Fit zijn

Vandaag sinds lange tijd weer bij creatieve therapie gehad. IK vind het echt leuk om te doen en het helpt me ook wel, maar het is ook wel zwaar alle emoties van andere mensen en die van jezelf.

Vanavond ben ik alleen, JW zit in Arnhem en ik ga op tijd naar bed. Vannacht niet zo goed geslapen en morgen wil ik wel graag fit zijn voor de boottocht met de lotgenoten. Ik zie er naar uit mensen in hetzelfde schuitje te ontmoeten :)

Iets beter

Gelukkig voel ik me wat beter dan gisteren. Toen wilde ik echt wel even een pilletje hebben om me even niet bewust te zijn van de ellende waarin ik zit. Ik probeer me maar weer op te peppen en heb ook wel een leuke week in het vooruitzicht. Dinsdag een boottocht met allemaal lotgenoten. Ik ga ervan uit dat het leuk wordt, maar het zal ook wel moeilijk zijn. Vrijdag komt een vriendin uit Amsterdam logeren en ik een verjaardag van mijn vader. Morgen ook eindelijk weer eens naar het Behouden Huijs, creatieve therapie, het is wel een maand geleden sinds ik daar geweest ben.

Ontzettend kl****

Het kan zo makkelijk niet goed gaan..soms heb ik mezelf even weer gevonden. Kan ik genieten van de dingen om mij heen, ben ik bezig en lijkt de ziekte op de achtergrond. Soms is het er ineens weer keihard, volop in mijn gedachten en ben ik zo bang. Vandaag ben ik de stad even in gefietst, de markt op, tussen de mensen lopen, iedereen vrolijk en ik voelde me ineens zo alleen en verdrietig en wilde maar een ding zo snel mogelijk naar huis.
Ik snap niet waarom het ineens zo naar voren komt en ik hoef het ook niet te begrijpen.

Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik vandaag een dag heb waarin ik het allemaal ontzettend kl**** vind, niet meer weet wat ik moet het meeste zin heb om in bed te liggen.

Best moe

IK ben behoorlijk moe, maar de afgelopen dagen ook laat in bed beland. Vandaag weer een wimpersessie en wenkbrauwsessie gehad. Ik kreeg als reactie de vraag of ik dat niet zelf voor de spiegel kon, maar dat lukt me echt niet, bovendien moet ik mijn wenkbrauwen echt verven in verband met witte haren die er tussen komen.
Verder glijden de dagen voorbij en ik voel me er wel goed bij We zitten nog steeds na te denken wanneer op vakantie en waarheen. De komende maanden zijn redelijk druk met verjaardagen, we hebben nog een bruiloft van goede vrienden, maar een weekje naar zon , zee , strand moet wel gaan lukken nog.

Gezelllig

Een niet al te lang blog omdat het echt laat is. We hadden vrienden op bezoek die zijn wezen eten. Het was erg gezellig, fijn gekletst en met een goed gevoel ga ik slapen. Morgen staat me weer een wimper en wenkbrauw sessie te wachten dus echt heel erg uitslapen gaat niet lukken..

Visite

Vandaag een drukke maar wel fijne dag. Bij het Behouden geweest voor de aandachtstraining die me wel moeilijk af ging. Ik werd juist alleen maar drukker in mijn hoofd. Daarna ben ik even bij I. een lotgenoot geweest. Volgende week gaan we met meerdere mensen van de stichting longkanker een boottocht maken en zij gaat ook mee en we hebben even afgesproken samen een stuk te reizen. Het was fijn haar weer even te spreken en te zien.
Vanavond lekker koffie gedronken met een collega, fijne gesprekken en nu snel het bed in.

Ups and Downs

De afgelopen dagen heb ik niet zoveel inspiratie om te schrijven. Ik voel me best goed, heb het niet te druk gehad vandaag en ben vooral lekker thuis geweest. Vanmiddag wat boodschappen gedaan en even naar de IKEA geweest. Een voordeel van thuis zijn is in ieder geval dat ik er op tijden naartoe kan dat het niet zo belachelijk druk is.

Ik heb mijn haar er nog steeds niet afgeknipt. Ik durf het niet en tja ik raak toch weer gewend aan dat halfblonde dode haar. Zo gaat alles met ups en downs het ene moment erger ik me dood en voel ik me zwaar ongelukkig, het andere moment gooi ik mijn kop maar weer in de wind en wil ik niet denken aan alle ziekte-gerelateerde ellende.

Tuin

Het pinksterweekeind is bijna weer voorbij. Vandaag helaas wat minder zonnig dan gisteren maar wel lekker om buiten te zijn. We hebben de tuinmeubels in de olie gezet en bloempotten schoongemaakt. Lekker buiten dus en de zon geeft me wel weer wat positieve energie. Verder is er niet zoveel bijzonders en dat is meestal wel een goed teken :)

65 jaar getrouwd

Vandaag een drukke familiedag gehad. Met de familie van JW gebrunched en in de middag het 65-jarig huwelijk van mijn opa en oma gevierd in Dalen. Lekker gegeten en familie gezien en bijgekletst. Ik ben nu best moe en ga lekker op de bank tv kijken met JW.

Boven en onder water

Vandaag niet zoveel bijzonders gedaan. Samen met JW thuis geweest en geprobeerd me wat vrolijker te voelen dan gisteren. Ik begin volgens mij op een punt te komen waarin ik niet meer verder kan. Alles waar ik controle over kan uitoefenen met de hoop me daardoor beter te voelen probeer ik uit. Mijn werk is afgerond, ik doe creatieve therapie, meditatie en ik sport geregeld. Ook kan ik genoeg klusjes thuis doen, ik heb een auto kan overal heen, ga veel op vakantie en probeer veel tijd met vrienden en familie door te brengen. Ik verwacht niet dat ik me weer op en top gelukkig ga voelen, accepteer dat ik af en toe verdrietig ben, maar ik lijk wel tegen een muur op te lopen. Ik kan niet verder, denk is dit het nou? Voel me down en heb weinig drive om leuke dingen te doen.

Ik realiseer me dat ik op dit moment in mijn leven gewoon zonder ziek zijn ook op een punt was gekomen dat ik besluiten had genomen. Kinderen nemen ( voor zover je die kan nemen), een andere baan , vooruitdenken en geïnspireerd worden. Als je deze ingrediënten niet meer hebt dan wordt het leven zo kaal en blijft het moeilijk om optimistisch te blijven.

Ik ben zo blij dat ik nog zoveel tijd krijg om te leven zonder dat ik nu elke dag aan het strijden ben om me fit te voelen. Maar juist die tijd voelt soms als een gemeen kadootje. Ik zweef nog even het echte leven in, bouw weer vertrouwen op in mijn lichaam, doe zoveel ontzettend mooie dingen en het wordt mij pijnlijk duidelijk hoe gelukkig je kan zijn met simpele dingen. Op het punt dat ik gewend ben aan dit nieuwe leven en weer vrij durf te ademen, word ik weer keihard onder water geduwd, misschien mag ik nog weer naar boven komen, maar ik vraag me wel eens af waar ik daar die kracht dan vandaan moet halen als ik toch weer kopje onder ga.

Werk enzo

Beetje een raar dagje vandaag. Vanmorgen weer op mijn werk geweest en de WIA is nu echt afgerond, tenminste de papieren romslomp, die kan ik nu opsturen. Het is toch best raar om zo bezig te zijn met afscheid nemen van je werk ook al heb ik dat natuurlijk grotendeels al gedaan. Ik besefte me terug op de fiets wel dat het nu echt zou aflopen en het voelde als een opluchting omdat het nu geregeld is en ik het kan afronden, maar ook wel als een verdrietig iets. Ik heb altijd met veel plezier gewerkt en vond het fijn om bezig te zijn. De reden van het moeten stoppen is natuurlijk nog het meest erge.

Thuis was ik dan ook niet echt blij, samen met JW even een uurtje gesport en die moest daarna weer hard aan het werk. Ik voelde me niet echt blij, vermoeid en ben op de bank gaan zitten lezen. Buiten was het heerlijk weer en normaal ga ik dan het liefst buiten iets doen, maar ik had de puf niet en ook in de zon zitten kan toch niet meer zo als voorheen.

De dag wel leuk afgesloten in de bios met JW, we zijn naar Robin Hood geweest en dat was leuk. Ik hoop dat ik morgen weer wat beter te spreken ben , wel zo leuk ook voor JW.

Slenter-kinder-dagje

Vandaag de stad in geweest met mijn moeder en zus en kiddo's. Het was heerlijk weer, we hebben lekker nog even op een terrasje gezeten en ik heb me natuurlijk weer super vermaakt met AS. De schrik is wel voorbij gelukkig van het wazig zien. Verder heb ik niet zoveel bijzonders te melden, ik plof lekker op de bank en ga even uitrusten van het slenter-kinder-dagje.

wazig

Vanmorgen weer de aandachtstraining bij het Behouden Huijs gedaan en het gaat steeds een beetje beter. Ik kan me steeds beter ontspannen en heb het gevoel dat het me even stil laat staan bij mezelf. Daarna ben ik gaan sporten en terwijl ik sportte kreeg ik een wazig zicht bij mijn rechteroog. Nu heb ik ook last van traanogen en wimpers die weer lang zijn dus ik dacht dat het daar wel van zou komen. In mijn ogen wrijven, het tv-scherm met felle kleuren uitgedaan terwijl ik op de cross-trainer zat , maar het ging niet echt weg. Toen dacht ik echt even shit, er is iets niet goed. Misschien uitzaaiingen in mijn hoofd. Heel rustig ben ik van de cross-trainer gegaan en me gaan douchen. Met mijn rechteroog nog steeds wazig kijkend gaan doucen en me ogen gespoeld met water. Daarna ging het weer beter, mijn zicht werd beter en ik kwam weer een beetje tot rust. Ik ben erg geschrokken en tegelijkertijd bleef ik wel rustig en dacht ik echt nou het is zover, een complicatie. Nu het zicht weer goed is en ik erover nadenk heb ik de rust weer gevonden en geloof ik niet dat het iets ernstig is. Mijn zicht is weer goed, vooral mijn rechteroog had ik last van en bij een uitzaaiing in de hersenen zou ik met beide ogen minder zien en het was vooral als ik opzij keek. Nu is het over en ik denk dat ik last had van mijn traanogen en een wimper die irriteerde. Sowieso is de tarceva weer lekker bezig met pukkels op mijn oogrand en gezwollen slijmvlies in mijn neus, waterogen en een rode huid.

Ik realiseer me wel weer heel erg dat het zomaar ineens anders kan. Het kan gebeuren van het ene op andere moment dat een uitzaaiing voor complicaties gaat zorgen. Vandaag was het dan wel loos alarm maar ik ben continu op mijn hoede en realiseer me weer heel goed dat als ik nog iets wil doen dat ik dan zoveel mogelijk moet doen als ik me nog goed voel. Ik wil echt heel graag met JW nog een strandvakantie en we wilden het nog even uitstellen als JW meer tijd heeft ivm zijn werk, maar het is toch wel zaak om mijn gezondheid als prioriteit nummer 1 te zien. Samen hebben we besloten voor mijn volgende scan in juli nog een week te reserveren en lekker een vakantie te boeken ergens aan zee. Ik ga dan heus niet elke dag in de zon liggen bakken, daar word ik alleen maar een kreeft van, maar ik kan wel lekker onder een parasol genieten van de zee, het strand en de omgeving.

Gelukkig voel ik me weer wat opgeluchter, maar ik ben ook erg kwaad en verdrietig dat die ziekte me zo in de greep heeft. Ik heb er echt genoeg van en zie het soms even niet meer zitten. Het liefst sluit ik me soms op en wil ik de boel de boel laten. Vanavond heb ik verder niets gepland, JW is erg laat thuis van zijn werk uit Utrecht en ik denk dat ik lekker op de bank kruip, de tv aandoe. Morgen komen mijn zusje en moeder daar heb ik veel zin in. We gaan even de stad in om nog een kado voor mijn ouders 35-jarig huwelijk te kopen. Op de dag zelf was mijn zusje net bevallen. Morgen gooi ik mijn kop dr weer voor, nu ga ik even van de schrik bekomen.

Klein beetje struisvogel

Mijn blog van gisteren was nogal een verhaal en ik ben er zelf over na gaan denken wat mijn strategie in het struisvogelbeleid eigenlijk is en voor zover ik objectief naar mezelf kan kijken vind ik niet dat ik mijn ziek zijn ontken. Ik plaats het wel vaak even naar mijn achterhoofd en probeer zoveel mogelijk door te leven. Dat zoveel mogelijk doorleven is dan geen leven waarin ik niet aan mijn ziek zijn denk. Nee er hangt een waas over alles wat ik doe en voel. Ik realiseer me elke milliseconde van de dag wat er aan de hand is, maar een mens kan niet 24 uur per dag verdrietig zijn.

Ik lees ook wel eens verhalen van mensen die zeggen dat het ziek zijn ze veranderd heeft. Dat ze meer hebben leren genieten, meer weten wat belangrijk is in het leven en ik maak daaruit op dat deze mensen het ziek zijn ervaren als iets wat ze positief veranderd heeft. Vaak worden deze mensen weer beter en kijken ze terug op een nare periode in hun leven als alles achter de rug is.

Ik ben me wel beter gaan realiseren wat belangrijk is in het leven en dat zijn juist de dingen die ik niet meer kan of heb. Ik houd daar geen positief gevoel of besef aan over.

Een toekomst betekent voor mij: ergens aan bouwen, kinderen op de wereld zetten, nieuwe dingen ontdekken, samen met iemand zijn waar je echt van houdt en bij wie je compleet jezelf kan zijn en van het leven kan genieten. Deze elementen die horen bij een toekomst zijn voor mij de dingen die het leven waardevol maken. Gelukkig heb ik iemand gevonden waar ik heel veel van houd en van veel dingen hebben we samen genoten. Dat samen genieten proberen we nog steeds zoveel mogelijk te doen, maar zonder toekomst en met de realiteit die nu voor ons ligt is dat wel heel moeilijk geworden.

Ik steek mijn kop niet in het zand, ik weet precies wat me te wachten staat, lees heel veel over mijn ziekte en daardoor durf ik niet te ver vooruit te kijken, kan ik bijna geen plannen meer maken en is het onbezonnen genieten van het leven afgelopen. Soms wil ik er gewoon even niet over praten, niet wegzakken in de verdrietige emoties en niet tot me door laten dringen wat mijn ziekte allemaal veroorzaakt heeft en wat ik nog moet meemaken. Ook wil ik zo normaal mogelijk benaderd worden en dat zal ook wel een vorm van ontkenning zijn. Ik herken dus wel bepaalde vormen van ontkenning, maar niet in een mate dat ik niet geloof dat ik ziek ben, niet wil weten wat me te wachten staat en niet nadenk over de gevolgen.

Naast mijn eigen vormen van ontkenning zijn er in je omgeving ook mensen die je ziekte zwaar kunnen ontkennen. Verontwaardigd was ik over een verhaal van een lotgenoot die vertelde dat iemand gewoon niet wilde geloven dat ze longkanker had, dat het vast een medische vergissing was omdat ze er veel te goed uit zou zien. Ook ik maak wel eens mee dat mensen zeggen: je ziet er zo goed uit! Je leeft al zo lang het gaat al zo lang goed, wie weet valt het allemaal wel mee. Wie weet wat ze allemaal nog uitvinden! Het gaat al zo lang goed met mij, tegen alle verwachtingen in dat het steeds moeilijker voor te stellen is dat ik in de toekomst echt zal aftakelen.

Er over schrijvend en nadenkend realiseer ik me dat ik een beetje een struisvogel ben zo af en toe ( en niet alleen omdat mijn haar er soms zo uitziet haha). Ik ben het eens met mevrouw Vos dat je daarmee een strategie hebt om verder te kunnen leven met een betere kwaliteit van leven. Mij elke minuut van de dag realiseren hoe erg het is wat mij is overkomen gaat er in ieder geval niet voor zorgen dat ik me beter voel en zeker niet dat ik beter word.

Struisvogel

Ik werd vandaag gewezen op een interessant artikel over een psychiater die ontkenning bij longkankerpatienten heeft bestudeerd en hierop is gepromoveerd. Ik hen een samenvattende tekst als blogtekst opgenomen voor diegenen die het interessant vinden:

De winst van struisvogelpolitiek

Longkankerpatiënten die na de diagnose hun kop in het zand steken, zouden daar wel eens baat bij kunnen hebben. Dat blijkt uit promotie-onderzoek van psychiater Tineke Vos. Artsen dienen daar dan ook rekening mee te houden. ‘Je moet patiënten niet onder druk zetten om over hun gevoelens te praten. Dat is misschien helemaal niet goed voor ze.’

In haar praktijk ziet Tineke Vos veel patiënten die te horen hebben gekregen dat ze kanker hebben. Daar gaan ze op verschillende manieren mee om. Neem de 68-jarige man die zich gezond en fit voelde, en overvallen werd met de mededeling dat hij longkanker bleek te hebben. Aanvankelijk wilde hij daar niets van weten, maar na enkele weken besloot hij toch om zich te laten opereren. Of de zakenman van 52 die chemotherapie onderging voor longkanker. Hij vertelde aan iedereen dat hij zou genezen en binnen een jaar de marathon in New York ging lopen. Een astroloog had immers bij zijn geboorte gezegd dat hij honderd jaar zou worden. Of de longkankerpatiënt die Vos liet weten dat hij ‘lid was van de Struisvogelpartij’ en geen zin had om met wie dan ook over zijn ziekte te praten.
Deze patiënten hebben (buiten de longkanker) één ding gemeen: ze ontkennen hun ziekte, zij het in verschillende gradaties. Oncologen zijn bekend met het verschijnsel en ook psychiater Vos ziet vele voorbeelden tijdens haar consulten. Al wist ze nog niet dat haar proefschrift daarover moest gaan toen ze veertien jaar geleden besloot dat ze onderzoek wilde doen om haar vak te verdiepen. ‘Tot ik een publicatie onder ogen kreeg over borstkankerpatiënten die hun ziekte ontkennen en daardoor betere uitkomsten hebben. Ik had mijn onderwerp gevonden’, vertelt Vos. ‘Het Bronovoziekenhuis, waar ik werk, heeft geen onderzoeksafdeling, dus ik zocht naar iemand die me kon helpen. Zo kwam ik bij mijn promotor Hanneke de Haes terecht (hoogleraar Medische Psychologie in het AMC, red.). Zij heeft mij enorm gesteund. Op haar advies schreef ik een conceptstudie en vroeg ik subsidie aan bij KWF kankerbestrijding. Dat werd gehonoreerd. Opeens was het een serieus onderzoek geworden.’

taboe
Voordat Vos met de eigenlijke studie kon beginnen, moesten er nog enkele belangrijke vragen beantwoord worden. Zoals: wat versta je precies onder ontkenning? En: hoe meet je ontkenning? De promovenda ontwikkelde een eigen meetmethode, de DCI (Denial of Cancer Interview). Vos: ‘Het is een instrument dat gebruik maakt van interviews met patiënten. Nu is dat op zich onvoldoende. Iemand die zijn ziekte ontkent, kun je moeilijk vragen of hij zijn ziekte ontkent. Daarom wordt ook het klinisch oordeel van de interviewer meegewogen, die de nodige medische informatie over de patiënt heeft.’
En dan de definitie. Vos: ‘Is ergens niet over willen praten ontkenning? Wij discussieerden onder andere over de vraag of ontkenning bewust of onbewust is. Daar kom je niet uit. De definitie die we kozen, includeert zowel bewuste als onbewuste ontkenning. En we hebben een klinisch oordeel over de mate van ontkenning aan het DCI toegevoegd. Hevige ontkenners, die zich zelfs aan de behandeling onttrekken omdat ze niet ziek zouden zijn, ontbreken in de studie. De kans is groot dat die vorm van ontkenning nadelen heeft voor de patiënt, maar dat hebben we niet kunnen onderzoeken.’
Vos koos ervoor om onderzoek bij longkankerpatiënten te doen, waarvan er in Nederland jaarlijks 9000 bij komen. ‘Een radiotherapeut had me dat geadviseerd, omdat hierover nauwelijks studies zijn gedaan binnen deze groep. Terwijl er meer vrouwen aan longkanker overlijden dan aan borstkanker. Op de ziekte rust nog steeds een taboe: in hoeverre is het je eigen schuld dat je longkanker krijgt vanwege je rookgedrag bijvoorbeeld. Juist vanwege dat taboe zou het best kunnen dat patiënten hun ziekte vaker ontkennen. Hun prognose is meestal slecht, de vijfjaars-overleving is ongeveer vijftien procent. Daardoor hebben ze weinig tijd om aan het idee te wennen en met de ziekte om te leren gaan.’


op tv
Vos volgde een groep van 195 longkankerpatiënten vanaf het moment dat ze de diagnose te horen kregen. In acht maanden tijd werd de mate waarin zij hun ziekte ontkennen vier maal gemeten. Zo’n 87 procent zat op een laag tot matig niveau bij de eerste meting. Drie procent ontkende in hoge mate. In de loop van de tijd nam de ontkenning toe.
Een zeker mate van ontkenning is dus normaal, stelt Vos, maar is al dat ontkennen wel gezond? In een heleboel opzichten wel, concludeert de psychiater. Zo waren de ontkenners minder angstig en minder depressief. De beleving van lichamelijke klachten zoals kortademigheid, lichamelijk functioneren (ben je nog in staat om boodschappen te doen, welke afstanden kun je lopend afleggen), misselijkheid, eetlust en vermoeidheid, was bovendien minder hevig. Bij de meer objectieve klachten als bloed ophoesten en haaruitval vond Vos geen relatie met de mate van ontkenning.
Wel zag zij een verschil tussen mannen en vrouwen. Mannen bleken veel vaker hun ziekte te ontkennen. Bovendien ondervinden zij meer positieve effecten van hun ontkenning. Vos: ‘Daarvoor is een culturele verklaring te geven. Mannen zijn meer gericht op de buitenwereld en minder op gezondheid en ziekte. Daarnaast denk ik dat er ook een biologische component is, je ziet niet voor niks verschillen in structuur tussen mannelijke en vrouwelijke hersenen.’
Ook ouderen blijken meer te ontkennen. ‘Andere generatie, hè’, zegt Vos. Jongeren van nu groeien op in een wereld waarin je vandaag de diagnose te horen krijgt en er morgen op tv over zit te praten. Vroeger hield je dergelijke zaken voor jezelf.’

doseren
Leuk om te weten, zou je kunnen zeggen, maar wat heb je eraan in de praktijk? Een behandeling naar aanleiding van deze studie zit er niet in, beaamt Vos. ‘Het is niet zo dat je patiënten kunt adviseren meer te ontkennen. Maar artsen en medisch psychologen kunnen wel wat met deze kennis. ‘Het is niet de bedoeling dat mijn onderzoek gebruikt wordt door artsen van de generatie die vindt dat je een patiënt beter niet kunt informeren. Je moet hem over zijn ziekte vertellen, dat is zelfs wettelijk verplicht. Bovendien is het onmogelijk om iets te ontkennen waarover je niet geïnformeerd bent. Wat een arts wel kan vragen, is: hoeveel zou u willen weten? Heeft u liever dat we er niet meer over praten? Voor alle duidelijkheid: ik ben een groot voorstander van openheid. Dokters moeten alles vertellen, maar ze kunnen hun informatie wel doseren in samenspraak met de patiënt. Mijn patiënt die zichzelf tot lid van de Struisvogelpartij had gebombardeerd, vroeg me vlak voor een ingreep: zou je de chirurg kunnen vragen of hij niet wil uitleggen wat hij tijdens de operatie gaat doen?’
‘We leven tegenwoordig in een maatschappij waarin over alles gepraat moet worden’, vervolgt Vos. ‘Je gevoelens, alle details van een ziekte. Ik weet niet of dat wel zo goed is. Wie bepaalt dat je iets onder ogen moet zien? Vroeger had je het andere uiterste, dan zei je niets. Waarom zou het niet allebei mogen?’


De tekst komt van de volgende link

Haar proefschrift heb ik niet kunnen vinden.

Automatische piloot

Vandaag een middagje naar Zwolle geweest en lekker gelunched op het terras in de zon met een petje op. Boven ons zaten de duiven dus het was spannend haha. Niet iedereen heeft het zonder kleer 'scheuren' overleefd:) Ik had afgesproken met twee studiegenoten uit Maastricht en we hebben lekker bijgekletst en natuurlijk ook even over mijn ziek zijn gepraat. Best maf om te vertellen dat je zo ziek bent terwijl ik me springlevend voel. Soms voel ik me net een machine die niet over haarzelf vertelt, maar het over een ander heeft.

Ik voel me sowieso een machine, alles gaat op de automatische piloot, in een waas en het lijkt het alsof mijn gevoel een beetje uitgeschakeld wordt. Ik leef maar het gaat een beetje zonder pieken, zonder dalen en ik vind het allemaal wel best. ben niet blij, niet echt heel vedrietig en denk vaak aan het einde van de dag" 'zo weer een dag voorbij'. Ik weet niet zo goed wat ik met dit gevoel moet, het zal wel weer een fase zijn. Er ligt weer een nieuwe week voor me, nog niet veel plannen maar dat is ook wel goed. Even weer een paar dagen rust zodat ik misschien weer wat uit de waas kan komen.

Ik vond het in ieder geval heel gezellig vandaag S en E, hoop dat we het nog eens over kunnen doen !

Waas

Vandaag ben ik de hele dag bij mijn ouders geweest en bij mijn zusje inclusief AS en Pepijn..Gezellig gehad en nog even de stad in geweest. Terug in de auto kei hard muziek geluisterd en nu weer thuis. Eigenlijk niets bijzonders verder, morgen ga ik naar Zwolle met twee vriendinnen die ik nog ken van mijn studietijd lunchen ergens. JW voelt zich gelukkig weer iets beter dus dat is fijn. Ik voel me fysiek goed, mentaal heb ik wel het gevoel dat ik een beetje in een waas leef. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet,ik vind het wel logisch eigenlijk.

Dader

Nou we weten wie de dader was he he ) Net het laatste stuk van de crimi gekeken en om eerlijk te zijn viel het einde me een beetje tegen. Ik had een veel complexer einde in gedachten. JW en ik zaten overdag al te speculeren over de dader haha en we baalden beide dat het zo ' simpel' eindigde. We hebben ook alweer een tip voor een volgende serie gekregen, dus ik denk dat we er een nieuwe hobby bij hebben haha.

JW is echt niet fit, we zouden vanavond naar vrienden maar dat kon helaas niet doorgaan. Hij is verkouden en voelt zich lamlendig.
Ik hoop niet dat ik dezelfde klachten als JW krijg. hij hoest ontzettend veel en als mij dat ook overkomt dan schiet ik natuurlijk meteen lekker in de stress ;)

Thriller

Jw en ik zijn sinds gisteren gevangen in de serie: 'The killing'. Gekregen van een collega die het zelf ook erg leuk vond en wij zijn ook om. Het is een Deense thriller en we zijn beide gegrepen. De dvd-box bevat 5 dvd's en als je het achter elkaar kijkt ben je zo'n 20 uur bezig. Voor iedereen die van thriller / crimi achtige series houdt echt een aanrader. Gisteren hebben we een paar uur gekeken en vanmiddag ook de hele middag. Lekkere afleiding en gezellig om samen te kijken.
JW voelt zich niet zo fit, beetje grieperig, wel lekker dat hij vandag een dagje vrij is.
Ik ga weer lekker verder kijken nog , we hebben nog ongeveer 4 uur voor we weten wie de moordenaar is ;)

Kort..of toch niet

Vandaag naar het Behouden Huijs geweest bij mijn psycholoog. Het was een goed gesprek en we hebben het ook even over mijn haar gehad. Ik maak er wel veel grappen over maar ik baal soms echt van het dode haar en kan er echt niets mee. Zij vroeg waarom ik het niet gewoon heel kort knipte. Ik loop er al een tijd over te denken en misschien dat ik het er wel gewoon radicaal afknip, dit dode haar is niets meer. Gewoon heel kort stekeltjes ofzo...maar ja ik vind dat ook wel weer eng natuurlijk.

Ik denk er deze week nog maar even over na...

Impressie Istanbul

Weer thuis

We zijn weer heelhuids thuisgekomen na een prachtige stedentrip. We waren weer in Nederland om 1715 en tegen 2100 uur in Groningen. Ik en ook JW hebben ontzettend genoten. Het is toch wel even wat anders Istanbul dan Parijs of Berlijn. Even een hele andere cultuur en ook het lekkere weer is natuurlijk heel fijn. Het is maar koud hier in Nederland.

We hebben veel filmpjes gemaakt en niet de tijd gehad het op mijn blog te zetten, dat hoop ik deze week nog even op mijn blog te zetten.

Nu lekker slapen in eigen bed.

Istanbul dag 3

Wederom een geweldige dag in Istanbul. Op tijd opgestaan en meteen naar de Hagia Sophia, waar nog wel een rij stond vanmorgen , maar ja we wilden het toch wel graag zien.
Daarna zijn we richting de Bosporus gelopen om een boottocht te maken. Bij de haven word je meteen aangesproken door booteigenaren die je willen rondvaren en wij hebben ons laten verleiden met een wat kleiner bootje mee te gaan dan de grote Ferries die er varen. Over de Bosporus heb je een geweldig uitzicht over de stad en de paleizen aan de kust.

Ik zat goed ingepakt want de zon schijnt hier behoorlijk, ik denk dat het wel bijna 30 graden was vandaag. Zo voelde het in ieder geval wel ;) De boottocht duurde in totaal 2 uur. Terug aan land zijn we heerlijk gaan lunchen in de Bazaarwijk, bij een enorm leuk hotel/ restaurant vol met vrolijke kleurtjes, turkse lampjes, ..eigenlijk kreeg je er een beetje een pipilangkous gevoel.

Na de lunch zijn we gewoon lekker door de straten gewandeld. Het leeft hier echt op straat,overal restaurantjes, winkeltjes, kraampjes.

De mensen zijn ontzettend vriendelijk en JW kreeg vandaag veel aanspraak omdat hij een t-shirt heeft gekocht: felrood met de Turkse vlag erop. Hij kreeg veel complimenten over zijn aankoop en een meisje wilde een foto van hem wat niet goed is voor zijn ego :) Ik heb twee hele mooie handgemaakte kussens gekocht. Echt met een oosterse uitstraling en ik hoop dat ze mooi staan op de bank ik de woonkamer. Heb ik
thuis ook nog een mooie herinnering aan de Turkse 'lounge banken' , bezaaid met kussens, thee en een waterpijp:)

We wilden eigenlijk nog graag naar de grote markt in de Bazaarwijk, maar deze was helaas gesloten omdat het zondag is.

Ik voel me verder ontzettend fijn en denk even niet aan ziek zijn.

Actief dagje

Vanmorgen om 8:30 uur Turkse tijd zaten we aan het ontbijt. Een redelijke nacht achter de rug ondanks het gebed om 5:00 uur 's ochtends en erg warme dekens. Het ontbijt was echt heel lekker met typisch Turkse dingetjes. Ik wist niet dat de turkse keuken zo lekker is.

Na het ontbijt zijn we eerst naar de Hagia Sofia en de blauwe moskee gelopen. Daar ligt het hotel vlakbij, maar de rijen waren hier zo lang dat we meteen zijn doorgelopen naar het Archelogisch museum van Istanbul.

Na het museum zijn we over de kruidenbazaar gelopen . Het was echt een hele ervaring, de bazaar had allerlei kraampjes je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt er verkocht. Van kuikens tot kruiden. OoK overal lekker dadels, noten, vijgen,mooie shawls..nou ja teveel om op te noemen. Erg bijzondere sfeer, maar ook erg druk. De kruidenbazaar ligt vlakbij een klein haventje. Daar hebben we een klein bootje geregeld die voor ons 4'en de Gouden Hoorn is overgevaren.
We zijn op de terugreis uitgestapt bij Balat op de westelijke oever. Van daaruit naar de Chorakerk .

Na de lunch voelde we ons fit genoeg om terug te lopen. Die tocht hebben we een beetje onderschat. Naast het feit dat het ons dik 2 uur heeft gekost, was de route dwars door buitenwijken die soms echt op achterbuurten leken. Je voelde je echt bekeken zo nu en dan. Ik voelde me wel veilig, maar had er niet alleen willen lopen.

Na anderhalf uur waren we weer bij de Bazaar. Het was hier inmiddels zwart van de mensen. Ik heb nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. We waren behoorlijk moe (Istanbul is nogal heuvelachtig), maar een taxi was geen optie omdat het verkeer muurvast stond. Doorsjokken dus.

Vlakbij het hotel hebben we even uitgerust onder het genot van een turkse thee. Na de thee break zijn we nog langs de Blauwe moskee gelopen. De rijen waren weg dus zijn we hier meteen naar binnen gegaan.

In het hotel heb ik even gedouched en uitgerust. Daarna zijn we op een dakterras beland, uitkijkend over de zee, met typische turkse gerechten en(tip van J.) een Ayran .

Djee als ik het zo opschrijf hebben we echt veel gezien, ik ben ook best moe maar ik heb ontzettend mooie indrukken opgedaan en heel veel gelachen. Ik ben te moe om mijn relaas van activiteiten te herlezen;) Ik hoop dat het duidelijk is dat ik in ieder geval veel zie, het ontzettend naar mijn zin heb en nu ga slapen.

Gaaaf

Istanbul..eerste indruk..GROOT! Moskeeën, overal eettentjes, heerlijk weer (26 graden overdag), heerlijk eten, en ontzettend pittig rijdende taxi-chauffeurs..
We landden om 1600 uur Turkse tijd ( Nederlandse tijd 1500 uur ) en werden met de taxi naar het hotel gebracht . Dat was echt al een hele belevenis. De taxi reed hard, overal zigzaggend tussendoor en toen we eenmaal in de wijk kwamen waar het hotel ligt, kwamen we in allemaal kleine steegjes terecht waar de chauffeur zelf ook nog nooit geweest was. Verscheidene malen kwam er een auto ons tegemoet en moesten we weer achteruit rijden. Na meerdere mensen de weg naar het hotel gevraagd te hebben heeft JW de IPhone maar aangedaan en met google-maps de chauffeur naar het hotel geleid.

We zitten in een oude wijk van Istanbul: Sultahnamet. Het hotel is prima en op loopafstand van de Hagia Sophia en de Blauwe moskee. Het weer is heerlijk, 26 graden.

Bij aankomst zijn we meteen de stad in gelopen en hebben heerlijk gegeten. Daarna heb ik samen met JW in een park aan de voet van de Hagia Sophia thee gedronken tussen de waterpijp rokende mannen en het geluid van de gebeden uit de minaretten.

Morgen gaan we echt de stad in. Sowieso eerst naar de Hagia Sophia en de blauwe moskee. Verder kijken we wel even er is hier zoveel te zien. De eerste indruk is in ieder geval heel erg leuk!

De foto is genomen in een parkje tussen de Blauwe moskee en de Hagia Sophia..

Onderweg naar Schiphol

Gelukkig is mijn huid vandaag ietsje beter dan gisteren. Vanmorgen ben ik bezig geweest om in te pakken en aan het einde van de middag zijn we naar mijn ouders gegaan. Van mijn ouders hebben we een etentje gekregen ter ere van hun 35 jarig huwelijk, samen met mijn zusje en haar man en kids. Nu zijn we onderweg naar Heemstede en morgenvroeg naar Schiphol.
In ons hotel in Istanbul is internet dus ik zal gewoon mijn blog bijhouden. Als alles goed gaat morgen (je weet maar nooit....) mijn blog vanuit Turkije Instanbul!

Sauna Peize

Vanmiddag met JW samen in de sauna in Peize geweest. Daar waren we nog niet geweest en het is maar een kwartiertje rijden. Beide hadden we niet zoveel zin in een bevrijdingsfestival. Het was lekker in de sauna, maar ik had mijn hoofd er niet echt bij. Ik voel me leeg en opgejaagd tegelijk en heb weer meer last van mijn huid. Erg rood en geïrriteerd en soms heb ik daar ineens zo de balen van.

Dan baal ik zo van mijn huid die rood is, kleine pukkeltjes heeft, mijn ogen die tranen, de oogranden rood en soms met pukkeltjes en mijn haar is echt een bosje stro. Je kan mij wel vertellen dat ik blij moet zijn met andere dingen dan hoe je eruit ziet, maar soms vind ik het gewoon erg irritant. Nu is een sauna ook niet echt heel goed voor mijn huid,zeker niet de opgieting die we deden. Het was ontzettend heet en ik zag er na afloop zo ontzettend rood uit dat JW echt aan me vroeg of het wel goed met me ging haha.

Niet echt mijn dag dus vandaag en dan ben ik niet echt te genieten..tja ik wil niet altijd met een positieve zin plus uitroepteken eindigen omdat ik niet te depressief over wil komen, maar het is gelukkig echt zo dat ik altijd wel weer de moed bij elkaar kan rapen. Daar sta ik zelf wel eens van te kijken, maar het helpt dat JW er voor me is, dat we straks lekker een paar dagen weg gaan en ik realiseer me uiteindelijk natuurlijk ook wel dat ik blij moet zijn met elke dag die ik heb.

Slecht geslapen en de Wie aaaaaaaaa

Vandaag sinds lange tijd weer op mijn werk geweest en samen met mijn leidinggevende de ' papieren rompslomp' ingevuld om een WIA-aanvraag te kunnen doen. Het is nogal een proces, zeker gezien mijn situatie is het niet makkelijk om alle vragen 1,2 ,3 in te vullen. We zijn er wel dik twee uur mee bezig geweest. Het is best gek om de aanvraag te doen en je te realiseren wat de reden is, maar eigenlijk heb ik het mentale proces al een beetje doorstaan. Volgende week moeten we de puntjes op de 'i' zetten met de bedrijfsarts erbij.

Vannacht had ik erg slecht geslapen. Ik denk toch omdat JW er dan niet is en volgens JW zag ik er ook moe uit vanavond. Het wordt ook wel versterkt dat ik er moe uitzie omdat ik weer heel erg last van mijn ogen heb. Rode randen, pukkeltjes bij de wimperranden en een ontzettende loopneus en tranende ogen.

Vanavond hopelijk beter slapen, morgen is JW ook thuis en we kijken wel even wat we gaan doen.

Kledingkast

Soms gaan er dagen voorbij dat er bijna niets uit mijn handen komt, dan zit ik vooral achter de laptop , lees een boek of ga met vrienden lunchen ofzo. Vandaag heb ik gesport en daarna had ik creatieve therapie. Nu het echt lente wordt zit ik soms echt in mijn kledingkast te zoeken naar wat ik nou weer aan moet.

Ik heb zoveel kleren die ik echt nooit meer draag. Vanmiddag toen ik even een ander shirt aandeed besloot ik er een paar uit de kast te halen om weg te doen en voor ik het wist lag de hele inhoud van de kast op het bed en ben ik gaan uitzoeken. Het hele bed bezaaid met kleren en toen kon ik niet meer terug wilde ik er vannacht nog in slapen. Ik heb best veel kleren, maar zoveel nooit meer aan omdat ik het niet meer mooi vind, het gewoon vergeet of omdat het niet meer pas. Ik ben een dik uur bezig geweest en toen had ik het ook wel gehad voor vandaag. Wel weet ik weer wat er precies allemaal in mijn kast zit en wat ik nog nog nodig heb voor de komende lente /zomer ( euuh niets dus maar ja ..)

Zin in Istanbul

Een lekker zondagje waarin we even opgepast hebben op R en N , de kinderen van de zus van JW. Met de megatank-kinderwagen zijn we de stad ingelopen en hebben even een Capitoolgids van Istanbul gekocht voor eind volgende week.

Ik heb echt zin in de stedentrip samen met onze vrienden uit Heemstede. Vorig jaar zijn we met ze naar Rome geweest en dat was ook echt supergezellig.

Ik voel me beter dan vorige week, toen reed ik de auto van JW nog half aan flarden ;) Toch is het wel zo dat hoe langer ik ziek ben , hoe zwaarder het me valt. Met elke dag die ik langer heb ben ik heel blij, maar het voelt ook steeds meer als een uitdaging om er het beste van te maken. De komende week zie ik positief tegemoet. Woensdag is JW vrij en aankomende vrijdag vertrekken we al naar Istanbul.

Bootje

Gisteren de stad in geweest met vrienden en heerlijk gegeten en daarna door de stad gelopen. Er hing een gezellige sfeer in de stad en we hebben wel tot 100 uur buiten gestaan. H van de HBES-bakkers had ons gevraagd om nog even bij hun boot te komen, de boot van de scouting. Als verassing had H een klein sloepje van het grote schip gebruikt en haalde ons op bij het Groningermuseum en toen hebben we om 200 uur s-naochts door de grachten van Groningen gevaren met een glas wijn . Daarna nog even de ' grote' boot op geweest en een rondleiding van H gekregen, groot feest met een dj allemaal dansen op de boot.

Erg bijzondere ervaring moet ik zeggen midden in de nacht op een boot door de grachten , zo nu en dan bukkend onder de bruggen door...
Wel laat in bed beland, maar dat was zeker de moeite waard!