Klein beetje struisvogel

Mijn blog van gisteren was nogal een verhaal en ik ben er zelf over na gaan denken wat mijn strategie in het struisvogelbeleid eigenlijk is en voor zover ik objectief naar mezelf kan kijken vind ik niet dat ik mijn ziek zijn ontken. Ik plaats het wel vaak even naar mijn achterhoofd en probeer zoveel mogelijk door te leven. Dat zoveel mogelijk doorleven is dan geen leven waarin ik niet aan mijn ziek zijn denk. Nee er hangt een waas over alles wat ik doe en voel. Ik realiseer me elke milliseconde van de dag wat er aan de hand is, maar een mens kan niet 24 uur per dag verdrietig zijn.

Ik lees ook wel eens verhalen van mensen die zeggen dat het ziek zijn ze veranderd heeft. Dat ze meer hebben leren genieten, meer weten wat belangrijk is in het leven en ik maak daaruit op dat deze mensen het ziek zijn ervaren als iets wat ze positief veranderd heeft. Vaak worden deze mensen weer beter en kijken ze terug op een nare periode in hun leven als alles achter de rug is.

Ik ben me wel beter gaan realiseren wat belangrijk is in het leven en dat zijn juist de dingen die ik niet meer kan of heb. Ik houd daar geen positief gevoel of besef aan over.

Een toekomst betekent voor mij: ergens aan bouwen, kinderen op de wereld zetten, nieuwe dingen ontdekken, samen met iemand zijn waar je echt van houdt en bij wie je compleet jezelf kan zijn en van het leven kan genieten. Deze elementen die horen bij een toekomst zijn voor mij de dingen die het leven waardevol maken. Gelukkig heb ik iemand gevonden waar ik heel veel van houd en van veel dingen hebben we samen genoten. Dat samen genieten proberen we nog steeds zoveel mogelijk te doen, maar zonder toekomst en met de realiteit die nu voor ons ligt is dat wel heel moeilijk geworden.

Ik steek mijn kop niet in het zand, ik weet precies wat me te wachten staat, lees heel veel over mijn ziekte en daardoor durf ik niet te ver vooruit te kijken, kan ik bijna geen plannen meer maken en is het onbezonnen genieten van het leven afgelopen. Soms wil ik er gewoon even niet over praten, niet wegzakken in de verdrietige emoties en niet tot me door laten dringen wat mijn ziekte allemaal veroorzaakt heeft en wat ik nog moet meemaken. Ook wil ik zo normaal mogelijk benaderd worden en dat zal ook wel een vorm van ontkenning zijn. Ik herken dus wel bepaalde vormen van ontkenning, maar niet in een mate dat ik niet geloof dat ik ziek ben, niet wil weten wat me te wachten staat en niet nadenk over de gevolgen.

Naast mijn eigen vormen van ontkenning zijn er in je omgeving ook mensen die je ziekte zwaar kunnen ontkennen. Verontwaardigd was ik over een verhaal van een lotgenoot die vertelde dat iemand gewoon niet wilde geloven dat ze longkanker had, dat het vast een medische vergissing was omdat ze er veel te goed uit zou zien. Ook ik maak wel eens mee dat mensen zeggen: je ziet er zo goed uit! Je leeft al zo lang het gaat al zo lang goed, wie weet valt het allemaal wel mee. Wie weet wat ze allemaal nog uitvinden! Het gaat al zo lang goed met mij, tegen alle verwachtingen in dat het steeds moeilijker voor te stellen is dat ik in de toekomst echt zal aftakelen.

Er over schrijvend en nadenkend realiseer ik me dat ik een beetje een struisvogel ben zo af en toe ( en niet alleen omdat mijn haar er soms zo uitziet haha). Ik ben het eens met mevrouw Vos dat je daarmee een strategie hebt om verder te kunnen leven met een betere kwaliteit van leven. Mij elke minuut van de dag realiseren hoe erg het is wat mij is overkomen gaat er in ieder geval niet voor zorgen dat ik me beter voel en zeker niet dat ik beter word.