En vandaag alweer een verjaardag! Mijn zusje is jarig en ik zou er pas 's-avonds heengaan en dan blijven slapen. Ik kon vanmiddag al die kant op omdat het Behouden Huijs niet doorging vanmiddag. Omdat ik er toch al op tijd was ben ik ook weer naar huis gegaan, lekker in mijn eigen bed. De verjaardag was gezellig en ik ben samen met een vriendin van mijn zusje weer naar huis gegaan met de interliner.
Die vriendin die is eigenlijk ook wel een soort van vriendin van mij geworden. Ik heb altijd enorm veel lol met haar en mijn gaafste stapavonden in Groningen waren met haar erbij. Op de terugweg in de bus hadden we het over mijn ziek zijn en ze vertelde mij over de laatste keer dat ze mij zag voor ik te horen kreeg dat ik ziek was. Ik sportte in dezelfde sportschool als zij en na een spinningles sprak ik haar in de kleedkamer. Ze vroeg hoe het ging en ik heb toen gezegd tegen haar dat ik me niet zo super voelde en soms wel dacht dat ik longkanker had...Zij dacht toen echt dat kind is gek, sport zich helemaal suf hier en denkt dat ze longkanker heeft.
Eraan terugdenkend is het wel heel gek dat ik gewoon tijden keihard doorgesport heb tot het echt niet meer ging. Het leek wel een soort van verdringing, als ik sportte, dan kon het niet ook niet zo ernstig zijn..
3 opmerkingen:
Inderdaad, het is denk ik een normaal mechanisme om dat soort gedachten door lichamelijke inspanning te verdringen. Want als je nog zo kunt sporten kan het geen longkanker zijn.
Ik denk dat veel mensen zo zouden reageren, ik ook ongeveer.
Liefs Ibella
Ik weet nog dat ik toen vanaf februari / maart 2007 heel veel getraind hebt, terwijl ik wel moeite had met het volhouden ervan. Ik heb er verder toen ook niet bij stil gestaan. Nu wel hoor ;) Een half jaar later kreeg ik ook te horen dat ik longkanker had.
XXX Es
Proficiat nog met je zusje.
Zo'n reactie is wel logisch denk ik, je wil toch veel liever sporten, dan weten dat je longkanker hebt.
Liefs Marjolijn
Een reactie posten