Vandaag naar het Martiniziekenhuis geweest voor een gesprek met de longarts. Het is erg fijn dat ik hier in Groningen terecht kan en het was een prettig consult. Ik heb hem uitgelegd wat mijn klachten waren, welke medicatie ik had en een echo overlegd. Ik kan nu aanstaande vrijdag na mijn onderhoudskuur een echo krijgen. De kuur is een uurtje vervroegd. Ik denk dat ik dan pas volgende week de uitslag krijg. Ik heb nu geen klachten meer in de zij, de antibiotica doet in ieder geval zijn werk. Of er iets mis is zal ik volgende week pas weten. Ik heb in ieder geval nu geen klachten en ga proberen me er pas volgende week weer druk om te maken. Ik ben ook wel blij dat ik niet voor een echo helemaal naar Amsterdam moet, ik weet ook niet of ik de uitslag dan meteen had gekregen.
Het was wel erg maf, zowel JW als ik waren zo ontzettend opgefokt in het ziekenhuis. Zo gespannen, terwijl we zo vaak voor veel hetere vuren hebben gestaan. Ik denk een ontzettende Pavlov reactie. De diagnose en alle heftige emoties die daarbij horen speelden zich allemaal af in het Martiniziekenhuis. Ik zag verpleegsters die ik herkende, de broeder die me altijd het hele ziekenhuis doorrolde ( op bed of rolstoel), artsen die mij behandeld hebben. Tijdens de drie-wekelijkse kuren zit ik nu op een speciale oncologie-afdeling, daar zie ik veel minder 'bekenden'.
Het circus aan het begin van mijn ziekte kwam allemaal weer zo boven. Natuurlijk heb ik nog steeds dezelfde ziekte, maar het moment van het horen dat je niet meer beter wordt is iets wat je nooit meer vergeet. Die heftige emoties zoals in het begin zijn eigenlijk nooit weer zo heftig terug gekomen, er ontstaat een soort gelatenheid. Natuurlijk heb ik nog altijd heel veel stress en emoties genoeg, maar niet meer dat diepe allesoverheersende verdriet waar je mee naar bed gaat en mee opstaat. Die pijn is er nog wel, maar voelt toch anders, wat niet wil zeggen dat ik me nu stukken beter voel en dat het makkelijker is. Ik denk dat je toch een soort van went aan het leven met een ongeneeslijke ziekte.
2 opmerkingen:
Klopt helemaal wat je zegt......die woede van toen is er niet meer....het lijkt wel (wat uiteraard NIET zo is) dat je het 'geaccepteerd' hebt.....ik herken dat gevoel.
Ik ben in elk geval blij voor je dat je geen pijn meer hebt en het lijkt er idd op dat de antibiotica werkt. In mijn ogen is dat een goed teken, maarja....wie ben ik...XXX
Fijn dat de AB goed zijn werk doet, en dat je minder last hebt.
En dat je de echo zo hebt kunnen regelen, ja dat scheelt weer een flinke rit.
Herken dat gevoel wel, je leert er mee omgaan.
Succes meis.
Een reactie posten