Vandaag alweer de vierde dag dat we gewandeld hebben. Gisteren was echt een barre tocht. Ik had zelfs niet eens kunnen denken dat ik die tocht zou lopen als ik kerngezond zou zijn. Meer dan negen uur wandelen waarbij je de helft van de tijd ook nog eens stijgt.
Vandaag hebben we het dan ook wat rustiger aangedaan. Samen met mijn ouders heb ik een gondelbaan omhoog genomen en toen 3.00 uur gewandeld zonder al te veel stijgen. Ongemerkt ben je toch weer veel langer bezig dan je denkt.
Ik voel me nog steeds goed. Enige herinnering aan mijn ziekte vandaag waren mijn darmen, maar niet zo erg dat het wandelen eronder heeft geleden.
Het wandelen gaat me goed af. Ik vind het zo heerlijk om te lopen in de bergen, een top te bereiken. De bergen geven rust, ruimte en zeker met de kuka geeft het zoveel kracht als je merkt dat je die top nog kan halen. Ik zal nog vaak aan mijn tocht van gisteren denken, het is een soort ankerpunt. Als ik het even niet zie zitten zal ik denken aan mijn tocht en dat ik die toch maar mooi gehaald heb ook al vond ik het zwaar.
Natuurlijk word ik soms ook verdrietig. Vooral gisteren toen ik in bed lag en dacht aan de toch van mij en JW. Ik zou zo graa gnog zoveel meer tochten met hem willem maken. Het was zo gezellig en het voelt zo goed met zijn twee dat je er TE verdrietig van wordt als je je realiseert dat het veel te snel afgelopen zal zijn. Beiden voelden we ons enorm trots en stoer aan het einde van dag, maar juist als iets ontzettend leuk was samen dringt het verdriet des te hard door.
5 opmerkingen:
Hi,
Je hebt het dus wel naar je zin in de bergen, wie had dat kunnen bedenken op je 30ste nog met je ouders op vakantie hahaahah ;)
Hier is alles ook goed we hebben nu prachtig weer en AS zit dan in het badje buiten.
En de hele dag zegt ze papa, papa, kaka, kaka.
En dan zwaait ze met haar armen rond en roept oehoehoeoeh oehoeh kakaka, iets wat ze met jou gedaan heeft en maar wijzen naar de speeltuin kaka kaka.
Kortom je wordt gemist hier, dus tot snel!
Groetjes aan JW, papa en mama en de rest.
Dikke kus van ons allemaal, kaka!
Hey Carinelinetje,
Klinkt supergoed dat je zoveel plezier hebt en lekker kunt wandelen. Ook je verdriet is heel begrijpelijk, maar hou je toch vast aan de dingen die je nu samen kunt ondernemen. Misschien kun je dat nog wel langer dan jij en ik misschien dit verwachten ;) Leef met de dag en geniet ervan!
Liefs Esther
Ja meis, je mag er met recht trots op zijn dat je die top gehaald hebt, en ik hoop zo dat er nog zo veel zullen komen.
Dat je er soms verdrietig van wordt is heel begrijpelijk. Maar Je doet het toch maar en samen met JW bereik je nog vele toppen.
Geniet er van!!
Ja, lieve Caroline en wat die vele toppen betreft, het hoeven niet alleen de bergen te zijn. Ook stappen in je gezondheid, kunnen toppen zijn en je laat hier wel een enorme kracht en doorzettingsvermogen zien. Dat is meegenomen en kan je moed geven voor in de toekomst. Dat het verdrietige momenten geeft bgrijp ik helemaal, die heb ik zelf ook en dan ook zeker op de momenten dat ik me goed voel. Je wilt het zo graag vast houden en wilt geen verandering, verslechtering. Alles waar je nu mee bezig bent geeft je een geweldige conditie en is jou lichaam zoveel beter in staat zich te weren tegen die KKKK.
Geniet de komende dagen van alles, wij gaan morgen ook weer een weekje weg, maar neem geen laptop mee, dus een weekje stilte op het net.
Liefs Ibella
Carolien,
Er zijn mensen die nooit zo'n tocht zullen maken, anderen die nooit dit soort geluksmomenten zullen kennen. Wat een voorrecht!
We kopen we aan het begin van ons leven dit soort momenten ook niet op voorhand in....dus niet te veel stil staan bij wat je niet hebt (gekregen) maar genieten van de dingen die je wel mag meemaken, ondanks je de toekomst.
Een reactie posten