Mentaal

Het is alweer de derde dag na de eerste chemo en ik ben blij dat ik me nog steeds vrij goed voel. Kleine dingen merk ik wel, zoals spierpijn en wat vermoeider. De misselijkheid is uitgebleven tot nog toe. Als het lichamelijk wel redelijk gaat, dan is er ook meer tijd voor nadenken.

Het is mentaal lastig de laatste tijd. Ik ben de afgelopen maanden echt vooral bezig geweest met overleven, behandelingen en veel weg. De uitzaaiingen in de hersenen, bestralen, campervakantie, toen een week heel misselijk en bang dat het helemaal mis zou zijn en een vervroegde MRI. Spanning voor het wachten op de MRI en twee week na de MRI-uitslag het bericht dat de long toch groei te zien gaf en hop aan de chemo.
Ik heb nauwelijks tijd om me te realiseren wat er allemaal gebeurt, ik heb geen idee wat mijn tijd nog is, geen rust gevonden in een behandeling die wel aan zal slaan. Alles is weer erg onzeker, ik ben veel bezig met ziek zijn en soms vergeet ik wie ik ben wat ik denk en wat ik nou zelf nog wil.

Ik heb het gevoel vooruit te worden geduwd, rol van behandeling naar behandeling, onderneem van alles, maar kan echt geen rust vinden. Ik sluit me een beetje op in mezelf, ben eigenlijk heel verdrietig, maar het komt er niet echt uit. Ik ben natuurlijk heel blij dat ik nog leef en dat de kwaliteit nu nog vrij goed is, maar ik vind het ook moeilijk dat het zo gewoon door lijkt te gaan. Elke dag vraag ik me af of alles aan mijn lichaam nog werkt, voel ik gekke dingen? Wat gaan we doen vandaag? Waar heb ik zin in? Ik weet het vaak niet, het lijkt een beetje alsof ik alles wel best vind en vooral blij ben niet misselijk te zijn of pijn te hebben. Dat gevoel is wel nieuw voor me en is ook niet echt leuk voor de mensen om mij heen. Ik kan er gelukkig wel goed over praten met JW en we proberen er wel iets op te vinden. Ik moet weer opnieuw op zoek naar mijn drive, de lol in het leven en de rust vinden om alles weer te verwerken.

----------


It is already the third day after my first chemo treatment and I am glad I feel pretty good. I notice small things  like muscle pain, pain in the joints and fatique. I feel not sick untill now. When things are going "ok" physically I have more time to think about things.

Mentally things get tougher lately. I have been been occupied with survival, treatments and traveling the last months. Brain metastases, radiation, camper holiday followed by a week of severe sickness. Followed by the fear of total cancer explosion in my head and then the early MRI. The tension waiting for the MRI results followed by cancer growth on the CT scan two weeks later and then chemo right away.
I have hardly the time to realize what is happening. Everything is uncertain again, I am very occupied with being sick again and sometimes I forget who I am, what I am and what I think and want for myself.

I have the feeling I am pushed forward. I jump from scan to treatment and vice versa. I do a lot of things but can not find peace. I lock myself up in me. I am actually very sad but I can not express it. Of course I am happy that I am alive with more then acceptable quality of life but I find it difficult things just go on.
Everyday I wake up checking my body functions, do I feel something strange? What are my plans today? What is it what I want to do. I often do not know. It often looks like that I am okay with everything as long as I am not sick or have pain. I am new to these feelings. This state of mind is not so charming and sometimes hard to live with for people around me. I am very glad I can talk about this with JW and I am sure we figure it out. I have to rediscover what drives me, to find the fun in live again and to find the peace in myself to process everthing that has happened.