Vandaag niet zoveel bijzonders gedaan. Samen met JW thuis geweest en geprobeerd me wat vrolijker te voelen dan gisteren. Ik begin volgens mij op een punt te komen waarin ik niet meer verder kan. Alles waar ik controle over kan uitoefenen met de hoop me daardoor beter te voelen probeer ik uit. Mijn werk is afgerond, ik doe creatieve therapie, meditatie en ik sport geregeld. Ook kan ik genoeg klusjes thuis doen, ik heb een auto kan overal heen, ga veel op vakantie en probeer veel tijd met vrienden en familie door te brengen. Ik verwacht niet dat ik me weer op en top gelukkig ga voelen, accepteer dat ik af en toe verdrietig ben, maar ik lijk wel tegen een muur op te lopen. Ik kan niet verder, denk is dit het nou? Voel me down en heb weinig drive om leuke dingen te doen.
Ik realiseer me dat ik op dit moment in mijn leven gewoon zonder ziek zijn ook op een punt was gekomen dat ik besluiten had genomen. Kinderen nemen ( voor zover je die kan nemen), een andere baan , vooruitdenken en geïnspireerd worden. Als je deze ingrediënten niet meer hebt dan wordt het leven zo kaal en blijft het moeilijk om optimistisch te blijven.
Ik ben zo blij dat ik nog zoveel tijd krijg om te leven zonder dat ik nu elke dag aan het strijden ben om me fit te voelen. Maar juist die tijd voelt soms als een gemeen kadootje. Ik zweef nog even het echte leven in, bouw weer vertrouwen op in mijn lichaam, doe zoveel ontzettend mooie dingen en het wordt mij pijnlijk duidelijk hoe gelukkig je kan zijn met simpele dingen. Op het punt dat ik gewend ben aan dit nieuwe leven en weer vrij durf te ademen, word ik weer keihard onder water geduwd, misschien mag ik nog weer naar boven komen, maar ik vraag me wel eens af waar ik daar die kracht dan vandaan moet halen als ik toch weer kopje onder ga.
5 opmerkingen:
Dag!
Ik ben een vriendin van Susan. Ik volg je blog al een tijdje maar zie nu dat ik ook een reactie kan plaatsen. Ik blog zelf ook maar niet zo trouw als jij.
Ik wil je alleen maar zeggen dat ik respect heb voor hoe je met alles omgaat en volgens mij kun je met jouw verhalen heel veel mensen inspireren. Natuurlijk zijn problemen nooit uitwisselbaar maar jouw blogs kunnen velen van ons helpen weer eens wat realistischer naar alles om ons heen te kijken en te ervaren dat je nu uit het leven moet halen wat er in zit.
Succes en sterkte.
Jellie
Ja,hoewel ik blij ben dat ik leef,vind ik een cadeautje wel veel eer.Toch Caroline ben ik er van overtuigd dat jij die kracht weer zal vinden,maar moeilijk zal het zijn.Ik hoop dan ook dat het heel lang duurt voordat je kopje onder gaat.En dat het je lukt om een goede invulling te geven,wat het ook is,als het voor jou maar goed voelt.
xxx Hendrike
Jij krabbelt wel weer omhoog hoor Carolientje, maar af en toe kan dit zo fucking moeilijk zijn.
Ja, ik moet aan de chemo. Had ik ook niet verwacht, omdat het een kleine groei betreft. Maar omdat ze niet weten hoe snel het zal gaan, zal er sprake van chemo zijn. Eerst die rotbronchoscopie
XXX es
Lieve meis,
Ja, het is moeilijk.
Jouw leven neemt een andere wending,dan je eerder voor ogen had. En zelfs soms even stuurloos, dat is hard en pijnlijk.
Toch hoop ik dat je ergens weer een houvast vind. Af en toe kopje onder gaan mag, maar weer boven komen is ook erg belangrijk.
En dat is wat ik je heel erg toe wens.
Succes lieverd, en toch een fijne zondag.
De afgelopen week kreeg ik nog een telefoontje van mijn voormalig hoofdverpleegkundige. Op de werkvloer heb ik hem eigenlijk niet meegemaakt, maar hij heeft mij goed begeleid tijdens mijn ziekte proces en ondanks dat ondanks dat ik al sinds 2008 in de wia zit, belt hij nog af en toe.
Hij zei: Ibella, ik weet niet meer wat ik zeggen moet, ik vind het zo erg. Dat heb ik nu ook na het lezen van je blog. Ik vind het zo erg en moeilijk dat jij je zo voelt. Toch blijf ik hopen dat jij ondanks de zinloos van je ziekte je de draad weer kan oppakken. Ik heb de leeftijd om terug te kijken, om te zien wat ik gedaan heb en blij en voldaan ben. Natuurlijk wil je altijd meer en langer de tijd hebben om je toekomstplannen te realiseren, maar wanneer ik terug
kijk voel ik me een zondags kind. Ik gun je dan ook meer jaren en ik ga ervan uit dat je die ook krijgt.
En lieverd, die kracht heb je in je zitten en samen zijn jullie heel sterk
Een reactie posten