We zien wel weer

Vanmorgen het Martiniziekenhuis gebeld om een afspraak te plannen. Helaas was de polikliniek van de longafdeling vandaag gesloten. Ik had naar de eerste hulp kunnen gaan, maar echt accuut is mijn situatie niet. Mijn arts maar even gemaild en die gaf aan dat als ik me goed voelde , dat ik dan na het weekeind ook wel kan bellen voor een afspraak.
En hoe voel ik me dan? Tja, ik heb wel iets onder de leden. Een ontsteking aan de urinewegen. Of deze nou veroorzaakt wordt door de kuka, dat weet ik niet, maar de kans is natuurlijk groot. Het is niet voor niets dat er een echo gemaakt moet worden. Misschien dat de medicijnen ook niet echt bijdragen aan een goede nierfunctie en dat ik daarom steeds problemen krijg, maar een tumor kan natuurlijk ook. Genoeg piekerstof om het weekeind mee in te gaan, maar ik probeer het maar een beetje van me af te zetten. Natuurlijk lukt het niet helemaal, maar ik heb geen keus. Ik hoop dat ik volgende week maandag wel al geholpen kan worden.
Zo zie je maar weer hoe snel je weer iets op je pad krijgt. Ik houd er elke dag rekening mee, maar het is steeds weer schrikken en een verrassing wat voor klachten er nu weer komen. Wat vroeger een (relatief) onschuldige urinewegontsteking voor je was, is nu een gegronde reden voor nader onderzoek en zorgen.

We gaan naar vrienden in Friesland vanmiddag. Gezellig eten, drinken, films kijken en ik ga proberen volgende week nog even te vergeten. We zien wel weer wat er op mijn pad komt.