Wat mijn gevoel betreft was het vandaag dikke shit. Ik werd wakker en was meteen in de stress. Net als toen ik zes maanden geleden de diagnose kreeg. Elke ochtend daarna wakker worden en denken "Oja, kuka". Ik heb niks laten merken de hele dag en heb alleen over koetjes en kalfjes gepraat. Alleen als JW en ik elkaar eventje op de piste "tegenkwamen" keken we elkaar aan met zo'n blik "Ik weet hoe je je voelt".
6 maanden na de diagnose. Een dikke vette blog met een bericht van elke dag. Ik heb ontzettend veel meegemaakt. Ik heb in ziekenhuizen gelegen, ik ben met ambulances vervoerd. Ik heb drains gehad. Ik heb operaties ondergaan. Ik ben volgestopt met chemo's, pijnstillers, contrastvloeistoffen, en weet ik het allemaal wat. Ik ben toch vaak gelukkig geweest maar ook zo vaak ozo bang en verdrietig. Ik heb in mijn bed op een po moeten plassen omdat ik niet naar de wc kon zo'n wrak was ik. En ik heb met een enorme snelheid donker zwarte pistes afgeskied. JW heeft me gevoerd, drinken gegeven wanneer ik niet wilde, hij heeft me gewassen toen ik dat zelf niet kon. Hij heeft me stiekum geknuffeld terwijl ik drains en infusen had en hij heeft elke nacht naast me geslapen. We zijn elke dag bijelkaar geweest. We hebben veel meegemaakt.
Al die gedachten komen weer boven als je weer zo geconfronteerd wordt met de KUKA. Ook al weten we nog niet of het daadwerkelijk weer mis is, alle herinneringen en angsten die je even weggestopt had komen weer boven.
De hele dag was dus druk met skieën en veel mensen om me heen. Prima afleiding. 's avonds was ik echter wel toe aan wat rust. Ik ben met JW in de sauna gegaan. We waren met zijn tweeën in de sauna. En het duurde niet lang of we lieten onze emoties gaan. En de voor mij o zo bekende angst en het verdriet ging weer door merg en been.
Ik heb trouwens nog geen bericht van Postmus wanneer ik precies langs kan komen, ik verwacht morgen wel een email en anders mail of bel ik hem nog even. JW en ik willen zo snel mogelijk naar het VU en weten wat de knobbel te betekenen heeft!
1 opmerking:
Lieve Carolien en Jw,
Ja, opeens is alle onzekerheid er weer. Net nu je een heel klein beetje vertrouwen terug kreeg. Het gevoel dat je lichaam je opnieuw in de steek laat, brengt alle emoties weer boven. het intense verdriet, de onzekerheid, de pijn. Lieverds, er is nog geen uitslag, probeer daar aan vast te houden. Ook is het goed dat jullie je emoties hebben laten gaan en hebt laten zien aan elkaar. Uit je verhaal blijkt jullie liefde voor elkaar, het is geweldig zoals JW je steunt. Probeer deze laatste dagen nog alles mee te pikken wat mogelijk is en ga straks voor een volgende 6 maand. Houd moed.
Liefs Ibella
Een reactie posten