Crushed Ice

Ik kon toen ik hier opgenomen werd 27 oktober nog lopen en zelf draaien in bed en bewegen en bijvoorbeeld op mijn ellebogen leunen in bed. Inmiddels 17 dagen later kan ik dat niet meer. Ik moet dus liggend drinken. Dat is op zich al lastig. Ik heb daarbij moeite met slikken al sinds een paar week en sinds gisteren moet ik enorm hoesten en loopt soms het drinken zo mijn longen in in plaats van mijn slokdarm, althans zo voelt het of het echt zo is weet ik niet zeker. Alles bij elkaar opgeteld is het best lastig om dan te drinken bovendien hoest ik alles weer op en loopt alles zo mijn mond uit. Als ik maar flink genoeg hoest irriteer ik mijn rug en is meer kans op meer pijn. Dus ik moet eigenlijk niet drinken maar ik heb een enorme dorst. Ik heb wel een water spray geprobeerd om mijn mond nat te maken, maar dat is ook irritant want je mond wordt wel bevochtigd maar je drinkt niks en je dorst blijft. Dilemma dus. Vannacht had ik ook weer enorme dorst. Dus dan roep ik zachtjes "Toppie" en dan wordt JW wakker. En dan vraag ik water. Ik hoor hem dan denken, dat is niet handig.  Hij gaf het mij echter niet direct, best raar voor zijn doen, maar verschoof het probleem in eerste instantie naar de verpleging. Hij drukte op het belletje en de verpleging kwam. J, de nacht verpleger, vroeg ik om water. Ik hoorde J denken, dat is niet handig. Wat doet J, hij geeft me water maar dan bevroren. Crushed Ice. Geloof het of niet. Ik ben binnen 24 uur een crushed ice junkie geworden. wat een goed idee. J voerde mij een lepeltje met twee kleine stukjes ijs en ik kauwde op de stukjes ijs en slikte ze zo door zonder een enkel hoestje ofzo. Geen idee hoe en waarom maar het smaakte zo enorm lekker. Heerlijk gewoon. J heeft mij wel een half uur lang ijs gevoerd. Daarna nam JW de taak over en voerde mij ook nog een half uur ijs. Ik heb eigenlijk de hele nacht en dag als ik wakker was crushed ice gegeten. Crushed ice met een beetje pure ranja, crushed ice met wat drinkyoghurt, crushed ice met hele kleine stukjes water meloen en ga zo maar door. Echt lekker! En mijn dorst gevoel gaat weg.

De verpleging wilde mij vanmorgen wassen, ik ben inmiddels voor alles afhankelijk van anderen wat niet zo erg is door waar ik ben en wie er om mij heen zijn, maar ik was nog ijs aan het eten. Dus zouden ze terugkomen als ik klaar was. De derde keer dat ze kwamen kijken moest ik het ijs maar wegzetten want ik moest toch echt een schoon bed en gewassen worden. Ik vroeg of ze mij op mijn andere zijde wilden gaan liggen. JW herinnerde mij eraan dat ik de vorige keer dat ik zo lag pijn kreeg. Ik wilde het toch en toen hebben ze het gedaan. Ik kreeg na 1,5 uur pijn. Best wel hevig. JW heeft mij snel weer teruggedraaid op mijn andere zij. Ik kon echter ook mijn beide benen ineens weer bewegen wat wel creepy was. De verpleging heeft met het pijnteam gebeld en er kwam een anesthesist. Ze kende mij goed want ze had mij op de recoveryroom ook geholpen afgelopen donderdag. Ze deed wat testjes (met crushed ice haha) en vreemd genoeg leek het er op dat het niveau of peil in mijn ruggenwervel waarop de pijnstilling actief is gezakt was door het liggen. Ik snap het ook niet helemaal en misschien zeg ik het wel verkeerd, wel kreeg ik extra lokale pijnstilling toegediend. Deze pijnstiller heet trouwens lidocaïne. De pijn ging weg gelukkig.

Toen ik net weer een beetje gekalmeerd en rustig was begon de lidocaïne pomp weer te piepen. Verpleging zette het piepen uit, hij piepte echter binnen paar minuten weer. Het piepen is niet zo erg. Wat wel erg is dat het een voorbode van pijn is bij mij tegenwoordig. Het duurde niet lang of de verpleging zat alweer dipidolor te prikken omdat ik weer pijn kreeg. Pijnteam er weer bij voor het betere loodgieters werk. Ze konden niet echt een oorzaak vinden. Gelukkig hebben ze wel wat gedaan, namelijk een andere pomp met een ander slangetje. Ik was blij dat het ze gelukt is een andere pomp te vinden. Gek of niet, ik was het vertrouwen in de pomp die ik had verloren. Als hij nog een keer was gaan piepen had ik denk ik spontaan pijn gekregen van het idee. Een nieuwe pomp dus. Inmiddels hadden de verplegers driftig zitten prikken met slaapmiddel en dipidolor om mij te behoeden voor extreme pijnen. Dus dat de HBES bakkers voltallig een nieuwe taart hebben gebracht ter ere van de verjaardag van E morgen heb ik maar half meegekregen. Ik zit te denken hoe het smaakt, HBES taart met crushed ice.

C en B zijn ook nog langs geweest, ook maar half meegekregen door de slaapmiddelen. W, een studie vriendin uit Groningen, heb ik wel goed meegekregen. Ze was hier al vroeg vandaag. Leuk om haar gezien te hebben en te kletsen. Ook emotioneel trouwens.

HJ en F en M heb ik ook maar kort gezien vandaag. Ik vind het een super fijn gevoel dat ze in de buurt zijn en ik denk dat JW dat ook vind. Al heeft hij zijn biertje door alle ellende met de pomp niet kunnen drinken met M en HJ. Hopelijk lukt hem dat morgen wel. Drie keer raden wat ik dan ga doen.

De dag beschouwend is het denk ik toch een goede dag geweest. Ik weet zeer goed dat ik elke dag moet inleveren aan kracht en gezondheid aan de kuka. Dat de balans tussen pijnstilling en pijn zeer gevoelig is voor verstoringen wat direct leidt tot pijn. Ik weet ook dat er elk moment een complicatie kan optreden uit misschien wel een heel onverwachte hoek waardoor ik bezwijk aan de kanker. Toch ben ik nog blij dat ik nu nog leef. Hoeveel ik ook heb moeten inleveren afgelopen weken, er is ook nog genoeg over om voor te leven op dit moment. Zoals een kus van JW of het eten van crushed ice.