Vanmorgen heb ik mijn arts in de VU gemaild over de urine en bloeduitslagen en die waren goed. Geen tekenen meer van een infectie. Op zich fijn natuurlijk. Toch voel ik nog steeds iets, maar in de mail van de arts stond ook dat ze dachten dat de genezing van de ontsteking langer duurde doordat ik ook tarceva gebruik. Ik moet Postmus op de hoogte houden als de klachten aanhouden.
Zo ben je heel veel bezig met jezelf analyseren, wat voel ik? Wordt het minder erg? Ik begin me zo langzamerhand echt een zeikerd te vinden. Vroeger heb ik heel veel blaasontsteking gehad, toen klaagde ik echt niet..Ik vind het ook best gek dat ik bij deze ' wat ze zeggen' blaasontsteking geen pijn bij het plassen heb, heel vaak moet plassen of koorts heb. Maar goed ik heb natuurlijk alle vertrouwen in de VU en ik vind dat ik dan ook rustig moet worden en geloven dat het een blaasontsteking is. Eerlijk is eerlijk ik vind het best gek dat het zo lang duurt en mijn lichaam vertrouwen gaat me nooit meer lukken denk ik.
Omdat ik vorige week de hele week al bezig ben geweest met kanker en mogelijke kwaaltjes ben ik vandaag niet naar creatieve therapie gegaan. Even geen Behouden Huijs, even geen mensen met kanker en proberen zelf ook niet te veel te piekeren en met kanker bezig te zijn.
Natuurlijk kan ik niet om mijn ziek zijn heen. Zeker niet als er weer vage klachten optreden. Op zulke momenten merk ik dat ik het nog lang niet geaccepteerd heb dat ik zo ziek ben. Ik denk heel veel aan de kanker en aan wat er kan gebeuren en dan word ik ook bang,toch denk ik ook heel vaak dat zie ik dan wel weer. Zodra ik klachten krijg en ze niet goed kan plaatsen merk ik dat ik helemaal in een dip schiet, verdrietig word en nog lang niet klaar ben voor alles wat er komen gaat. Maar ja, wanneer ben je er klaar voor? Ik was meer klaar voor ellende toen ik doodziek op de bank lag, niet nu ik weer echt volop aan het leven ben. Ik word kwaad als dat weer van me afgepakt wordt, als ik niet meer kan wat ik wil. Het enige waar ik rustig van word is gek genoeg de herinnering aan de periode waarin ik doodziek op de bank lag. Toen werd ik blij van even van de bank zijn, zelf onder de douche, voor het eerst weer boodschappen doen, mensen die me kwamen opzoeken, kadootjes die ik kreeg, JW die een lekker broodje voor me maakte en natuurlijk de heerlijke HBES-appeltaart. Ik weet dus dat ik mezelf kan aanpassen aan de omstandigheden en dan ook wel weer een wereld kan creeren waarin ik me fijn kan voelen, toch moet ik er nu nog even niet aan denken..
Aan het eind van deze week, 5 september is het precies een jaar geleden dat ik naar het ziekenhuis reed. Ik heb heel veel zin om het te vieren dat ik er na een jaar nog steeds ben en dat nog wel in een betere gezondheid. Deze week maar eens bedenken hoe ik dat ga doen.
3 opmerkingen:
Ja meis, wat je schrijft is er herkenbaar.
Al dat soort vragen gaan door je heen als je niet fit bent. Dan wordt zomaar je wereldje kleiner en veel meer gericht op het ziek zijn.
Maar dat schakelen heb je ook al geleerd, zodra alles weer een beetje op normaal peil komt, ga je weer bezig met andere dingen.
Zoals nu nadenken over een feestje en dat is ook goed...!!
Zo kom je weer terug waar je wil zijn.
Knap goed op lieve meis, en maak er weer een mooie dag van.
Liefs Marjolijn.
Vieren van het leven is het mooiste wat er bestaat. Blij zijn dat je mag leven, blij zijn dat je heel veel kunt. helaas zal de angst er altijd zijn, op de achtergrond, met elk pijntje. Het leven is nooit genoeg. Ook na ruim drie jaar heb moeite met pijntjes en onzekerheden, met de vraag of een behandeling wel helpt. Toch moet je ermee leven, dus meis, vier het leven en geniet ervan
Leven met kanker blijft een raar iets vind ik,de angst,onzekerheid,teruggang,weer opbouwen.Maar toch ook de andere kant,het vieren van het leven,enorm genieten van alles.Maar weet je,ik denk dat als beide kanten aanwezig zijn,je het leven nog kunt en wilt vieren het goed is.
Liefs Hendrike
Een reactie posten