Weer een "day before". Morgen gaan we naar het VU om het knobbeltje onder mijn oksel te laten zien. Pffff. Ik haat "days before VU". Misschien denken sommige blog lezers dat je in mijn situatie getraind wordt, of er leert mee om te gaan. Dat geldt niet voor mij. De curve van mijn stress loopt steeds steiler omhoog in de days before. Ik krijg gewoon alle emoties weer terug in 1 dag.
Ik denk weleens, wat maakt het nou uit of het morgen goed of slecht is:
A- Stel het is slecht nieuws en de tarceva werkt niet meer. Dan krijg ik chemo's misschien nog wat ander gepruts en dan ben ik uitbehandeld. Levensverwachting 1 jaar als ik gelukg heb.
B- Stel het is goed nieuws. Tarceva werkt nog steeds. Misschien werkt het dan nog wel 6 maand. Levensverwachting 6 maanden langer dan A.
Wat maakt die 6 maanden uit in geval B? Moet ik daarvan gestressed worden op "the day before VU"? Ene moment denk ik dan die 6 maanden maken een heleboel uit. Kan ik gave dingen doen nog. Andere moment denk ik, tsja dat worden geen leuke zes maanden want je weet toch dat het over 6 maand over is met de pret. Mijn diagnose wordt er niet anders van, het proces wordt alleen gerekt. Ik bedoel te zeggen, goed nieuws is er eigenlijk niet meer. Er is alleen nieuws wat niet nog slechter is dan gedacht.
Misschien klinkt het depressief, maar dat is niet zo bedoeld. Het kan namelijk prettig zijn om te weten waar je aan toe bent. Voor mij zijn er weinig verassingen meer. Dit is ook de reden waarom je ook nooit echt blij bent met een scan die laat zien dat de kuka is afgenomen. Ik zou het eerder opgelucht noemen. Adem halen.
Als ik morgen te horen krijg dat het bobbeltje niks ernstig is, dan haal ik weer adem. Als ik te horen krijg dat het uitzaaiingen zijn dan wordt ik weer kopje onder gedrukt. En als ik te horen krijg dat het onduidelijk is, dan leef ik weer verder op de vulkaan.
3 opmerkingen:
Heel veel sterkte morgen! Ik denk aan je.
Hoop dat je ondanks alles toch goed kunt slapen en morgen het nieuws, wat het ook mag zijn, fris en fruitig kunt vernemen.
Sterkte!
Lieve Caroline,
Wat hebt je het weer goed onder woorden gebracht en ja, je hebt best wel gelijk, maar niet helemaal. Je vergeet, ik ben er ook nog en met mij vele andere longkankerpatienten waar ik contact mee heb en dat al langer dan een jaar. Ik kan alleen maar zeggen, het is echt de moeite waard, ondanks alle teleurstellingen over uitzaaiingen en alle behandelingen die ik heb gehad. Lieve meis, van de afgelopen 3 jaar dat ik longkanker heb, staan alle foto`s in de computer. Zoveel mooie, fijne dingen gedaan, zo genoten van vele lieve mensen, dat deze 3 jaar zo ongelooflijk de moeite waard zijn geweest. Ik hoop natuurlijk dat het knobbeltje iets anders mag zijn en natuurlijk ben je wat depressief. Het is gewoon ongelooflijk moeilijk iedere keer wanneer je voor onderzoek moet en op uitslagen wacht. het bepaald misschien de tijd die je hebt, maar niet hoe die tijd ingevuld gaat worden. Dat mogen jullie altijd nog zelf doen. Ik blijf vandaag aan je denken en ongelooflijk hopen dat het mee mag vallen en er nog vele maanden bij mogen komen.
Heel veel liefs Ibella
Een reactie posten