We hebben vanavond heerlijk gegeten bij de stadstuin , uitgenodigd door de zus van JW en W. Het was erg lekker en gezellig, de kids waren er ook bij. Morgen gaan ze op vakantie.
Vanmiddag heb ik samen met JW even zijn vakantiespullen opgeruimd. Ik ben erg blij dat JW weer lekker thuis is, maar op de een of andere manier merk ik bij mezelf ook wel een soort down gevoel. Soms ben ik zo moe van het ziek zijn, niet eens zo zeer fysiek. Het is vooral het steeds maar piekeren over je ziekte. Het nooit eens echt van je af kunnen zetten en weten dat dat ook onmogelijk is , is vreselijk frustrerend.
Af en toe bekruipt me de angst van wat me allemaal nog wel niet te wachten staat. Ik voel me best onzeker in mijn lijf. Sinds het moment dat ik hoorde dat de tumor in de long weer actief is, is er al weer heel tijd voorbij gegaan waarin ik moest wachten op echo-uitslagen, PET-scans, een MRI, longpunctie en ondertussen loopt de Avastin met de tarceva door, maar ik weet dat het niet voldoende meer werkt. Ik ben in afwachting van nieuwe dingen en best wel een beetje onzeker of het niet allemaal vrolijk doorwoekert in mijn lichaam. Ik heb vandaag een mailtje gestuurd met de vraag of er meer bekend is over mijn punctie en wat de vervolgstappen zijn.
Het is soms lastig voor mij om goede moed te houden. Om positief te blijven en me te motiveren voor de leuke dingen die ik nog kan en wil doen. Uiteindelijk zijn de basisdingen in het leven toch vooral jezelf ontwikkelen, een relatie opbouwen, kinderen krijgen, een open toekomst waarin je ontdekt wat je nog wilt en kunt. Ik ben te jong om al tevreden te zijn met wat ik heb gedaan en bereikt, ik had heel graag nog zoveel meer willen leren, willen zien en bijvoorbeeld willen weten hoe het is om moeder te zijn. Ik weet heus dat deze gedachten mij niet verder helpen , ik pijnig mezelf er alleen maar mee als ik er teveel over nadenk, maar natuurlijk ontkom je soms niet aan die gedachten.
Ik hoop dat het gaat helpen als ik deze week wat meer duidelijkheid krijg vanuit het ziekenhuis. Dan heb ik ruimte om dingen te plannen. Kan ik weer een heel klein beetje rust vinden omdat er actief iets wordt gedaan aan de kanker, ook al weet je nooit of het gaat werken. Ook weet ik dat deze momenten waarop het even wat minder gaat heel normaal en misschien zelfs wel goed zijn, opkroppen van verdriet en frustratie is in ieder geval niet goed. Dus ik heb weer lekker van me afgeschreven en kan er gelukkig ook goed met JW over praten.
7 opmerkingen:
Het is ook moeilijk meis, de weg die jij, ik en alle lotgenoten moeten gaan.
Hoop dat je snel wat meer duidelijkheid krijgt over hoe het verder moet.
Toch een fijne maandag.
Lieffie, zo herkenbaar wat je schrijft... Wij hadden dit net zo en je gevoelens werden nog erger op momenten van wachten, niet weten hoe nu verder... Ik hoop dat er deze week duidelijkheid komt welke stappen er ondernomen gaan worden. Knuffel!! Joyce
Zoals ik gisteren al zei, moet jij idd heel lang wachten en het vervelende is, dat je midden in de vakantie zit.
Tja, je weet dat kinderen krijgen er niet meer in zit, maar ziek zijn met jonge kinderen is ook heel moeilijk hoor. Vooral als je een behandeling hebt.
Geniet van het 'mooie'weer....wat een baggerweer!!
Vind het ook zo erg voor je dat je geen mama kunt worden, volgens mij zou jij een super moeder worden. We hebben het allemaal maar ff te nemen zoals het komt. Maar van wachten word je echt onzeker en veel sneller geïrriteerd dan normaal. Hopelijk komt daar snel verandering in voor je. Liefs Karin
PS: Moet altijd 3x keer op reactie plaatsen drukken eer ik het uberhaupt kan plaatsen. :-()
Ik vind het zo moeilijk om hier een passende reactie te plaatsen. Dat heb ik ook in één van mijn blogjes geschreven. De moed niet verliezen, positief tegen het leven op kijken. Ik bedoel dat goed. En het van je afschrijven kan echt deugd doen. Eens goed babbelen met vrienden, met familie, ja zelfs met lotgenoten.
Nee, deze gedachten helpen je niet verder, maar toch zijn ze zo logisch.Ziek zijn zoals wij betekend ook afscheid nemen van je dromen en idealen en van dingen die voor een ander zo gewoon zijn.
Maar ziek zijn met kinderen geeft ook heel erg veel extra zorgen met zich mee.
Ik hoop dat je snel wat duidelijkheid krijgt, want je moet wel heel lang wachten....
Ik ga nu misschien wel iets erg ongepasts zeggen. Maar als je een kinderwens hebt, waarom kun je dan daar geen gehoor aan geven? Vanwege de medicatie neem ik aan? Je hebt nog tijd van leven, dat blijkt wel de afgelopen jaren. Ik heb te weinig idee van wat jouw medicatie zou doen met een zwangerschap. Heb op internet gekeken en avastin gaat niet samen met zwangerschap. Dus eigenlijk moet je dan kiezen tussen je eigen welzijn en dat van een kind... dat is inderdaad een onmogelijke keuze. Ik zou het je erg gunnen om het wel mee te maken. Met jouw wijsheid zou je een nieuw mens heel wat mee kunnen geven. Sombere discussie dit, eigenlijk.
Een reactie posten