Emmen

Vandaag had ik eigenlijk het Behouden Huijs op de agenda staan, vanmorgen de psycholoog en vanmiddag creatieve therapie. Vanavond had ik een eetafspraak. Al die dingen heb ik afgezegd omdat ik heel graag nog naar mijn oma wilde. Ik wist al een tijdje dat het erg achteruit ging met haar. Ze had erg veel pijn en kreeg steeds meer morfine.
Toch schrik je als je hoort dat het nu echt een aflopende zaak is en helemaal toen ik hoorde dat ze bang werd. Ze begon te roepen om haar overleden zoon en man en zag allerlei mensen .. Ik weet wel dat het ook door de morfine kan komen, maar het is zo naar om iemand bang te zien.

Ik ben vanmorgen naar Emmen gegaan en ik zag er natuurlijk wel tegenop. Gelukkig was ze een stuk rustiger, ze was in een soort coma, ik denk ook door de hoeveelheid morfine die is verhoogd. Ik heb een uur bij haar gezeten met mijn zusje en moeder. Allerlei gedachten door mijn hoofd, verdriet om mijn oma, haar verlies,het verdriet van mijn moeder, mijn eigen angsten voor de dood en het best moeiljk vinden die dood van zo dichtbij weer te zien, maar ook een gevoel van rust. Ze was zo rustig en het voelde heel fijn haar nog even gezien en voor mijn gevoel zelfs gesproken te hebben.

Aan het einde van de dag ben ik met mijn vader en Anne-Spohie gaan eten bij mijn zusje en haar vriend. Nu lig ik in bed doodmoe en ik hoop dat ik een beetje kan slapen na al die emoties. Toch voel ik me geruster dan gisteravond.