We zijn weer veilig thuisgekomen. Vanmorgen om 11.30 met de taxi naar het station gegaan en toen met de trein richting Geneve. We vlogen om 1500 uur en om 16.30 waren we op Schiphol. Toen weer met de trein richting Groningen en nu lekker thuis. Eenmaal thuis stond er een heerlijke appeltaart in de oven (jammie).
Zoals altijd na een vakantie bekijk ik meteen de post en hier zat een rouwkaart bij. Er is een oom van me overleden..
Vorige week zag ik hem nog op de crematie en zo kom je terug van vakantie en is hij overleden. Heel raar. Ik had niet echt een band met hem en zag hem niet zoveel, maar het is toch wel een naar idee. Hij moet al heel lang met heel veel pijn hebben rondgelopen zonder het aan iemand te hebben verteld, want hij bleek vergevorderde darmkanker te hebben. Ik vind het enorm naar voor zijn kinderen en heb er een heel gek gevoel bij.
De rouwkaart maakte mij toch al niet zo blije humeur er niet beter op. Ik heb een ontzettend gave minivakantie gehad in Zwitserland, weer een prestatie geleverd die ik bijna niet voor te stellen vind en toch voel ik me niet blij. In de trein moest ik denken aan al die keren dat ik ook in de trein zat voor mijn studie in Maastricht. Week na week kroop ik er weer in om naar Maastricht te reizen of vanuit Maastricht naar huis. Keihard studeren in de trein. Later zat ik vanuit Groningen, toen ik hier studeerde, heel veel in de trein richting Den Haag omdat JW daar woonde. Ik hoorde allemaal studenten om me heen en bedacht me hoe gaaf die tijd eigenlijk was. Ik werd opeens zo verdrietig toen ik aan die periode dacht.
Wie had nou kunnen denken dat niet veel jaren na mijn studie ik in deze situatie zou belanden? Je weet nooit wat er op je pad komt en niemand vraagt er om. Ik ben zo blij met wat ik nu allemaal kan en doe. Ook besef ik me heel goed hoe ontzettend veel leuke lieve mensen er om mij heen staan. Toch werd ik verdrietig, heel verdrietig om de situatie waar ik nu in zit. Tranen rolden over mijn wangen,ik probeerde ze te verbergen achter mijn net aangeschafte petje (voor de steeds gekker wordende kruinen in mijn haar), maar ik kon ze niet echt inhouden. Soms dringt gewoon heel goed tot je door dat het heel erg is wat er aan de hand is, word je bang voor wat er nog gaat komen en ben je boos dat het je overkomt.
Ik weet dat het niet helpt en dat het geen zin heeft je zo boos en verdrietig te maken maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die, als ze dit overkomt, deze emoties niet krijgen.
5 opmerkingen:
Absoluut hebben wij deze emoties ook, maarja de ene toont ze wel en de ander verstopt ze in een doosje.
Toen ik het te horen kreeg, bijna 2 jaar geleden, dacht ik eerdt aan de kinderen die toen 4 en 7 jaar waren. Heel moeilijk hoor! Net zoals jij nu over geen kinderen kunnen krijgen denkt, heb ik gehad vlak na de diagnose....waarom?
Nu gaat het een stukje beter omdat ik er nog steeds ben.
Je moet ook niet vergeten dat wij met z'n allen een stukje ouder zijn dan jij. we schelen toch 15 jaar met elkaar. we waren anders misschien niet eens met elkaar in gesprek gekomen ofzo...
Liefs Es
Allereerst welkom thuis, meis. Ja, hebt opnieuw weer een TOP-PRESTATIE geleverd....!!
Gecondoleerd met het verlies van je oom.
En ja, wat die emoties betreft, je krijgt ze zomaar op ongevraagde momenten, soms kun je ze een beetje sturen, maar vaak ook niet.
Het hoort erbij meis, en misschien maar goed ook.
Rust vandaag lekker uit en kom bij van de afgelopen dagen.
Vandaag weer een nieuwe dag, met nieuwe kansen...!!
Geniet er van.
Liefs Marjolijn.
emoties blijven komen en misschien wel vooral nadat je een leuke periode achter de rug hebt. Je wilt dat vasthouden, je wilt het nog een keer doen, je wilt plannen maken voor een volgende keer. Je wilt een toekomst. Ook voor mij, na 3,5 jaar komen de emoties nog. Vooral verdriet om te leven zonder toekomst. Het kan je in één keer overvallen. Wanneer ik naar mezelf en ziektebeeld kijk weet ik dat ik het een hele lange tijd volhoud en of ik daarmee geluk heb, of omdat er nog steeds behandelingen zijn, die je een vrij goed kwaliteit van leven kunnen geven, ik weet het niet. Momenteel voelt mijn ziekte als iets chronisch, hoewel het elk moment kan veranderen. Ik doe mijn best om mijzelf in een goede conditie te houden, gezond te eten en opzijn tijd te rusten. Dan ben je niet alleen lichamelijk sterk, maar ook geestelijk. Dan kun je bergen verzetten!! OOk jij Caroline. Toch passen emoties er ook in. Het ontlaadt. Daar hoef jij je niet voor te schamen en zeker niet achter een pet te verschuilen.
Ik hoop dat het vanmorgen weer beter gaat en je kunt nagenieten van een gezellig miniweekje
Lieve Caroline,
Ja,natuurlijk kennen wij ook deze emoties.
Het is ook niet niks,jij bent jonger dan ik toen ik de diagnose kreeg (ik was 34)dat maakt het denk ik wel anders.Maar ook ik was jong,had nog zo veel plannen,had heel graag nog een derde kindje gewild, stond midden in het leven en in één klap was alles weg.Alle toekomstdromen,plannen.Het eerste jaar was puur overleven,toen ben ik ook niet boos geweest.Maar daarna wel,en hoe.
Zeker als ik te horen kreeg wees blij dat je leeft,want er is me zoveel ontnomen,wees dan maar eens blij.
Inmiddels,na vier jaar heb ik het wel een plekje kunnen geven,ben minder boos,minder verdrietig,meer blij met wat ik wel heb en kan.
Maar soms,komt het toch naar boven,heel intens.
Caroline,je hebt alle recht om boos en verdrietig te zijn,laat die tranen komen.je mag voelen wat je voelt!
Je moet er alleen niet in blijven hangen,maar dat doe jij ook niet,ik heb veel bewondering voor hoe jij je leven leeft.
Lieve Caroline,
Jij gaat op een positieve manier met je ziekte om en dat is zeer te bewonderen. Zelf geef je opbeurende en stimulerende reacties op de weblogs die jij volgt. Zelf mag jij ze nu omarmen omdat jij dat heel erg nodig hebt. Zonder de dalen met de emoties(welke vom dan ook) kun je niet genieten van de mooie dagen. Helaas hoort het erbij! En dan heb je ook nog eens in een korte tijd 2 begrafenissen die je aan het denken zetten. Het is wel heel stoer dat je toch bent gegaan. Dat zegt ook iets over je veerkracht.
Laat het maar toe. De zon gaat ook weer voor jou schijnen.
Toi toi toi en een warme omarming!!
Marjo
Een reactie posten