Eindelijk maar toch we zijn weer thuis.....
Vanmorgen lekker op tijd opgestaan en heerlijk ontbeten. Na het ontbijt vertrokken we huiswaarts (09:30 uur). Nog een 560 km en we zouden thuis zijn.
Ons hotel lag vlak langs de snelweg en we konden meteen de vaart er goed inzetten. Zo af en toe gaf de X-trail wat stootjes en kuchjes.. Moet op gang komen dachten we..
Gedurende de reis kwamen er steeds meer kuchjes en stootjes en zowel JW als ik keken elkaar bezorgd aan terwijl we op en neer bewogen op onze stoel..NIET GOED. Met pijn en moeite een raststätte bereikt en met de Nissan mobiliteitspas hulp gevraagd. De 'Nissanman' adviseerde ons om de motor uit te zetten, opnieuw op te starten na 5 minuten en het dan nog maar eens weer te proberen. Zo gezegd zo gedaan, maar we waren de snelweg nog niet op, of konden de vluchtstrook alweer opzoeken. De auto leek wel een op hol geslagen paard..gelukkig konden we nog net een P bereiken. Ik ben toen in de auto gestapt bij de ouders van JW en JW en zijn vader zijn op de P gebleven om te wachten op hulp. Wij hebben gewacht met een kop kofie en broodjes bij een raststätte. Na uur kwamen JW en zijn vader met grote verhalen aan, de brandstoffilter was inderdaad kaduuk wat ze al dachten en een of andere louche garageman heeft het met slangetjes en kabeltjes in elkaar gefreubeld, zodat we in ieder geval Groningen zouden halen.
Na een uurtje rijden werd er een pauze ingelast om de dochter van de zus van JW voeding te geven. JW en zijn vader vonden dat de rechterachterband van de X-trail wel beetje leeg leek en hebben bij de luft en wasser de druk gemeten. Veel te laag dus hebben ze er lucht bijgedaan tot normale druk weer hersteld was. Thuis kwam flink in zicht want we waren al op de 31. Nog 20 km voor Bunde. Ineens hoorden we "gerobbel". Ik dacht owjee garageman gefreubel knalt uitelkaar. JW keek chaggie en zei "lekke band, rechtsachter. Shit band was dus toch lek". Hij minderde vaart en het gerobbel werd steeds erger. JW weigerde te stoppen op de snelweg (te gevaarlijk vond hij) en kachelde op een slakkegangetje 1 km door tot een afslag. Terwijl JW de gevaren driehoek plaatste en alle koffers uit de auto haalde en het reservewiel te voorschijn haalde was zijn vader al weer teruggekomen (reden voor ons). Ik ben met de moeder van JW en zijn zus doorgereden naar huis terwijl JW het reseverwiel eropzette met zijn vader. Ze kwamen 45 min na ons aan in Groningen.
Kortom de reis was beslist niet ontspannend...we hebben er erg lang over gedaan en zijn blij dat we thuis zijn. Gelukkig hadden we bij thuiskomt een lekkere warme maaltijd, was er weer een appeltaart en bleek als grootste verassing onze bijkamer helemaal geverfd!! Nog belangrijker is dat we allemaal heelhuids thuis zijn gekomen. Bovendien is relativeren en je niet druk maken tegenwoordig niet meer zo heel moeilijk voor me.
We hadden zelfs nog even energie om bij de HBES bakkers langs te gaan en ze te bedanken voor het oppassen op ons huis.
Nu liggen we weer lekker in ons eigen bed en dat is heerlijk. Ik ontdekte zojuist wel beginnne puistjes op mijn benen. Ik hoop niet dat ik nu overal pukkels op mijn benen krijg, mijn gezicht lijkt net iets af te nemen...
Ik probeer morgen te regelen dat ik dinsdag ook meteen langs de dermatologie afdeling kan, ik zou eigenlijk vrijdag moeten, maar ik heb niet zoveel trek in 2 keer VU in 1 week...
Eerst maar eens lekker slapen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten