The day after

Weer een day after the scan en het voelt toch wel erg gek. Blij zijn met en beetje groei omdat je je vooraf druk maakt dat het misschien wel eens veel erger had kunnen zijn. Groei is natuurlijk niet goed, maar toch ben ik blij dat dit het is. Gisteren was een zware dag, emotioneel word ik echt helemaal leeggezogen en als je dan 's-avonds in je bed ligt dan komen wel de tranen. Van opluchting een beetje, van de stress, van de lieve reacties maar ook wel kwaadheid. Ik was gisteravond echt even overstuur, huilend in bed en zo kwaad. Zo zat van het hele kanker gebeuren.  Alles maar dan ook werkelijk alles staat in het teken van mijn ziek zijn..
Ik kan niet eens alles op mijn blog kwijt, maar je voelt de blikken van mensen in de wachtkamer, de manier waarop mensen reageren als je het nieuws vertelt na een scan, het medeleven, het verdriet, de spanning bij de mensen om je heen en ik vind het zo fijn dat mensen mij zo steunen maar soms wil ik zo graag even weer normaal zijn, niet de Karin met longkanker, die medelijden opwekt en waarvoor iedereen het zo erg vindt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zo blij met zoveel vrienden die aan me denken, me steunen en waar ik zoveel leuke dingen mee kan doen. Toch voel ik me vaak bijzonder, de zieke vrouw en dat voelt soms heel beklemmend.

Kwam er ook nog eens bij dat ik gisteren zwaar begon te twijfelen over mijn haarkleur. Ik zag er natuurlijk erg moe uit en had er niets aan gedaan en ik dacht sjeeee ziet er niet uit. Naja er zijn ergere dingen natuurlijk haha maar ik had het in ieder geval wel even gehad gisteren :) Ik voel me nu wel iets beter en ga zoveel mogelijk proberen te genieten van het mooie weer, het feit dat de kanker me nog niet helemaal opeet en iets leuks kopen voor mezelf.