Schrijven

Vandaag ben ik even in Emmen geweest bij de kennis die me ook op mijn bruiloft heeft gekapt. Ze heeft mijn haar even bijgeknipt en ik ben blij met het resultaat. Nog steeds zou ik willen dat mijn haar anders zat maar dit is beter dan het was. Na het kappersbezoek heb ik even gelunched bij mijn moeder en in de middag bij een oud collega langsgeweest. Ja ik weet het veel te druk, eigen schuld;)
Nu zit ik lekker op de bank , JW is bij de partnergroep van het Behouden Huijs en ik ben benieuwd wat hij er vanavond van vindt.

Terwijl ik bezig ben met mijn blog en me bedenk wat ik zal schrijven zit ik me te bedenken waar ik het ooit voor begonnen ben en wat het nu nog voor me betekent.

Ik ben mijn blog begonnen in alle hectiek van mijn ziekte. Directe familie en vrienden kon ik op de hoogte houden samen met JW en mijn gevoelens kon ik van me afschrijven. Ik schroomde niet voor mijn emoties en kreeg en krijg veel steun via mijn blog.

In de loop van de tijd zijn er steeds meer mensen mijn blog gaan lezen. Mensen die ik persoonlijk ken, maar ook mensen die ik alleen virtueel ken en zelfs mensen die ik gewoon helemaal niet ken. Ik weet alleen dat ze mijn site bezoeken als ik in de bezoekersstatistieken kijk. Het bezoekersaantal stijgt nog steeds gestaag en dat vind ik wel leuk om te zien.

Mijn blog heeft na een dik jaar nog steeds dezelfde functie voor me. Het is fijn om een hechte groep mensen , die heel dichtbij me staat elke dag op de hoogte van mijn wel en wee te kunnen houden. Ook voor mezelf heel prettig om bij te houden hoe ik me voel elke dag en wat ik heb gedaan.

Mijn gevoelens, gedachten en de keuzes die ik maak in mijn leven en die ik hier op mijn blog beschrijf staan vooral in verband met mijn ziek zijn. Algemene te persoonlijke dingen zet je niet op een blog en mensen die mij echt goed kennen weten ook veel meer dan hier te lezen is. Sommige dingen die echt in relatie tot mijn ziek zijn staan zet ik toch niet op mijn blog. Ik ben te huiverig voor reacties van mensen , of om me te kwetsbaar op te stellen. Er zijn ook mensen waar ik erg in teleurgesteld ben en die volgensmij ook gewoon mijn blog lezen.

Maar goed voor al die gedachten en gevoelens die ik hier niet kwijt kan en wel horen bij mij en bij mijn ziek zijn heb ik wel behoefte ze van me af te schrijven. Ik ben bezig een tweede dagboek te maken. Dan kan ik elke dag lekker twee blogjes bijhouden waarvan er 1 online gaat:) Ik hoop dat dat mij net zo helpt als mijn blog want schrijven is voor mij toch wel een erg fijn hulpmiddel om te ontladen.

Vlagen

Veel bijzonders heb ik niet gedaan vandaag. Eigenlijk ligt het in mijn planning om de dinsdag en de donderdagochtend naar mijn werk te gaan, maar het lukt me gewoon niet goed om het op te pakken.

Momenteel is mijn grootste worsteling, mijn draai vinden in het invullen van mijn dag. Ik verveel me nog niet, maar ik realiseer me wel dat ik voor de komende tijd wel wat stuctuur in mijn dag moet krijgen. Ook realiseer ik me dat ik echt dagen moet hebben om uit te rusten. Dat heb ik vandaag ook gedaan en ik merk dat ik het echt nodig heb. Het lijkt wel alsof de tarceva me in vlagen 'aanvalt'. Vandaag ook weer een paar keer keihard naar de wc gerend, erg moe en meer huiduitslag.

Ik ben allang blij dat ik ondanks mijn diagnose zoveel dingen onderneem. Ik ben niet in een depressie geraakt en compleet verslagen op de bank blijven zitten. Nee ik ben juist enorm keihard gaan leven, soms te intens dat ik echt een paar dagen moet uirusten. Dat intense leven maakt dat ik me ook realiseer hoe geweldig ik het eigenlijk vind. Er gebeuren zoveel leuke en mooie dingen dat ik het soms alleen maar moeilijker vind om te accepteren dat ik er niet zo lang van kan genieten als ik gedacht had.

Zusje jarig

En vandaag alweer een verjaardag! Mijn zusje is jarig en ik zou er pas 's-avonds heengaan en dan blijven slapen. Ik kon vanmiddag al die kant op omdat het Behouden Huijs niet doorging vanmiddag. Omdat ik er toch al op tijd was ben ik ook weer naar huis gegaan, lekker in mijn eigen bed. De verjaardag was gezellig en ik ben samen met een vriendin van mijn zusje weer naar huis gegaan met de interliner.

Die vriendin die is eigenlijk ook wel een soort van vriendin van mij geworden. Ik heb altijd enorm veel lol met haar en mijn gaafste stapavonden in Groningen waren met haar erbij. Op de terugweg in de bus hadden we het over mijn ziek zijn en ze vertelde mij over de laatste keer dat ze mij zag voor ik te horen kreeg dat ik ziek was. Ik sportte in dezelfde sportschool als zij en na een spinningles sprak ik haar in de kleedkamer. Ze vroeg hoe het ging en ik heb toen gezegd tegen haar dat ik me niet zo super voelde en soms wel dacht dat ik longkanker had...Zij dacht toen echt dat kind is gek, sport zich helemaal suf hier en denkt dat ze longkanker heeft.

Eraan terugdenkend is het wel heel gek dat ik gewoon tijden keihard doorgesport heb tot het echt niet meer ging. Het leek wel een soort van verdringing, als ik sportte, dan kon het niet ook niet zo ernstig zijn..

Verjaardagen

Vanmorgen lekker uitgeslapen bij mijn zusje. Ik had het echt enorm nodig. Lekker verwend met een broodje met ei en die samen met Anne Sophie voor de tv op de bank opgegeten. Mijn zusje had er een kind bij :)

Ik voelde me enorm moe vandaag, mijn huid is ook weer erg onrustig. Het viel JW zelfs op toen hij terugkwam van de Lanparty. Misschien komt het ook wel doordat hij me een paar dagen niet gezien heeft en dat het dan weer heel erg opvalt ofzo. Ik heb het idee dat als de huiduitslag toeneemt dat ik me dan ook wat lamlendiger voel. Ook mijn haar is een drama weer, woensdag gaat een goede kennis die me ook op de bruiloft heeft geknipt even knippen. Naja knippen we gaan samen kijken of er nog iets van te bakken valt van dat haar va mij ;)

Aan het einde van de middag naar de verjaardag van JW's moeder geweest. Supergezellig, lekker in de tuin gezeten en nu moeten we nog even naar de HBES-bakkers. De 'H' is jarig en ik maak het nu echt niet te laat want dan kan je me morgen echt opdweilen.

Kort en suf

Poe het was echt laat vannacht. Vandaag had ik afgesproken om naar mijn zusje te gaan. We zijn even de stad in geweest en ik was echt een beetje duf. Ik blijf vannacht ook bij mijn zusje slapen. Ik moet echt op tijd naar bed want even een nachtje flink doorhalen merk ik meteen. Het was wel echt de moeite waard in ieder geval.

IK ben benieuwd hoe het met JW is. Ik had hem vannacht nog aan de telefon dus ik denk dat hij ook wel moe is, hoewel het gamen vast voor veel adrenaline zorgt.

Net als mijn mood, vandaag maar een kort en suf berichtje en zometeen naar bed ;)

Wat een tijd

JW is dit weekeind naar een game-weekeind. Ik weet nog goed dat het vorig jaar een van de eerste keren was dat hij wegging net na mijn diagnose. Toen bleven mijn zusje en Annne Sophie het hele weekeind bij me en ik was er toen slecht aan toe. Onder de pukkels, ontzettend bang en ik kwam de deur nauwelijks uit. Als ik mijn blog van dat weekeind lees dan zit ik er nu toch wel even anders bij.

De huiduitslag is niet weg maar stukken beter, mijn haar is dunner en mijn tenen zijn pijnlijk, maar ik heb wel een dikke bergbeklimming achter de kiezen en zoveel meer energie dan toen.

Vanavond heb ik heerlijk gegeten bij de HBES-bakkers, en pospstars gekeken en wijtjees gedronken en erg goede gesprekken gehad bij de houtkachel tot nu . 3.30. wat een tijd wat een tijd ;)

Weer een uitvaart

Alweer een uitvaart gehad vandaag. Ik vond het heel verdrietig, maar kon er beter tegen dan vorige week bij de crematie van mijn oma. Wel merk ik dat ik mee ga nadenken over mijn eigen 'einde' . Hoe wil ik dat precies? Sinds het bergopwaarts met me is gegaan heb ik dat nadenken erover even geparkeerd. Nu ik binnen twee weken twee uitvaarten meegemaakt heb, ben ik hier toch meer over gaan nadenken. De hoofdvraag 'cremeren of begraven' weet ik nog niet te beantwoorden. Vandaag bedacht ik me dat het wel mooi is om wat as in een urn of sieraard achter te laten. Bij het horen van muziek denk ik de laatste tijd vaak, zou ik dat op mijn uitvaart willen? Er zijn wel een paar nummers die op mijn lijstje staan.

Best zware gedachten dus vandaag en ik merk het meteen aan mijn humeur en mijn fitheid. Ik had bijna op slippers naar de begrafenis gemoeten want mijn tenen zijn behoorlijk ontstoken. Vooral mijn rechterteen is erg ontstoken. Ik moet echt zorgen voor voldoende ruimte in de schoenen en het beste is om gewoon op slippers te lopen. Doe ik dat niet, dan ben ik bang (en JW's moeder ook) dat ik binnenkort niet meer kan lopen van de pijn.

Thuis dus maar zoveel mogelijk de slippers aan en ruime schoenen kopen.

Uitgerust

Vannacht weer lekker in eigen bed geslapen. In Zwitserland hadden we ook een lekker bed, maar er gaat niets boven je eigen :) Ik voel me beter dan gisteren, weer uitgerust in ieder geval. Ik denk dat ik behoorlijk oververmoeid was gisteren. De bergtocht, de terugreis en dan word je sneller emotioneel. Het enige waar ik ontzettend last van heb is mijn teen, de nagelriemen zijn weer helemaal ontstoken. Lopen wordt zelfs pijnlijk tenzij ik de pijn negeer en er doorheen loop. Mijn andere teen begint ook al pijnlijker te worden dus dat is wel een beetje balen.

Morgen komen de ouders van JW even,  JW's moeder is zo lief om haar pedicure koffer mee te nemen en er even naar te kijken. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen na de voetenbadjes, fucidine en slippers.

Morgen ga ik naar de begrafenis van mijn oom. Ik zal het wel weer moeilijk vinden, maar heb het gevoel dat het goed is als ik wel ga.

Home

We zijn weer veilig thuisgekomen. Vanmorgen om 11.30 met de taxi naar het station gegaan en toen met de trein richting Geneve. We vlogen om 1500 uur en om 16.30 waren we op Schiphol. Toen weer met de trein richting Groningen en nu lekker thuis. Eenmaal thuis stond er een heerlijke appeltaart in de oven (jammie).

Zoals altijd na een vakantie bekijk ik meteen de post en hier zat een rouwkaart bij. Er is een oom van me overleden..
Vorige week zag ik hem nog op de crematie en zo kom je terug van vakantie en is hij overleden. Heel raar. Ik had niet echt een band met hem en zag hem niet zoveel, maar het is toch wel een naar idee. Hij moet al heel lang met heel veel pijn hebben rondgelopen zonder het aan iemand te hebben verteld, want hij bleek vergevorderde darmkanker te hebben. Ik vind het enorm naar voor zijn kinderen en heb er een heel gek gevoel bij.

De rouwkaart maakte mij toch al niet zo blije humeur er niet beter op. Ik heb een ontzettend gave minivakantie gehad in Zwitserland, weer een prestatie geleverd die ik bijna niet voor te stellen vind en toch voel ik me niet blij. In de trein moest ik denken aan al die keren dat ik ook in de trein zat voor mijn studie in Maastricht. Week na week kroop ik er weer in om naar Maastricht te reizen of vanuit Maastricht naar huis. Keihard studeren in de trein. Later zat ik vanuit Groningen, toen ik hier studeerde, heel veel in de trein richting Den Haag omdat JW daar woonde. Ik hoorde allemaal studenten om me heen en bedacht me hoe gaaf die tijd eigenlijk was. Ik werd opeens zo verdrietig toen ik aan die periode dacht.

Wie had nou kunnen denken dat niet veel jaren na mijn studie ik in deze situatie zou belanden? Je weet nooit wat er op je pad komt en niemand vraagt er om. Ik ben zo blij met wat ik nu allemaal kan en doe. Ook besef ik me heel goed hoe ontzettend veel leuke lieve mensen er om mij heen staan. Toch werd ik verdrietig, heel verdrietig om de situatie waar ik nu in zit. Tranen rolden over mijn wangen,ik probeerde ze te verbergen achter mijn net aangeschafte petje (voor de steeds gekker wordende kruinen in mijn haar), maar ik kon ze niet echt inhouden. Soms dringt gewoon heel goed tot je door dat het heel erg is wat er aan de hand is, word je bang voor wat er nog gaat komen en ben je boos dat het je overkomt.

Ik weet dat het niet helpt en dat het geen zin heeft je zo boos en verdrietig te maken maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die, als ze dit overkomt, deze emoties niet krijgen.

Chamonix

Vandaag weer een superleuke dag gehad in Zwitserland. Vandaag zijn we naar Chamonix geweest. Een toeristisch dorpje waar veel wandelaars en in de winter veel wintersporters komen. We hebben er gewinkeld , erg leuk 'PEAK' vest gescoord, een stoer sportkledingmerk en op een terras wat gegeten en gedronken. Ik heb wel enorme spierpijn de tweede dag na de wandeling. Sjonge als ik er goed over nadenk is het niet voor te stellen dat ik zo'n tocht heb gemaakt. Het was echt enorm zwaar, vergelijkbaar met de tocht die ik met JW gemaakt heb in Oostenrijk. De tocht in Oostenrijk was langer en minstens zo steil, en had meer hoogte meters. Deze tocht ging niet geleidelijk aan steiler, maar had enorme steile stukken zonder vlakke stukken ertussen. Het was dus echt doorbijten en continu stijgen.

Gisteren hebben we de hele avond filmpjes gemonteerd en foto's bekeken. Supergezellig om met zijn allen te doen en ik heb dus nog een filmpje om te plaatsen vandaag. Dit filmpje is gisteren genomen toen we op het meer van Geneve hebben gevaren en ik van de kapitein die ons meenam mocht sturen. Ik heb flink wat gas gegeven en vloog over het water, superkickengevoel!

Klik HQ aan voor beste kwaliteit.

Filmpje

Vandaag heb ik enorm uitgeslapen, tot half elf. Lekker buiten in het zonnetje ontbeten en toen een gave boottocht gemaakt op het meer van Geneve. Niet veel tekst vandaag op mijn blog, maar.... wel een impressie van gisteren. Morgen die van vandaag.

Het filmpje is het mooiste als je hem in HighQuality (HQ) kijkt.

Yeah

Yeah gisterochtend hebben we heel relaxed ontbeten en onze spullen gepakt en zijn we weggereden richting de ' Dents du Midi' om te beginnen aan het ' voorstukje' van de hoogste top van deze bergen ruim 3200 m). Gisteren hebben we 600 meter geklommem naar de ' slaaphut', ongeveer twee uurtjes lopen. We waren er om 1500 uur ongeveer. Toen hebben wel lekker buiten gezeten, in de hut gegeten en op tijd gaan slapen om de toch van vandaag te kunnen maken.

Vanmorgen stond er 1400 meter stijgen op het programma. We vertrokken om 7.30 en het was een supermooie tocht, maar ook erg zwaar. Fysiek kon ik het goed volhouden, maar er zaten ontzettend lange steile stukken bij met veel stenen en gruis. Het was pittig maar ik heb het weer gehaald en het was een supergezellige dag. We waren om 1900 uur 's-avonds weer beneden bij de auto, hebben lekker gegeten met zijn allen en zijn toen weer naar huis gegaan.

Eenmaal thuis met mijn teen in een voetenbad gezeten want die heeft het zwaar te verduren gehad. IK heb genoten, het is hier supergezellig en ik ga nu heerlijk slapen en hopen dat ik morgen een beetje kan lopen en niet teveel spierpijn heb ;)

Morgen volgen nog wel wat foto's van de tocht.

Veilig aangekomen

We zijn veilig aangekomen gisteravond en hebben besloten vandaag niet meteen met een zware tocht te beginnen. Zometeen gaan we lekker ontbijten en dan rustig de tas inpakken en die kant op. Ik ben benieuwd hoe het gaat.
Een kort berichtje alleen om even te zeggen dat alles goed is.

Nog even

Nog even snel een blogje voor we in de trein stappen.
Gisteravond kwam JW thuis en hij weet nog niet zo goed wat hij van de partnergroep moet vinden. Uit eigen ervaring weet ik dat je altijd even moet wennen in een groep en dat je altijd zo veel vooroordelen hebt die later altijd anders blijken te zijn.

Maar goed eerst andere dingen te doen dan partnergroepen:) Zometeen worden we opgehaald door de HBES-bakkers en afgezet op het station. Morgenvroeg vertrekken we al heel vroeg voor een wandeltocht. "s-nachts zitten we in een hut bovenop de berg en ik weet niet of ik daar bereik heb. ZO ja, dan zal ik proberen een korte log te schrijven met mijn I-phone zo niet dan volgen de stoere verhalen de dag erna!

Partnergroep

Alles is ingepakt, morgen vertrekken we met de trein naar Schiphol en we vliegen om 16:40 uur. Tegen 18:00 uur landen we in Geneve, dan een klein stukje met de trein en daarna worden we opgehaald in Morges.
Op reis geeft altijd een gevoel van vrijheid en even weg van de dagelijkse dingen. Dat het reizen ons goed bevalt is allang geen verassing meer.

JW is vanavond naar het Behouden Huijs. Hij doet mee met een partnergroep voor mensen die een partner met kanker hebben. Ik ben benieuwd of hij het wat vindt. Ik vind persoonlijk dat hij het vanuit zichzelf al heel goed doet, dat omgaan met mij als kukapatientje, maar ja zo objectief ben ik natuurlijk niet. Hij is weer aan het werk gegaan, probeert toch zoveel mogelijk andere dingen ook op te pakken en door te zetten en is ook niet te beroerd om mij zo af en toe op mijn plek te zetten. Dus mij niet vanwege mijn ziek zijn heel anders te behandelen, gelukkig niet. Ik heb ontzettend veel aan JW, daar kan ik eigenlijk geen woorden voor vinden om op mijn blog te zetten. Dat klinkt heel poetisch, maar het is gewoon echt niet makkelijk te beschrijven, ik wil het nog wel graag een keer proberen.

Ik hoop dat hij wat heeft aan de ervaringen van andere mensen die ook leven met een partner met kanker.

Zin in de trip

Poe zo'n dagje als gisteren hakt er wel in. Ik was echt moe en kon ook moeilijk op gang komen vandaag. Ben de koffers alvast gaan pakken voor onze trip en later op de middag even gaan sporten. Ik voel me redelijk goed, fysiek soweiso. Alleen zo nu en dan last van een droge keel en droge ogen. Het lijkt dan net alsof je een kriebel in de keel hebt waarbij je moet hoesten, maar er komt niets. Ik denk (en hoop natuurlijk) dat het door de tarceva komt die mijn slijmvliezen uitdroogt, ik heb het wel vaker gehad.

Mentaal gaat het redelijk. Ik heb de laatste weken erg rustig aan gedaan. Niet naar mijn werk geweest, niet teveel afspraken met mensen en veel geluisterd naar mijn eigen gevoel. Dat is erg fijn maar biedt ook ruimte tot nadenken en dat is ook weer lastig. Je piekert over van alles en nog wat; of ik mijn leven goed genoeg inricht, over de diagnose zelf (ik lees weer allerlei onderzoeken waar ik enerzijds hoop van krijg maar toch ook wel weer met mijn neus op de feiten word gedrukt) en ook over hoe het nou moet als het slechter gaat.

Ik ben wel toe aan een paar dagen weg. Het werkt toch altijd afleidend en geeft inspiratie als je weer thuis bent. Er staan superleuke dingen op het programma, een vette bergtocht met overnachting in een berghut, een boottocht en verder lekker bijkletsen en plezier maken.

Dag lieve stoere oma

Vanmiddag de crematie van mijn oma gehad. Ik vond het natuurlijk heel verdrietig, toch was het ook een mooi afscheid en het viel me mee hoe ik het heb ervaren. Je ontkomt er niet aan dat je ook aan jezelf denkt, vooral bij het draaien van de muziek moest ik ook aan mijn eigen situatie denken en toen kwamen er heel veel emoties bij elkaar. Muziek is toch altijd wel een behoorlijke trigger van emoties.
Gelukkig kon ik mezelf bij elkaar rapen en me volledig op het afscheid van mijn oma richten.

Het was een mooi afscheid in een rustige sfeer, met verdriet natuurlijk, maar er werden ook leuke herinneringen opgehaald. Het was een dienst die paste bij hoe mijn oma was en dat voelde heel goed. Ik hoop dat mijn moeder en haar broer/zussen het ook zo hebben ervaren.

Na de dienst zijn we naar mijn zusje gegaan en hebben daar gegeten.

Het was een emotionele dag die me heel veel energie heeft gekost maar ik voel me aan het eind van deze dag gek genoeg beter dan vanmorgen.

Anoniem?

Vandaag een leuk maar ook intensief familiedagje achter de rug. Eerst bij mijn ouders geweest, mijn zusje was er ook met Anne Sophie. Daarna nog naar de ouders van JW, daar gegeten en JW heeft nog wat IT-dingetjes geregeld.

Morgen de crematie van mijn oma. Voor niemand is het denk ik ' leuk' maar ik hoop wel dat het een mooi afscheid wordt.

Nu nog even een woord tot anoniem, normaal ga ik niet in op reacties op mijn blog, maar deze keer maak ik even een uitzondering ;)
Ik zou graag willen weten wie je bent, hoe je omgaat met het verlies van je zus, hoe het met je ouders is. Misschien dat je me kan mailen ? Alleen als je het zelf ook wilt natuurlijk.. zo niet dan is het in ieder geval bijzonder om te weten dat je mijn blog leest en er misschien wat aan hebt.

Mijn email adres is mail@carosum.com

Bonnen

Vandaag hebben we kadobonnen van de Simon Levelt gebruikt voor koffiebonen. We hebben heel veel tegoedbonnen gekregen op de bruiloft en dit was er een van. Twee smaken koffie hebben we gekocht en ik ben benieuwd hoe ze smaken.
We hebben de bon voor Fontana vorige week ingewisseld en nu hebben we nog bonnen voor een City trip, een kasteeltrip ..Ik heb nog bonnen voor kralen in een heel leuk kralenwinkeltje in Groningen , we hebben nog een workshop espresso maken tegoed..Sjee als ik het zo opsom krijgen we het nog druk ;)

Gezellig even de stad in geweest dus en daarna even bij de zus van JW langs.
Vanavond gaan we films kijken in onze ' bioscoop'

Popstars

Vandaag heb ik voor de verandering weer eens rustig aan gedaan. Uitgeslapen. Ja alweer ;) Even gesport en daarna geluchd met een collega. Alles gaat zijn gangetje er gebeurt niet veel, maar ik vind het wel even goed zo. JW heeft een lange werk dag gehad vandaag dus ik heb hem maar even goed verzorgd en het hele huishouden gedaan. Daarna hebben we samen popstars gekeken. Geen briljant programma, wel lachen en lekker makkelijk. Ik keek er ook altijd naar toen ik heel ziek was samen met JW. Het was een enorme afleiding toen.

Het weekeind hebben we ook niet heel veel plannen. Ik wil sowieso even bij mijn ouders langs en misschien nog even bij mijn oma kijken, hoewel ik dat ook wel moeilijk vind.

Rustig weekje

Mijn hoofd staat even niet naar werk of andere dingen waar ik me op moet concentreren. Ik ben veel thuis deze week, ik slaap uit, neem overal de tijd voor en ben niet zoveel afspraken aan het maken.
Vandaag ben ik verder gaan werken aan het digitale fotoboek. Erg leuk om je tijd mee te verdrijven. We hebben zoveel foto's van de bruiloft, maar ook van allerlei vakanties, er ligt dus nog genoeg materiaal om wat leuks mee te doen.

Ik voel me fysiek goed, vanmiddag even gesport zonder problemen en mijn rugklachten / blaasontsteking zijn over.

Volgende week gaan we nog een paar dagen weg, naar een vriend van JW en zijn vriendin die in Zwitserland wonen. Een gave wandeltocht in de bergen staat ondermeer op het programma. Wel weer even lekker om ertussenuit te gaan.

Dag lieve oma

Vanmorgen om 11.25 is mijn oma overleden . Mijn moeder zat bij haar en vertelde me dat, hoe gek het ook klinkt, het een heel mooi moment was. Voor haar is het natuurlijk heel moeilijk, je moeder verliezen ook al is het beter zo, met daarnaast een dochter die doodziek is. Nog niet eerder nam ze zo intensief afscheid van iemand en alles komt nu zo heel dichtbij.

Ze vertelde mij dat ze niet had gedacht dat afscheid nemen van iemand zo mooi kon zijn. Ik ben blij dat ze het zo heeft kunnen beleven samen met haar zussen en broer en dat een sterfproces zo iets bijzonders kan zijn.

Ik ben zelf verdietig dat mijn oma er niet meer is, maar ook opgelucht. Ze heeft geen pijn meer en was klaar met leven, ze was 86 en mankeerde zoveel dat het al knap is dat ze het zo lang heeft volgehouden. Ik zal haar wel missen, zeker als de tijd vordert (en ik hoop voor mij nog heel lang) zal ik merken dat ze er niet meer is, ook al zag ik haar niet eens zoveel.

Aanstaande maandag wordt ze gecremeerd en ik zie er tegenop om nu een crematie mee te maken maar wil ook heel graag afscheid van haar nemen.

Taart of cake

Vandaag ben ik de hele dag thuis geweest. Eerst uitgeslapen en er pas uitgegaan toen ik echt geen zin meer had. Heel rustig ontbeten en uitgebreid gedouchd.

Daarna boodschappen gedaan en ingredienten voor een nieuw recept gehaald en een pak koopmans appeltaartmix voor appeltaart. Logisch zou je zeggen ,voor appeltaart, maar tijdens het 'maak-proces' bleek dit anders uit te pakken. Ik heb het vermoeden dat er in het pak koopmans voor appeltaart, een cake-mix zat. Alle ingrediënten die je naast het pak nodig hebt had ik gekocht en in de juiste volgorde en hoeveelheid toegevoegd aan de mix (uit het pak). Nou, ik kreeg geen deeg, maar een soort blubber dat verdacht veel op cakebeslag leek. Ik heb me maar niet laten kennen en het zo goed en kwaad als mogelijk in de taartmix voor appeltaart gedrappeerd. Een mooi streepjespatroon over de appeltjes kon ik wel vergeten, maar ik besloot er maar kruimeltaart van te maken ...

Hij smaakt best lekker de appelcaketaart..vooral naar cake eigenlijk. Dat er in het pak voor appeltaart mix voor cake zat is erg onwaarschijnlijk maar ik sta tegenwoordig nergens meer van te kijken. Ik evalueer wel even met de HBES-bakkers wat er fout is gegaan.

Naast het taart-bakken ben ik mezelf gaan leren hoe je een digitaal fotoboek kan maken. Best lekker om mee bezig te zijn. De fotograaf van de bruiloft maakt een fotoboek, maar van het feest 's-avonds en van de nemsen met de kopjes wilde ik zelf ook even wat uitproberen.

Ik heb me niet verveeld vandaag in ieder geval en even lekker uitgerust, met mijn hoofd bij mijn oma. Het bizarre is dat ze vanmorgen weer even bijkwam en vroeg om vla..ook zei ze dat ze wist dat iedereen er was geweest. Eenmaal wakker heeft ze ontzettend veel pijn. Ze heeft weer een spuit gekregen en zal aan een slaappomp gaan..Voor zover ik het allemaal begrijp wordt ze heel langzamerhand steeds verder in slaap gebracht.

Emmen

Vandaag had ik eigenlijk het Behouden Huijs op de agenda staan, vanmorgen de psycholoog en vanmiddag creatieve therapie. Vanavond had ik een eetafspraak. Al die dingen heb ik afgezegd omdat ik heel graag nog naar mijn oma wilde. Ik wist al een tijdje dat het erg achteruit ging met haar. Ze had erg veel pijn en kreeg steeds meer morfine.
Toch schrik je als je hoort dat het nu echt een aflopende zaak is en helemaal toen ik hoorde dat ze bang werd. Ze begon te roepen om haar overleden zoon en man en zag allerlei mensen .. Ik weet wel dat het ook door de morfine kan komen, maar het is zo naar om iemand bang te zien.

Ik ben vanmorgen naar Emmen gegaan en ik zag er natuurlijk wel tegenop. Gelukkig was ze een stuk rustiger, ze was in een soort coma, ik denk ook door de hoeveelheid morfine die is verhoogd. Ik heb een uur bij haar gezeten met mijn zusje en moeder. Allerlei gedachten door mijn hoofd, verdriet om mijn oma, haar verlies,het verdriet van mijn moeder, mijn eigen angsten voor de dood en het best moeiljk vinden die dood van zo dichtbij weer te zien, maar ook een gevoel van rust. Ze was zo rustig en het voelde heel fijn haar nog even gezien en voor mijn gevoel zelfs gesproken te hebben.

Aan het einde van de dag ben ik met mijn vader en Anne-Spohie gaan eten bij mijn zusje en haar vriend. Nu lig ik in bed doodmoe en ik hoop dat ik een beetje kan slapen na al die emoties. Toch voel ik me geruster dan gisteravond.

Oma

Het wordt vandaag geen strak blogje. Ik ben moe en emotioneel. Ik hoorde zojuist van mijn moeder dat het niet zo goed gaat met mijn oma. Ze zit onder de morfine en is zo bang om te sterven dat ze 's nachts niet meer durft te slapen. Ik heb allerlei gedachtes bij deze situatie maar het lijkt me beter dat ik nu probeer te slapen en een andere keer hierover praat.

Denken

We hebben ons vandaag prima vermaakt in Fontana en daarna op een lang geplande visite geweest.

Het was erg slecht weer dus een prima dagje om binnen in de sauna te zitten en buiten af te koelen in de regen, inclusief het dompelbad.

Ik ben veel aan het nadenken, het is wel duidelijk dat ik veel pieker over allerlei pijntjes sinds de kuka :), maar ik kan gelukkig ook nog wel eens aan andere dingen denken.

Ik merk dat ik steeds meer durf te leven. In het afgelopen jaar is er zo enorm veel gebeurd dat ik soms denk dat ik wel 10 jaar ouder ben geworden.
Na de diagnose was ik totaal van de wereld, overleven was mijn doel. Naarmate het jaar voorbij ging ben ik me eigenlijk steeds beter gaan voelen en begon ik mijn leven weer op te pakken. Vooral het laatste half jaar ben ik niet alleen aan het overleven, maar ben ik ook bezig te leren leven MET kanker.

Ik heb en (moet nog) leren leven met de stress die het geeft, de onzekerheid, het relatief korte levensperspectief. Ik moet wennen aan de bijwerkingen van ernstige huiduitslag, onverwacht rennen naar de wc tot rare krullen in mijn wimpers. Ik moet zoeken naar een ander levensritme, een ander levensdoel en wennen aan de reacties van mensen om mij heen.

Het gaat allemaal steeds beter, ik leer steeds meer en sommige dingen worden steeds gewoner. Al zal het nooit normaal worden of makkelijk. Eenmaal wennend aan het leven met kanker, het besef dat je niet zomaar van de wereld bent, geeft ruimte om over dingen na te denken waar ik een jaar geleden niet aan kon en durfde te denken.

Sauna relax dagje

Morgen gaan JW en ik lekker een dagje naar Fontana. Van familie van mij heb ik twee bonnen kado gekregen die we morgen mooi kunnen gebruiken. Lekker even een dagje badderen, sauna's ,ontspannen en lekker eten.

Ik had het eerder op mijn blog over' vieren' dat ik een jaar kuka heb. Euhm vieren klinkt best gek, ik kan beter zeggen dat ik blij ben dat ik een jaar na de diagnose in staat ben om met een goede kwaliteit van leven samen met JW nog zoveel te doen. Ook al is het niet altijd makkelijk om te leven met de kuka, de dingen die ik nu doe had je mij een jaar geleden niet wijs kunnen maken.

Kort logje

Vandaag heb ik even een bezoekje aan mijn ouders, zusje en Anne Sophie gebracht. Lekker gegeten en met As gespeeld. Vanmorgen ook even op mijn werk geweest. Het gaat zijn gangetje en ik vind het wel best zo ;)

Een vriend van JW slaapt hier en we drinken nog even een wijntje. Niet veel inspiratie voor een logje en ook niet zoveel nieuws.

Slapen

Gisteravond ben ik om 2200 uur gaan slapen en vanmorgen werd ik om 9.30 wakker. Echt lang geslapen dus. Sinds de tarceva merk ik dat ik meer slaap nodig heb en gelukkig is dat een van de bijwerkingen waar je makkelijk rekening mee kan houden.

Vandaag heb ik het rustig aan gedaan, even bij een collega op visite en met JW naar de film. Morgen ga ik weer naar mijn werk. Als ik maar geen vage klachten heb is het bijna alsof er niets aan de hand is...

Rug wordt beter

Ik kan nu echt zeggen dat ik merk dat de pijn in de zij afneemt.Echt prettig want in je achterhoofd houdt het je toch bezig.

Vandaag ben ik best een tijd op mijn werk geweest. Ik ben bezig met een klusje en hoewel ik echt even moet inkomen, zowel op het concentreren als de veranderingen doorkrijgen voelt het goed. Het leidt echt af en het is fijn om onder de mensen te zijn en even niet in het ziek zijn gedompeld te zijn.

Nu maar hopen dat het een tijdje zo doorgaat...