Er is niet zoveel te vertellen eigenlijk. Ik heb niet veel gedaan vandaag. Ik moet echt oppassen dat ik niet in een modus raak om in angst te vervallen en nergens meer zin in te hebben. Ik heb het hier goed over gehad met JW gisteren en dat gaf wel inzicht en weer een opgelucht gevoel.
Ik merkte bij mezelf een angst om niet weg te willen op vakantie, niet meer mee naar de sportschool met JW, niet echt zin om dingen te ondernemen. Het is heel gek, ik weet dat ik NU moet genieten van de dingen die ik nog kan, ik kan nog van alles en als iets werkt tegen een depressief gevoel dan is dat wel dingen ondernemen. Maar er ligt ook wel een bepaalde druk op. Iets doen met het besef dat je nu blij moet zijn dat het nog kan, maakt het ook verdrietig en ja toch ook wel vaak minder leuk. Ik heb er last van dat de dingen die ik eigenlijk heel leuk vind, minder leuk ga vinden omdat ik er verdrietig van word dat het straks misschien niet meer mogelijk is.Ook baal ik van de dingen die ik nu ook nog heel graag zou willen, maar die niet meer kunnen. Misschien komt het wel omdat ik al zo lang ziek ben ( dat went dus niet..). In het begin ben je blij dat je weer opkrabbelt en weer dingen kan ondernemen. Ook na de hersenuitzaaiingen ben ik weer behoorlijk opgekrabbeld ( wat ik niet had gedacht ) en dan krijg je toch weer de kracht en de drive om door te gaan. Na een diep dal geven alle kleine dingen die je weer kunt een goed gevoel.
Nu gaat het in principe nog steeds vrij goed met me, ik kabbel gewoon verder, wacht op nieuwe medicatie maar het blij zijn met elke dag is er een beetje vanaf. Het is een beetje omgeslagen in een angst voor wat er weer komen gaat. Bang om blij te zijn om te leven.
Ik snap dat het een ingewikkeld verhaal is, maar al schrijvende weet ik eindelijk wat ik wil zeggen: Ik durf niet goed te leven en hiervan te genieten omdat ik weet dat ik straks toch weer een klap krijg en alles weer in moet leveren. Durf te leven is mijn persoonlijke opdracht, als ik dat niet meer doe dan heb ik nu al geen leven meer.
7 opmerkingen:
Onzekerheid is moeilijk om mee te leven. Duurt het nog 10 jaar of is het nog maar een paar maanden. Je weet het niet. Je kunt je nergens op instellen. Dat vreet aan je. En hoe moeilijk het ook is, met die onzekerheid zul je moeten leven.
Ik volg je blogje pas en ken dus je geschiedenis niet. Maar zo te horen ben je al een hele poos ziek, en dat laat zich voelen, zeker als je nog zo jong bent. Want hoe je het ook draait of keert, een heleboel dromen zijn uit elkaar gespat door je ziek-zijn, en geleidelijk moest je je verwachtingen bijstellen.
En als je uit een diep dal komt, ben je maar wat blij dat je langzaam weer uit dat dal klimt, eerst haast verbaasd en dankbaar, maar ook dan treedt de normale gang van zaken weer in, en denk je ok, is het dit nu waarmee ik zo blij moet zijn? Mag ik nog iets meer verwachten, of erger nog, zal het wel zo blijven, en hoelang nog?
Het lijkt me normaal dat je daarmee worstelt, en af en toe een flinke off-day hebt, of misschien wel eens een periode waarin je echt slecht in je vel zit. En de afgelopen zomer gaf nou ook niet meteen aanleiding tot vrolijke gevoelens. Het is niet niets wat je meemaakt, gun je zelf een off-day, maar krabbel dan weer op en verplicht jezelf om iets leuks te ondernemen, niet omdat je het nu nog kan en er maar van moet genieten, maar gewoon, omdat het leuk is! En misschien geniet je dan wel echt, omdat je plezier hebt!
Hi Karin,
I think there is a bit of melancholy with the coming of fall (and a month till our 3 year anniversary of dx?) I recall wondering if I would see the tulips I had just planted, bloom the following spring. And now, I've seen them 3 times. I do hesitate to make house improvements, or plan something further than 3 months out, but each time, I have been able to enjoy the fruits. You too. I wish there was more I could offer. Your friend in Seattle.
Oh lieverd, zo herkenbaar.
Krabbel er doorheen.
Je komt er weer sterker uit.
Dikke knuffel.
Ach Carolientje, dit is zo herkenbaar. Ik heb ook niet altijd zin om overal naar toe te gaan. Vooral verjaardagen staan mij er tegen om er naar toe te gaan en meestal blijf ik met een smoes thuis.
Maar idd zoals je het zelf zegt, proberen dingen te ondernemen NU het nog kan.
Wij pakken vandaag een dagje Slagharen, omdat Anouk gisteren jarig was.
Ken je deze motto?
Sluit je ogen
Voel de regen
Voel de zon
Leef!
Heel herkenbaar Caroline.
Maar genieten kun je nu eenmaal niet op commando,Soms weet je dat je moet genieten maar voel je het niet.Het niet meer moeten genieten van mezelf heeft mij erg geholpen.Soms is het leven gewoon niet leuk.En is het moeilijk dat je zoveel niet kunt,en dat andere dingen straks misschien niet meer kunnen.Sommige dingen ga ik ook uit de weg,andere probeer ik wel te doen ook al maken ze me bang of verdrietig.Ook hierin probeer ik een balans te vinden.
Veel succes Caroline, en wees niet te hard voor jezelf!
Leef meisje .... LEEF !!!
Een reactie posten