Blog

Wat een middagje creatieve therapie had moeten worden pakte anders uit. Ik werd afgebeld omdat de verwarming in het Behouden Huijs het had begeven. Althans in het therapiegedeelte. Ik vond het echt jammer want ik had me er helemaal op ingesteld en was wel even toe aan een moment van rust en stilstaan bij mijn ziek zijn.

Vanmorgen was ik er al met JW uitgegaan, dus op tijd want JW ging naar Arnhem. Ik heb even gesport, boodschappen gedaan en wat lekkers gehaald voor vanavond omdat ik dan met B van de HBES bakkers de verfilming van het eerste deel van het boek van Stieg Larsson ga kijken. Helemaal klaar om weg te gaan.....  werd ik afgebeld.
Pats ineens de hele middag voor me. Een normaal mens (soms vraag ik me af in hoeverre ik dat nog ben haha) zou blij zijn met een onverwachte vrije middag, maar ik zat echt even met mijn handen in het (tarceva) haar. Ten eerste omdat ik gewoon de therapie nodig heb en ten tweede omdat ik een leegte voelde. Wat moet ik doen? O shit ik ben alleen ik ga nadenken?

Ik realiseer me dat ik erg veel bezig ben met afleiding zoeken en dingen plannen om niet veel alleen te zijn. Een avond lukt prima maar een hele dag zonder plannen dat maakt me onrustig. Het stil staan bij mijn ziek zijn en nadenken over wat ik er mee moet dat had ik juist weer voor vanmiddag gepland maar dan wel met mensen om me heen.

Even een omschakeling dus en wie denkt dat je van alles wat je meemaakt door je ziek zijn wel wat kan hebben en flexibeler wordt.....nou nee . Ik voelde de stilte, JW weg, mijn ouders in Oostenrijk aan het skieen inclusief mijn zusje, vrienden zijn aan het werk en het besef van mijn situatie kwam keihard binnen.

Eerste ingeving: Ik ga de stad in, ik ga weer naar de sportschool even in de sauna en erna misschien nog even de stad in..... euuh, ik ga mijn kledingkast leeghalen en uitzoeken wat ik niet mee draag..... hoe kun je dingen verzinnen he.

Uiteindelijk ben ik gaan internetten en kwam ik via hyves terecht op een blog van een meisje die inmiddels overleden is aan kanker en zoveel herkenbare dingen schreef. Ze was jong, ondernemend net getrouwd en ik werd zo gegrepen door haar verhaal. Ik realiseerde me hoe mijn verhaal op dat van haar leek. Ik zie precies de fasen die ik ook doormaak, de dingen waar ze mee worstelde, de tripjes die ze maakte, boeken die ze gelezen heeft. Sjee wat drong door hoe kanker je leven verandert. Door haar verhaal te lezen leek het soms net of ik mezelf begon te begrijpen.

Blij zijn dat je weer boodschappen kan doen na een ziekbed, blij zijn dat je ziekte stabiel is ook al ga je er uiteindelijk aan ten onder, je kapot schamen en naar voelen door huiduitslag en het feit dat je je ervoor schaamt terwijl je zooo ziek bent, alle pijntjes en signalen van je lijf analyseren, stiekem hopen op wonderen en vooral ook de pijn om degene van wie je het meeste houdt alleen te moeten laten. Ik las mezelf met tranen in mijn ogen.

Waarschijnlijk wek ik nu de indruk dat ik een vreselijke middag heb gehad, maar dat is niet zo. Het was heel fijn om een verhaal te lezen van een vrouw van mijn leeftijd. Het was ook een soort van interessant te noemen omdat je zo de fasen ziet waar zij doorheen gaat en dat maakte dat ik mezelf echt realiseerde ''och jee dat zei ik ook, dat voel(de) ik ook, dat doen JW en ik ook". Het meest geruststellende is de acceptatie die langzaam maar zeker sterker werd in haar verhaal en geen moment het verlies om van kleine dingen te genieten.

Ik ga nu beginnen met Stieg Larsson nr twee, maar wilde even mijn gedachten op 'papier' zetten. Uiteindelijk dus toch nog een soort van eigen therapie gehad.