. Mijn begrafenis, wat wil ik? Welke muziek? Welke kleren wil ik dan eigenlijk aan? En wat ga ik doen met alle kleren en sieraden die ik heb? In mijn hoofd heb ik al wel veel duidelijk, conreet uitgewerkt is het nog niet...
Nu mijn blog geschreven is voel ik me weer wat rustiger, van je afschrijven is toch wel heel werkzaam voor mij. JW komt laat weer thuis en zal wel ontzettend moe zijn, de avond maar even vullen met iets vrolijks en wie weet dat ik vanacht wel in de auto zit onderweg naar nieuw leven.
3 opmerkingen:
Hoi lieverd,
Ja, het is niet vreemd dat je bij het zien, horen, of lezen van iets ineens overvallen kunt worden, door verdriet, angst, zorgen, soms wel paniek.
Het kan je dan ook zo maar weer een beetje wegwijs maken, in de stappen die je moet zetten.
Ik hoop dat je vannacht lekker mag slapen en dat de baby zich netjes overdag meldt....maar dat weet je natuurlijk nooit. Dan haal je later het slaap te kort maar in.
Succes meis, en natuurlijk ook voor je zusje.
Maak er een fijn langer weekend van hé..!!
Liefs Marjolijn.
Ach lieve Caroline,het is weer zo herkenbaar wat je schrijft.Soms ben ik vol van vertrouwen,en dan ineens komt de angst om de hoek kijken.Ook ik denk dat het goed is om er soms bij stil te staan,en dan weer verder te gaan met leven,wat moet je anders?
Ik ga zondag scoons maken,wist niet dat je ze in kon vriezen...
Fijne dagen en natuurlijk succes voor je zusje! Spannend!
xx Hendrike
Gelukkig dat je alles weer van je af kunt schrijven, je kunt zo vol zijn van alles wat je meemaakt en wat jezelf schrijf; het is niet slecht om er eens bij stil te staan en om aan angsten toe te geven, even goed te brullen. We weten het allemaal wel, eens zijn wij ook zover. Ook daar leef je naartoe,wanneer je heel ziek bent.
Maar voorlopig nog niet hoor Caroline, er staat nog teveel op stapel.
Geniet van deze dagen, liefs Ibella
Een reactie posten